Różne spojrzenia (15)

           Niespokojnie wędrowała po pokoju, stresując się spotkaniem zamiast szykując się do niego. Sebastian za godzinę zjawi się u niej, a ona wymyślała kolejne powody, aby jakoś się z tego wykręcić. Szybko przeanalizowała sytuację. Zgodziła się, to na minus. On przecież wcale jej nie zmuszał. To również nie działało na jej stronę. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że faktycznie może wyjdzie coś z tego dobrego… Jednak te myśli skutecznie rozproszył widok Gabi. Martin przez nią poświęcał jej mniej czasu i stał się taki… inny. Dobrze pamiętała jego słowa, że ich przyjaźń będzie na zawsze, a ona to psuła. Nigdy właściwie nie rozmawiała z nią dłużej, ale od początku nie miała do niej sympatii.

            Usiadła na łóżku, zmęczona bezcelowym podążaniem wtem i z powrotem. Westchnęła głośno. Przecież nie mogła mu odmówić. Chce dla niej dobrze, a ona nie może go znów odtrącić. Jakby w nadziei zadzwonił domofon. Lili chwilę odczekała, ale jednak nikt nie pokwapił się na zobaczenie, kto to przyszedł.

            – Cześć – odezwała się Magda, kiedy tylko zostały otwarte drzwi.

            Za rękę trzymała trzyletniego chłopca, który wyglądał na zasapanego. Z pod czapki wystawały jasne włosy, a brązowe oczy spoglądały sennie na Magdę. A może to ilość założonych ubrań sprawiała, że mały ledwo trzymał się na nogach. Przynajmniej Lili uważała, że jak na wczesną zimę, to chłopiec stanowczo miał za dużo ubrań na sobie.

            – Hej, wejdźcie – zaprosiła ich od razu. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak koleżanka mówiła jej o młodszym rodzeństwie.

            Dziewczyna od razu zdjęła chłopcu czapkę i zwróciła się do koleżanki.

            – Mogę go zostawić u ciebie na cztery godziny? – zapytała z nadzieją. – Nie możemy go zabrać znowu do szpitala. Chcę być przy mamie z tatą. Musimy ją jakoś namówić do tych regularnych wizyt – wytłumaczyła pośpiesznie.

            Lili spojrzała na malucha. Nigdy nie radowała się, widząc małe dzieci. Nie garnęła do opieki nad nimi i jakoś zawsze ją odstraszały, niż przyciągały. Nawet nie wiedziała, jak się z nimi obchodzić. Jednak wiedziała, że musi się zgodzić. Chciała pomóc Magdzie i w końcu być oparciem, a nie kolejnym problemem.

            – Jasne. A masz może instrukcję obsługi? – zapytała niepewnie.

            Koleżanka spojrzała na nią zaskoczona, a potem roześmiała się.

            – Jak będzie głodny, to zwykłe kanapki mu wystarczą – wytłumaczyła. – Aha i załatwia się już jak cywilizowany człowiek, także się nie bój – dodała, dobrze wyczytując, że tego najbardziej się obawiała Lili.

            – OK, to chyba dam radę. – Pokiwała głową.

            – Postaram się, jak najszybciej go odebrać, dzięki. – Zamachała ręką i zniknęła za drzwiami.

            Lili wpatrywała się w  niepewnie stojącego chłopca, a on na nią. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że wcale nie wie, jak on ma na imię. Jednak nie pierwszy raz unikała tego problemu, aby nie używać czyjegoś imienia. Miała ochotę zdjąć mu te wszystkie rzeczy, ale nie wiedziała czy powinna go jakoś zapytać. Poczuła się nieporadna.

            Kasjan jakby wyrwał ją z opresji, pojawiając się tuż przy niej. Nawet nie pytał, kim jest mały chłopiec, tylko od razu pogodził się z sytuacją.

             – Cześć, Kasjan jestem – pochylił się ku niemu, podając mu rękę.

             – Olaf – odpowiedział nieśmiało, ale z uśmiechem.

             – Mały, a tobie nie gorąco? – Otworzył szeroko oczy, nadmiernie pokazując swoje zdziwienie.

            – Trochę – przyznał. – Siostra zrobiła się jakaś nadopiekuńcza – ożywił się trochę.

            Lili doskonale znała powód, ale Olaf chyba jeszcze go nie rozumiał. Na pewno wiedział, że mama jest w szpitalu, ale prawdopodobnie ukrywali fakt, że zagrożone jest jej zdrowie.

            Kasjan wziął od niego czapkę, szalik i kurtkę, które zawiesił na wieszaku.

            – Za to Lili wcale o mnie nie dba. – Kasjan wyrwał dziewczynę z zamyślenia. Uśmiechnął się szeroko, kiedy na niego spojrzała. – Co dzień pokazuję, że nie umiem gotować, a ona wciąż nie rozumie aluzji, że powinna mi robić jeść.

            Olaf parsknął śmiechem, a Lili również się uśmiechnęła.    

            – Jesteś głodny? – zapytała chłopca.

            – Nie, jadłem przed wyjściem.

            Stali przez chwilę w milczeniu. Po głowie dziewczyny przechadzały się nerwowe myśli o tym, jak zająć malucha. Starała sobie przypomnieć własne dzieciństwo, ale ona zwykle wychodziła na dwór albo rysowała. Jednak w jej ówczesnym pokoju nie można było znaleźć żadnych kredek, a jedynie książki na studia, które z pewnością nie zainteresują Olafa. Rozejrzała się po pokoju, ale jej oczom ukazał się tylko telewizor, którego nie chciała proponować dziecku.

            – Ile masz lat? – nagle odezwał się Kasjan.

            – Cztery. – Uśmiechnął się z dumą.

            – Łoo – Kasjan udał zaskoczenie. – No to chyba jestem dziadkiem przy tobie. Mam już ponad dwadzieścia.

            – Broda ci jeszcze nie wyrosła – wtrąciła Lili.

            – Już niedługo. – Kasjan potarł ręką po brodzie.

            Olaf uśmiechnął się do niego.

            – Chcesz obejrzeć jakąś bajkę? – zapytała, rezygnując z dalszych pomysłów.

            – Nie… – odparł nieśmiało. – Lubię jak mi Magda czyta.

            Lili zdziwiła się, bo zawsze pamiętała, że każde dziecko uwielbiało oglądać bajki. Toteż zaskoczyła ją odpowiedź Olafa. Zastanawiała się czy nie znajdzie żadnej na laptopie, kiedy Kasjan wtrącił się.

            – A może sami stworzymy bajkę?

            Mały popatrzył na niego z niemal błyszczącymi oczyma. Czekał na dalsze słowa, które w końcu wypłynęły z ust Kasjana.

            – Piszemy po dwie, trzy linijki. Zaginamy i zostawiamy tylko jedną do zobaczenia. Potem kolejna osoba tak robi i…

            – Kasjan, ale Olaf chyba jeszcze nie zna wszystkich liter.

            – Aa…– pacnął się otwartą dłonią w głowę.

            Chłopak parsknął krótkim śmiechem.

            – Prawda, nie znam. Znam tylko „a”, „k”, „o”, „m”, „f”, „l”– wyliczał na palcach, dumny ze swojej wiedzy. – I umiem napisać swoje imię!

            – Jej, to zdolny jesteś – pochwalił Kasjan.

            – To może narysujemy bajkę? – zapytała nieśmiało Lili. – Zawsze jak miałam streścić jakieś wydarzenia na historii w szkole, to tworzyłam komiks. Dużo łatwiej mi się wtedy zapamiętywało.

            Kasjan z Olafem patrzyli na nią w skupieniu. Żadne z nich nie przerywało jej opowieści. Przypadek stwierdził, że może faktycznie Lili nie jest tak nudna i nie kuła wciąż materiału do szkoły, a po prostu znajdowała odpowiednie techniki, które wydawały się przyjemne i umilały tę czynność.

            – Nie umiem rysować. – Na twarzy Olafa zawitał smutek.

            – To może po prostu sobie ją opowiemy? Każdy doda po dwa zdania – wymyśliła Lili, uśmiechając się do małego.

            – Ale żeby było zabawniej, to każde słowo musi być w kolejności alfabetycznej. Także dodajemy po jednym słowie, a nie dwa zdania – zarządził Kasjan. – A tobie wypiszemy alfabet. Przy okazji może coś zapamiętasz – zwrócił się do Olafa, który uśmiechnął się.

            W mgnieniu oka siedzieli już na miękkiej kanapie z kartką, która czekała na nową historią i alfabetem spisanym u góry. Lili przedstawiała każdą z liter, której musiał użyć chłopczyk. Aby było trudniej, a może zabawniej, każda kolejna osoba musiała powtórzyć całą historię. Chłopczyk właśnie parsknął śmiechem, kiedy Lili dodała kolejne słowo.

            – Co ty kobieto mi tu stwarzasz – oskarżył ją ze śmiechem.

            – Powtarzaj. – Zaśmiała się.

            – OK. – Położył sobie ręce na kolanach i wyprostował się, aby się opanować. – Australijski bulbazaur chciał dojrzeć ewidentnie fokę. Gruby Heniek irytował już Kasjana lubiącego ładne małże neapolitańskie. Ogolił pterodaktyla… – Zatrzymał się na moment, bo właśnie wyobraził sobie sens ich opowieści. – robiącego…

            – Siku – dodał Olaf, śmiejąc się.

            – Toteż.

            – Urwał.

            – W.

            – Zadumie – zakończyła Lili.

            – Robił siku w zadumie, bo go goliłem? – dopytywał się Kasjan.

            – Przerwał zawstydzony, czując że go golisz – wyjaśniła Lili.

            – Zamyślił się – poprawił Olaf.

            – Dokładnie – poparła go Lili.

            – Nie chce sobie tego wyobrażać – przerwał Kasjan, zasłaniając sobie oczy.

            Olaf zaśmiewał się z nowego kolegi. Sam również pękał mu brzuch od śmiechu, kiedy stwarzał sobie obraz wymyślonej historyjki. Najbardziej chyba to, że zdania kompletnie różniły się i wręcz nie łączyły się z fabułą. Jednak każde wymyślane, kolejne słowo dawało mu dużo radości.

            – Skąd znasz tę grę? – zagadał Kasjan.

            Z twarzy Lili, jakby znikł uśmiech wywołany wcześniejszą grą. Jednak blady cień radości pozostał w jej kącikach ust.

            – Martin, mój przyjaciel. Wymyślał głównie o mnie jakieś przygody – powróciła do wspomnień. – A mój brat trochę mu wtórował.

            – Też musiałaś golić pterodaktyla? – zapytał żywo Olaf.

            Lili zaśmiała się cicho.

            – Nie… „Liliannę łaskotał Martin” albo „Lili łapała muchy nerwowo obok podrygując”. – Uśmiechnęła się widząc, jak Olaf zanosi się śmiechem. – Najczęściej tak robił, kiedy nie chciałam z nimi grać. Toteż mieli większą swobodę w wymyślaniu historyjek na mój temat.

            Pamiętała, jak siedzieli w kółku w pokoju Sebastiana, a ona z boku przysłuchiwała się ich historii. Oponowała na kolejne wymyślone słowa, ale to jeszcze bardziej pobudzało chłopaków do działania, a zwłaszcza Martina. W końcu przez długi czas nie mogła znieść kumpla brata, bo ten próbował ją denerwować, co udawało mu się niemal w mgnieniu oka. Kiedyś bardzo ją to denerwowało, a teraz uśmiechała się do wspomnień.

            – Dobrze, że się to nie dzieje naprawdę – stwierdził Kasjan. – Nie mam tyle odwagi, aby golić pterodaktyle.

            – Powinieneś się cieszyć, że nie wymyśleliśmy ci nic przyziemnego – dodała Lili. – Bo chłopaki nieraz próbowali mi odwzorować te historie w życiu.

            – Łapałaś muchy, tańcząc? – dopytywał się Olaf.

            – Bardziej była łaskotana – zgadnął Kasjan z podejrzanym uśmiechem.

            – I jedno, i drugie niestety – przyznała się nieśmiało.

            Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Współlokatorzy wymienili się zaskoczonymi spojrzeniami. Nikogo się nie spodziewali. Kasjana przeszedł zimny dreszcz po plecach. Przeczuwał najgorsze. Wolał jednak, aby nikt nie przysłuchiwał go przy świadkach. Zwłaszcza przy małym chłopcu, które może wywrzeć o nim mylne wrażenie. Nie zachował się jak na obywatela przystało, ale też nie mógł nazwać się mordercą. Podszedł do drzwi trochę niepewnym krokiem, ale wolał to on otworzyć.

            – Cześć, jest Lili? – przywitał się Sebastian, od razu przechodząc do rzeczy.

            Z Kasjana uszło powietrze.

            – Hej, jasne że jest. – Od razu wpuścił go do środka.

            – Już się dziecka dorobiliście? – Popatrzył na nich, za co Lili zgromiła go wzrokiem.

            – To brat Magdy – wytłumaczyła szybko. – Chyba nie mogę z tobą iść – odezwała się, zanim miał coś powiedzieć.

            Sebastian zatrzymał się na moment, ale potem ruszył w kierunku chłopca, podając mu rękę.

            – Sebastian – przedstawił się.

            – Olaf.

            – Sebastian to brat Lili – sprostował Kasjan, widząc zakłopotany wzrok chłopca.

            Usiadł na fotelu, a Kasjan wrócił na swoją pozycje obok małego, który wyraźnie rozluźnił się po jego przybyciu.

            – Lili mówiła, że jesteś złym bratem – niemal go oskarżył, na co Lili spojrzała zakłopotana na niego.

            Sebastian nie krył zdumienia. Nigdy nie usłyszał od siostry na siebie złego słowa. Zawsze wręcz chwaliła się koleżankom, że ma kochanego brata. Nawet rodzice prosili ją, aby to on z nią pogadał, kiedy miała problemy. Często chętniej wyznawała jemu, niż im. Spojrzał wyczekująco na Lili, ale ta nie miała pojęcia co powiedzieć.

             – Łaskotałeś ją – dopowiedział Olaf. – Nie cierpię, jak mnie Magda łaskocze. Jest dużo silniejsza i zna moje wszystkie słabe miejsca – wytłumaczył się w końcu.

            Lili uśmiechnęła się lekko. Myślała, że może przez nieuwagę powiedziała coś okropnego o bracie, ale nie umiała sobie nawet przypomnieć, co by to posłużyło za ten niewybaczany fakt.

            – Po prostu Lili za rzadko się uśmiecha. – Zaśmiał się cicho. – Ale wiesz… ty będziesz wciąż rósł i w końcu przerośniesz siostrę. W dodatku płeć męska jest silniejsza i to wtedy ty będziesz górą – narobił nadziei Olafowi.

            – Naprawdę? – zapytał podekscytowany wygraną z siostrą.

            – Tak. – Pokiwał głową. – Lili mimo swojego wysokiego wzrostu, jak na dziewczynę i tak nie może ze mną wygrać – pochwalił się Sebastian.

            – Bo jesteś starszy. – Założyła ręce na piersi jak mała, obrażona dziewczynka. – Nie – złapała jego ręce, kiedy wysunęły się w jej kierunku niemal automatycznie.

            Siłowała się przez moment z bratem, który nie chciał odpuścić jej tej walki. Prawie przechylała się szala zwycięstwa na jego stronę, gdy resztkami sił odpychała jego dłonie, kiedy nagle odpuściła, łapiąc się za brzuch. Zwijała się ze śmiechu, czując jak dziesięć palców penetruje jej żebra.

            – Puść ją – zaprotestował Olaf nieśmiało.

            – Przecież się śmieje – zaoponowował Kasjan.

            Sebastian widząc, jak siostra zsuwa się z kanapy, chwycił za jej nogi i ułożył sobie na kolanach. Lili zdążyła mu posłać nienawistne spojrzenie, kiedy w mgnieniu oka została pozbawiona skarpetek i zaniosła się głośniejszym śmiechem, gdy tylko dotknął jej bosych stóp. Czuła, że traci kontrolę i już nie wie czy ma wyrywać nogi z uścisku brata, czy też próbować obrócić się na brzuch, aby tylko uciec od dręczących palców współlokatora. Jednak żadne z obu rzeczy jej się nie udawało. Tylko głośny śmiech i wpatrywanie się w biały sufit wychodziło jej brawurowo.

            Wesołą zabawę przerwało nagłe przekręcenie klucza. Tuż po chwili pojawiła się niska współlokatorka z niemal całymi fioletowymi włosami. Jej czarne końcówki stały się niemal niewidoczne.

            – Łał… – zareagował Olaf.

            Sebastian niepewnie poruszył się na fotelu, puszczając nogi siostry. Domyślał się, że zaraz polecą pioruny w jego stronę. Jednak chyba jeszcze go nie zauważyła. Na razie wszyscy przyglądali jej się. Kasjan czekał aż wybuchnie którąś z emocji, a Lili domyślała się, że zaraz Daria poślę jakiś ironiczny komentarz w ich stronę. Za to Sebastian zastanawiał się czy rozszarpię go, czy może zdoła uciec.

            Dziewczyna zawiesiła na wieszaku ciepły płaszcz i położyła pod nim fioletowe, zamszowe kozaki. Odwróciła się w ich stronę i dopiero teraz zauważyła, jak wszyscy się w nią wpatrują.

            – Wreszcie się uśmiechasz – odezwała się niespodziewanie z lekkim uśmiechem do Lili.

            Płoniemczyk wbiła wzrok w podłogę.

            – No co tak patrzycie? – Popatrzyła na ich twarze. – Dziś nie gryzę. – Wywołała śmiechu u Olafa. Jednak on nie wiedział, jak bardzo odnosiło się to do prawdy.

            – Ufff… czyli możemy schować pazury. Daria nie w bojowym nastroju – ogłosił teatralnie Kasjan. – Czekaj… – dodał, kiedy odchodziła do własnego pokoju. – I nawet Sebastiana nie zabijesz? – Wytrzeszczył oczy.

            – Nie – zaśmiała się niemal.

            – A czyli jednak da się ciebie lubić – stwierdził wesoło Sebastian.

            – Może ciebie też – dodała wymijająco i schowała się w pokoju.

            Przez długi moment zapanowała cisza. Olaf zbity z tropu, spoglądał na wszystkich, doszukując się odpowiedzi. Jednak każde z nich wyglądało na skupionych i niechętnych do wyjaśnień.

            – Jakie ma fajne włosy – skomentował chłopczyk.

            – Właśnie… ma bardziej fioletowe – zastanowił się Kasjan. – Coś musiało się stać.

            – Tak, coś się dzieje, bo przefarbowała bardziej włosy. – Lili puknęła się w czoło.

            Szybko tego pożałowała. A raczej jej żebra. Próbowała kopnąć go, ale nie chciała zrobić krzywdy Olafowi, a zasięg niestety miała zbyt słaby, aby dotknąć kolegi. Sebastian przypatrywał się z uśmiechem, jak Lili nie ma żadnego wyjścia na obronę, jak tylko śmiać się. Dobrze wiedział, że czuje teraz niemoc, której nie cierpi. Coś działo się bez jej kontroli. Nie tak, jak ona tego chciała. W dodatku nie mogła zacząć płakać, chyba że ze śmiechu. Kopniecie też jej mało wychodziło.

            – Puść mnie. – Szamotała się, próbując uniknąć dręczącego dotyku. – Przecież mówię prawdę – zakończyła śmiechem.

            Kasjan ani śmiał zakończyć zabawy. Dopóki aż zauważył czerwone policzki koleżanki i jak zaczyna kaszleć. Od razu dał jej spokój i szybko schował się za małym. Chłopczyk spoglądał na nią z lekkim niepokojem. Próbował wcześniej ją obronić, ale nie mógł odwdzięczyć się tym samym, a trochę obawiał się, że to on sam padnie ofiarą. Lili oddychała ciężko, ale z uśmiechem na ustach. Po tych całych „torturach” czuła się wyprana ze złych emocji i nie miała nawet ochoty krzyczeć na chłopaków. Odpłacanie i tak skończyłoby się ponownym atakiem na nią. Toteż musiała poskromić swoją chęć zemsty.

            – Nic ci nie jest? –zapytał Olaf.

            Dopiero teraz zobaczyła, jak patrzy na nią z troską. Uśmiechnęła się do niego i pokręciła głową. Jednak wciąż przyglądał jej się z uwagą. Wysunęła palec i połaskotała chłopca w brzuch. Mały skulił się ze śmiechem.

            – Ty nie wojuj, bo zginiesz – zaśmiał się Kasjan. Lili spojrzała na niego zdezorientowana. – Trzy na jedną, to nie jest najlepsze posunięcie – ostrzegł.

            Dziewczyna już chciała coś powiedzieć, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Znowu spojrzeli po sobie. Dopiero Lili musiała wstać, aby ktokolwiek to był, w końcu dostał, czego chciał. Z zaskoczeniem spojrzała na zegarek, gdy za drzwiami stała Magda. Uśmiechnęła się do niej.

            – Cześć, nie był zbyt upierdliwy? – zapytała na wstępie.

            – Magda! – Olaf od razu się ożywił, biegnąc ile sił ku siostrze.

            Przytuliła go, biorąc na ręce.

            – Nie, nie było problemu – odpowiedziała zgodnie z prawdą.

            – Słodkiego masz tego malca – odezwał się Kasjan, podchodząc do nich. – Kasjan. – Podał jej dłoń.

            – Dziękuję – odezwała się nieśmiało. – Magda.

            Lili pamiętała koleżankę jako pewną siebie i wygadaną. Zdziwiła się na rumieniec, który wykwitł na jej policzku. A może to ostatnie dni sprawiły, że stała się cichsza i już nie emanowała radością na każdym kroku. Toteż i taka uwaga wywołała na niej już zapomniane reakcje. Właściwie nieznane. Nie dla policzków Magdy.

            – Cześć. – Dołączył do nich również Sebastian, słysząc imię koleżanki.

            – Hej. – Magda jeszcze bardziej się zaczerwieniła.– Dziękuję za przypilnowanie. Uciekam już.

            – Nie ma sprawy. Możesz częściej go zostawiać – wtrąciła Lili, sama dziwiąc się swojej odpowiedzi.

            – Nauczyliśmy go trochę alfabetu – pochwalił się Kasjan.

            – Taak? – ożywiła się Magda. – A co umiesz? – zwróciła się do Olafa.

            – A, b, c, d, e…eee – przerwał na moment, a reszta wybuchła gromkim śmiechem.

            – Yyy to tak na początek – wyjaśnił Przypadek, pocierając ręką kark.

            – Jasne, dzięki. – Uśmiechnęła się i znikła za drzwiami.

            Kasjan przypatrywał się Płoniemczykom, którzy stali w ciszy, panującej od wyjścia Magdy. Widział jak Sebastian przypatruje się Lili i podejrzewał, że chciał z nią o czymś porozmawiać. Szybko usunął się pod byle pretekstem do swojego pokoju, zostawiając im trochę swobody.

            Lili wpatrywała się w stół w pokoju, na którym leżała zapisana kartka z ich historią. Uśmiechnęła się mimowolnie, bo to coś sprawiło, że znowu zaczęła się bawić. Dotarło do niej ile najprostsze zabawy, ale z ludźmi, sprawiają tyle radości. Zwłaszcza, że zwyczajnie chciała znaleźć zajęcie dla brata Magdy, a tym samym i sobie sprawiła trochę uśmiechu. W dodatku kolejny raz spędziła trochę więcej czasu z Kasjanem, ze współlokatorem, który tak starał się o jej uwagę.

            Krótki dźwięk zasygnalizował SMS. Sebastian zerknął na telefon i potem spojrzał na siostrę.

            – Gabi pyta czy będziemy.

            Wcale tego nie powiedziała, ale widział, jak Lili patrzy na niego niepewnie i jak nabiera powietrze, a potem głęboko je wypuszcza. Rozgląda się wokół siebie w końcu znów spotyka się z jego cierpliwymi oczyma, które dokładnie wiedzą, że niemo pyta go o to czy naprawdę muszą. Przechylił lekko głowę i uśmiechnął się niemrawo.

            – Chyba powinniśmy – odezwał się w końcu i tym przechylił szalę decyzji.

            Stąpali po nowo wyłożonym asfalcie, który w końcu zawitał na tę nierówną kiedyś główną drogę. Wyszli z autobusu i zostało im kilkanaście minut drogi. Sebastian dobrze znał ten chodnik obok lasu i sklepik tuż naprzeciw przystanku autobusowego. Niewiadomo było czy sprzedawczyni zabiegała o klientów czy to ona stanowiła jedyną nadzieje na kupienie czegokolwiek. Sebastian wraz z Martinem nie zapamiętali tej kobiety, jako kogoś miłego. Tylko raz skorzystali z kupienia tam czegokolwiek.

            Lili szła przy bracie zupełnie się nie odzywając. Postanowiła, że nie będzie marudzić i pójdzie z nim na te spotkanie. Może nawet spróbuje przekonać się do Gabi, choć bardzo specyficznie widziała tą możliwość. Rozglądała się po nowym miejscu, próbując rozpoznać cokolwiek, ale chyba faktycznie nigdy tu nie zajrzała. Rozłogi to małe miasteczko oddalone od jej rodzinnego Sielska i kojarzyło jej się z bogatymi mieszkańcami, którzy mogli wybudować tu dość ładny dom, rezygnując z wygód miastowych. Do takich osób musiała także należeć Gabrysia i jej towarzystwo. To również wprawiło ją w jakąś niechęć do niej. Nie przepadała za takimi osobami, od razu kojarzyły jej się ze sknerami, z wysokimi wymaganiami i co jeszcze tyczyło nastolatków: z odsunięciem się od biedniejszych osób i tworzeniem jakiejś dziwnej hierarchii. Przeszło jej jeszcze przez myśl, że przecież Martin nie polubiłby takiej dziewczyny… A może wcale go nie znała? W końcu coraz mniej z nią rozmawiał i to jej brat należał do powierników jego tajemnic.

            Piętrowy dom pomalowany na kremowo z licznymi oknami, nie sprawił wrażenia, że Lili porzuciła swoje wcześniejsze wyobrażenia. Wokół domu trawnik zdobiły najróżniejsze kwiaty. Zdecydowanie ktoś zajmował się posiadłością. Ogrodzenie z metalowych słupków, przedzielały kamienne kolumny, a na bramie widniała tabliczka z nazwą ochrony: „Security”.

            Sebastian spojrzał niepewnie na siostrę. Dopiero po chwili wolno pokiwała głową. Nacisnął niewielki przycisk, a po chwili usłyszał dawno niesłyszany już głos Poli.

            – Tak, słucham? – zabrzmiał sympatyczny głos.

            – Cześć, Pola – przywitał się Sebastian.

            – O hej, już wpuszczam.

            Zabrzmiał długi sygnał. Lili weszła przez furtkę razem z bratem. Skierowali się kamienną ścieżką do ciemnobrązowych drzwi, które nagle otworzyły się, ukazując właścicielkę domu. Pola odgarnęła blond, proste włosy i uśmiechnęła się lekko w ich kierunku. Lili myślała, że dziewczyna jest dużo niższa od niej, ale okazało się, że ledwo pięć centymetrów różnicy. Spojrzała jej w oczy, a one ewidentnie błyskały szczerą radością.

            – Ty pewnie jesteś Lili? – zapytała Pola.

            – Tak – odparła nieśmiało. Przez chwilę poczuła się znów młodszą siostrą Sebastiana, który zapoznaje ją ze swoimi znajomymi.

            – Pola.

            Wymieniły się uściskami dłońmi, a potem weszli dalej. Już od wejścia napotkali na doniczki z wielkimi kwiatami, których Lili ani Sebastian nie potrafili nazwać. Domownicy stawiali na elegancje i minimalizm. Czerń z ciemnym brązem królowały wśród mebli. Za to biel tworzyła tło dla nich. Po lewo od wejścia przechodziło się do salonu, który obok czarnych kanap i małego stolika, mieścił się także kominek z boku. Naprzeciw siedzenia wisiała wielka plazma, nie zaskakując wcale Lili. Ściany zdobiły obrazy głównie czarnobiałe z jednym kolorowym elementem. Rozpoznała na jednym Polę wśród koleżanek i kolegów, a na kolejnym ją z rodzicami. Doszło do wniosku, że nie ma rodzeństwa.

            Usłyszeli zbliżające się kroki. Spojrzeli na schody. Niska dziewczyna o szerokich biodrach i brązowych, falowanych włosach pojawiła się tuż przed nimi. Poprawiła czarną sukienkę i energicznym krokiem podeszła do nich.

            – Gabi – przedstawiła się, wyciągając rękę do Lili.

            – Lili – odwzajemniła uścisk.

            – Ładne imię – pochwaliła.

            – Dziękuję – odparła cicho.

            – Większość jest już na górze – poinformowała. – Dobrze, że wpadliście. – Spojrzała na Sebastiana, a potem na Lili.

            Weszli po krętych schodach. Przed sobą mieli przejrzysty korytarz, prowadzący do czterech drzwi. Rodzeństwo poszło za Gabi, która otworzyła drugie od lewej. Spore pomieszczenie również nie odróżniało się od stylu utrzymanego w całym mieszkaniu. Na ścianach zamiast rodzinnych fotografii, widniały rysunki podpisane „Pola”. Wszyscy skupili się na środku pokoju, siadając na drewnianej podłodze. Po prawej stronie od okna, umiejscowiono niski stolik, na którym leżały słodycze, sałatka i coś we francuskim cieście, w kształcie rożków. Lili oprócz gazowanych napojów i soków dostrzegła wódkę obok jednego z chłopaków. Miała wrażenie, że uśmiechnął się do niej, ale kiedy od razu wstał i poklepał po plecach jej brata, odrzuciła wcześniejszą myśl.

            – To Maks – odezwał się do siostry. – A to moja siostra, Lili.

            – Cześć. – Pocałował ją w policzek, co jeszcze bardziej ją skrępowało. Nie uszło to uwadze chłopaka, który uśmiechnął się szeroko.

             Przedstawiła się chyba wszystkim, nie zapamiętując wielu imion. Tylko dwie na dziesięć osób potrafiła nazwać. Zajęli miejsce obok Maksa i wysokiej, długowłosej szatynki, która jedyna milczała. Lili popędziła wzrokiem za Gabi, która rozmawiała z jakimś brunetem, patrzącym na nią lubieżnie. Ona jednak nie zwracała na to uwagi lub jej to nie przeszkadzało.

            – Jak wiecie Martin zmarł 6 lat temu i niedawno była jego rocznica – zabrała głos Pola. – Zmarł w wypadku samochodowym, jadąc do mnie na imprezę. Stąd miejsce spotkania – wytłumaczyła, tracąc pewność siebie.

            – Nie miał nawet osiemnastu lat– westchnął ktoś.

            – Nie miał. – Pola głośno przełknęła ślinę.

            – Słuchajcie, mieliśmy go wspomnieć. Poopowiadać sobie różne historie z nim, pokazać zdjęcia – wtrącił niespodziewanie Sebastian. – Zżyłem się z nim, jakby był moim bratem, ale nie chcę sobie zepsuć życia przez jego śmierć. On nie chciałby, abyśmy wylewali tyle łez za nim i nie potrafili się pozbierać. – Spojrzał wymownie na Lili. – Zrobił największą w życiu głupotę, ale wybaczmy mu to, bo nic innego zrobić nie możemy już – zakończył, powodując wielką ciszę.

            – Masz rację – poparła jego pomysł dziewczyna, dotychczas milcząca, zajmująca miejsce obok Lili.

            – Pamiętam jak pierwszy raz się poznaliśmy – zaczął Sebastian, a wszystkie oczy skierowały się na niego. – Mając jakieś pięć lat, bawiłem się z siostrą w piaskownicy. Budowaliśmy razem zamek. Martin tuż obok tworzył podobny. Nagle łopatką zrobił drogę, która łączyła nasze obie budowle. Uśmiechnął się do mnie. Od razu zacząłem się z nim bawić. – Zaśmiał się do wspomnień. – Lili za to złościła się, że bawię się z kimś innym. – Zauważył, jak zdziwiona patrzy na niego. – Zniszczyłaś mu bramę do zamku. A Martin wziął grabki i chciał ci przeczesać nimi włosy. Zrobił to, za co niemal go rozszarpałaś, gdyby nie nasza mama. – Odwrócił się do siostry.

            Lili zaczerwieniła się. Nie mogła sobie przypomnieć tej sytuacji. W końcu miała trzy latka. Jednak nigdy nie słyszała tej historii. Czy to możliwe, że chłopaki nigdy o tym nie wspomnieli? Sebastian nie miał powodu, aby kłamać przecież. Może to dlatego jej tak dokuczał, bo ona zaczęła?

            – Ja pamiętam, jak podszedł na przerwie do Maksa. Zapytał o kosza, a ukradkiem spoglądał na Gabrysię – odezwała się nagle Pola.

            – Haha też to zauważyłem – przytaknął Maks. – Nawet ja.

            – Stąd też wspólne imprezy, aby się poznali – wyjaśniła Pola. – W szkole to nie to samo.

            – Więc to tak specjalnie? – zapytał nagle Sebastian.

            – Trochę tak. Większe towarzystwo, żadnych podejrzeń – wytłumaczył Maks.

            – Sama nawet o tym nie wiedziałam. – Gabrysia uniosła lekko ręce do góry, w geście niewinności. – Szybko wykorzystał okazję, aby się ze mną zapoznać.

            – Do aż tak nieśmiałych nie należał – stwierdził Seba.

            Pamiętał jak Martin od razu ucieszył się, zauważając obecność małej szatynki. Wesoło podrygiwała wśród koleżanek, próbując je zaciągnąć na środek pokoju. Odmawiały, a ona nie zważając na ich odmowy, wyszła samotnie na parkiet, poruszając się w rytm granej muzyki. Sebastian nic nie mówił, ale wyczytał z oczu przyjaciela, że właśnie teraz chciałby szaleć tam przy niej, nie zważając na innych. Jednak na to nie starczyło mu odwagi. Złapał okazję, kiedy Maks z nią rozmawiał. Przywitał się i zagaił na tyle, aby kilka razy zaśmiała się podczas rozmowy. Nie raz mówił o jej szczerym śmiechu. Sebastian jednocześnie czuł radość, że jego przyjaciel dąży ku szczęściu, ale z drugiej strony bał się, że się na nim poślizgnie. Martin nie krył emocji, kiedy się złościł. Ciężko przeżywał problemy i Sebastian obawiał się, że złamie sobie serce na tej dziewczynie. Nigdy jednak nie przekonał się, jakby się to wszystko potoczyło.

            – Masz jakieś zdanie, wspomnienie, które zapadło ci w głowie? – wtrącił nagle Maks, uśmiechając się do Lili.        

            Spojrzała tępo w podłogę, długo nic nie mówiąc. Miała mnóstwo wspomnień i przez lata je sobie przypominała. Nie było więc wyzwaniem znalezienie tego, które utkwiło jej w pamięci.

            – Jak mam płakać przez niego… to tylko ze śmiechu – wypowiedziała w końcu nieśmiało.

            Zauważyła kątek oka, jak Sebastian uśmiecha się lekko do niej. Mimo że dokuczali sobie z Martinem, to nigdy nie na tyle, aby któreś chodziło obrażone nawet jeden dzień. Głownie to on za nią biegał i w końcu dostawał to, czego chciał – jej szczery śmiech. Wygłupiał się, robił z siebie największego idiotę, aby tylko się znowu uśmiechnęła. A kiedy to nie pomagało, łaskotał bez litości, aż w końcu mu wybaczyła. Sebastian już dawno oznajmił siostrze, że nie będzie jej bronił przed Martinem. Potrafiła mu dogryźć na tyle, że należała jej się kara. Uwielbiała mu dokuczać, zapominając o odpowiedzialności za swoje czyny.

            – To może wypijemy za chłopaka? – zaproponował Maks, wyciągając flaszkę.

            – Oby tam na górze żyło mu się lepiej – powiedział ktoś inny.

            – Jak go znam, to wykorzystuje je w stu procentach. – Zaśmiał się Maks.

            Chłopak rozlał niektórym po kieliszku i kilka osób rozeszło się do innych pomieszczeń. Pola z Gabi zeszły do kuchni, aby uzupełnić braki w jedzeniu, a Sebastian zagadywał Maksa. Lili rozejrzała się po pomieszczeniu, wpatrując się w rysunki. Najbardziej spodobała jej się stara kamienica i uchwycona chmara dzieciaków, która biegała w tę i z powrotem. Od razu przyszło jej na myśl dzieciństwo.

            – Hej, Lili, tak?

            Odwróciła się do małomównej szatynki. Dopiero później pokiwała głową.

            – Napijesz się? – zapytała, trzymając drugi kieliszek w ręce.

            – Nie, dziękuję.

            Lili rozejrzała się po pokoju, zauważając, że zostały obie i jeszcze jakaś dwójka dziewczyn, o których nie miała pojęcia. Jej brat gdzieś się ulotnił, a ona nie miała do kogo się przykleić.

            – Kim dla ciebie był Martin? – padło nagle pytanie.

            Szatynka zdawała się być zainteresowana własnym kieliszkiem, ale kiedy nie dostała odpowiedzi, zaszczyciła spojrzeniem Lili.

            – Przyjacielem – odparła powoli.

            Poczuła na sobie intensywne spojrzenie dziewczyny aż zapragnęła uciec stąd. W jednej chwili jednak zelżało.

            – Nigdy nie czułaś do niego nic więcej?

            Zaskoczona nagłą śmiałością dziewczyny, stwierdziła, że bardzo źle ją oceniła, uważając za nieśmiałą. Pierwsze wrażenie znacząco ją zmyliło. Lili starała się nie spoglądać na dziewczynę, bijąc się z własnymi myślami. Nie cierpiała, jak ktoś chciał od razu wejść w jej prywatność. Tak szybko. Tak jak to robią ludzie teraz. Miała wrażenie, że większość zapomniała o relacjach, które buduje się latami. Oni chcą już, natychmiast! A ona wcale nie miała ochoty zwierzać się nieznajomej.

            – Nie, to tylko przyjaciel.  

            Przygotowała się na kpiące spojrzenie i niedowierzające uwagi, ale po raz kolejny nie trafiła.

            – Pewnie to straszny ból stracić kogoś kochanego, prawda? – spytała, jakby retorycznie.  Na jej twarzy pojawił się pokrzepiający uśmiech i wyciągnęła dłoń w stronę pleców Lili. Spotkała się ze spiętymi ramionami, które nie tolerowały jej dotyku, toteż szybko zabrała dłoń. – To było najgłupsze, co zrobił. Jak on mógł gdzieś pojechać nie będąc pełnoletnim? A potem ludzie dziwią się czemu tyle wypadków… I to tyle poświęceń dla miłości… – dodała prawie wypluwając te słowa.

            – Nie lubisz Gabrysi? – spytała ciekawa i zaskoczona Lili.

            – Tylko okręca sobie chłopaków wokół palca. Wszyscy za nią latają. A ona gardzi tymi, którzy tego nie robią – wyjaśniła swoją niechęć.

            – Skąd więc byłaś na tej imprezie?

            – Pola jest zupełnie inna. – Nie mogła się z nią nie zgodzić. – Miła i nie ocenia ludzi tylko po ich odwadze i pieniądzach. Przyjaźniłyśmy się. Nadal tak jest.

            – A teraz? Teraz Gabi też taka jest? – spytała, analizując dokładnie wcześniejsze zachowanie tej małej szatynki.

            – Dużo mniej. Naprawdę nie wiem, jak Martin mógł się w niej zakochać. Nie rozumiem tych wszystkich ludzi.

            – Też za nią nie przepadałam – odparła cicho, zdobywając się na wyznanie.

            – To mądra decyzja. – Zaśmiała się szatynka. – Złamałaby mu serce – stwierdziła pewnie. – Teraz tylko udaje, jak to była ona wielce zakochana. Za długo ją znam, aby jej uwierzyć – wtrąciła cynicznie, wlewając do siebie resztki alkoholu.

            Lili niewątpliwie dzieliła zdanie nowo poznanej dziewczyny. Z pewnością nie warta jej najlepszego przyjaciela. Nie miała pewności, co do zachowania teraźniejszego, ale w tamtym momencie niewątpliwie Martin by się sparzył. Tylko nie chciał tego zrozumieć. Sebastian na pewno nie ukrywał zdania o Gabi przez przyjacielem. Jednak sama wiedziała, jak działają natrętne uwagi, które chcą zdecydować o czyichś wyborach…

            – Zbieramy się? – Nagle wyrósł przed nią Sebastian.

            – Tak, jasne.

            – Miło było poznać.

Odwróciła się, aby zobaczyć jak szatynka posyła jej uśmiech. A ona nawet nie pamiętała jej imienia…

---------------------------

      Cześć. Ostatnio mam jakieś niespotykane chęci na wszystko, także mam nadzieję, że w końcu wrócę do częstszego publikowania i w końcu zawitam regularnie na Wasze blogi :)