Wszystko poszło jak po... (3)

   Oparła głowę o splecione ręce, dotykając jednocześnie swoich potarganych włosów. Czuła jeszcze zapach szamponu, który tak się jej spodobał, że chyba już go nie zmieni. Sama tak naprawdę nie wiedziała, co dokładnie się w nim znajduje. Nie rozumiała znaków na etykiecie, ani nie rozpoznawała żadnego z owoców na niej. Nie spostrzegła nawet, że uśmiecha się sama do siebie. Przeciągnęła się, ciesząc się, że nie musi dziś wstawać. Nikt też jej nie zbudził. Wczoraj od dłuższego czasu, spędziła dzień z bratem, a nawet ze współlokatorami, na którym tak czasem narzekała. Choć dzień zapowiadał się pochmurnie, to taki nie pozostał.

   Brzdęk metalowego garnka.

 – Kur… mać! – krzyknął Kasjan.

   Myśli prysnęły  jak bańka mydlana. Lili, nie wahając się długo, włożyła kapcie na stopy i czym prędzej powędrowała do drzwi. Tym razem jednak trochę w milszym nastroju niż zwykle. Kasjan stał nad garnkiem, który leżał odwrócony do góry dnem. Brunetka wytężyła zmysł węchu, ale nie poczuła nic.

 – Przepraszam. – Szatyn spojrzał na nią, ale dziś naprawdę dostrzegła to przepraszające spojrzenie. Widziała, że jest mu przykro, bo już któryś raz z kolei budzi ją spadającymi naczyniami.

   Lili westchnęła i podeszła do niego. Przez ściereczkę podniosła garnek. Z zaciekawieniem zajrzała do środka. Połamany makaron i jeszcze resztki wody. „Chyba wziął sobie do serca, tę radę z makaronem przy spaghetti – pomyślała, śmiejąc się w duchu”.

 – Kasjan, ja ci naprawdę zrobię to spaghetti, tylko powiedz dlaczego tak bardzo je męczysz? – zapytała, posyłając szatynowi rozbawione spojrzenie.

   Chłopak zawahał się chwilę.

 – Nieważne – powiedział krótko i chciał zabrać Lili garnek. – Ała! – jęknął, natychmiast puszczając gorącą rączkę.

 – Uważaj – odezwała się, kiedy już oglądał swoją dłoń. – Przemyj w zimnej wodzie – poradziła mu.

   Kasjan znów zwrócił na nią wzrok. Przez chwilę jeszcze tak się w nią wpatrywał. Po czym wziął inną ścierkę i ponownie chciał odebrać jej naczynie. Lili szybko cofnęła rękę.

 – Nie tak szybko. – Uśmiechnęła się, widząc że Kasjanowi zależy na odzyskaniu garnka. – Najpierw powiedz – nalegała. Pragnęła dowiedzieć się, że co też jest tym powodem, dla którego Kasjan nie daje jej się rano wyspać.

 – Lili, przestań – odezwał się znudzonym głosem. Wciąż próbował wykorzystać momenty nieuwagi dziewczyny, jednak na próżno.

 – Nie, bo wciąż bezpodstawnie będziesz mnie budził spadającymi naczyniami. – Zaśmiała się.

    Kasjan przyjrzał się jej. Zobaczył ile radości jej sprawia takie zwykłe droczenie się z nim. Uśmiechnął się lekko, a na twarzy brunetki dostrzegł małe zdezorientowanie. W ostatniej chwili chwyciła mocniej rączkę garnka, kiedy znów chciał go jej wyrwać. Wziął głęboki oddech, ale ostatecznie wypuścił całe powietrze z ust.

 – Miło widzieć cię uśmiechniętą. – Zdecydował się na osąd jej nagłej zmiany nastroju. Lili speszyła się, spuszczając wzrok na podłogę. – Chodzi o dziewczynę z kawiarni. – Nagle zmienił temat, nie chcąc wprawiać współlokatorki w zakłopotanie. Wiedział, że i tak długo nie wytrzyma i w końcu powie, co jest powodem tego ćwiczenia jego umiejętności.  – Chciałem najpierw nauczyć się gotować. – Zamilknął na moment. – Mama zawsze mi powtarzała: „Przez żołądek do serca” i na mnie to zawsze działało.

   Lili zaśmiała się cicho. Domyślała się, że chodzi o dziewczynę. Wcześniej jednak uważała, że to jego sprawa i ona nie chciała się wtrącać. Zawsze ceniła prywatność i nikomu się nie naprzykrzała. Dzisiaj zrobiła coś odmiennego od jej ostatniego zachowania. Zainteresowała się współlokatorem, tak, że on wyjawił jej swój mały sekret.

 – Wprawdzie nie jestem zbyt dobra w gotowaniu – zaczęła brunetka – ale spaghetti i kilka innych prostych potraw potrafię. – Uśmiechnęła się po raz kolejny. – Mogę cię nauczyć – zaoferowała, choć właśnie nie dowierzała, że mu to zaproponowała.

 – Naprawdę?! – spytał zaskoczony i objął zdziwioną Lili. Dziewczyna nie zdołała odwzajemnić uścisku, choć tym razem nie z powodu nieśmiałości a zdezorientowania. W ostatniej chwili udało jej się odsunąć garnek, aby nie wszedł po między nich. Kasjan, jakby nie czuł urażenia nie odwzajemnionym objęciem. Cieszył się, że ktoś go w końcu nauczy gotować. Już prędzej podejrzewałby Darię, a nie Lili o to.

   Dosłownie minutę później usłyszeli, jak otwierają się wejściowe drzwi, a w środku pojawia się Daria. Oboje otworzyli szeroko oczy, zdumieni tym, że zrobiła to tak cicho. Rozebrała się prędko i nie zważając na ich miny, wręczyła Lili gazetę. 

 – Ktoś się na ciebie chyba obraził – odezwała się poważnym tonem. Brunetka podniosła wzrok na współlokatorkę. – Podobno ktoś znów podpalił bibliotekę. – Uśmiechnęła się, choć ta radość nie pasowała do przekazywanej informacji. Dla Darii zwyczajnie nie liczyły się takie budynki jak biblioteki, muzea itp.

   Lili wzięła gazetę do pokoju, aby spokojnie ją przejrzeć. Bez żadnych komentarzy współlokatorki. Odsunęła ulubione, drewniane krzesło obite czerwonym materiałem i rozsiadła się wygodnie. Przeleciała wzrokiem pierwszą stronę, ale nie poświęcono nawet linijki na wspomnienie o pożarze. Wertowała, więc kolejne, aby odnaleźć interesującą ją informacje. „Kolejne podpalenie – pomyślała. – Ciekawe, która biblioteka tym razem…”. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że ktoś mógłby zniszczyć jej bibliotekę. Daria wiedział jak bardzo Lili lubi w niej przebywać i właśnie z tego powodu sobie żartowała. Brunetka omijała jej kpiny na temat spędzania czasu w bibliotece i nie rozumiała, czemu idzie do dalszej skoro na ul. Goździkową jest dużo bliżej.

„Biblioteka doczekała się prawdziwego gorąca

Kolejnym atakiem podpalacza okazała się biblioteka przy ul. Słonecznej. Tym razem nie udało się w porę zareagować. Cały dział fantastyki spłonął bezpowrotnie. Jednak również nie uchroniły się działy przygodowych i dziecięcych książek. Może sprawca poszerzył zakres działań, a może zwyczajnie przeniósł się ogień? Wszystko jednak wskazuje na to, że nie był to przypadek, bo regały stały kilka metrów dalej.”

   Brunetka nie czytała dalej, widząc znów te same informacje, co w poprzednich artykułach. Znów w jej głowie zawitał człowiek, który krzyczał jakieś niestworzone rzeczy. Jednak mówił coś o ogniu, a to mógł być właśnie on. Tylko czy był zwykłym piromanem czy może… Nie. „Chyba, że – pomyślała Lili. – Może fascynują go książki i lubi jak pali się fantastyka?” . Dziewczyna skrzywiła się na tę myśl. To musiałby być ktoś chory. Chociaż nic nie zaprzeczało, że taki nie był.  W końcu kto normalny chodzi po ulicy i wykrzykuje jakieś bzdury? Odpaliła komputer, aby poszukać czy przypadkiem w ostatnim czasie nikt nie pokusił się o podobne podpalenia. Wpisała w wyszukiwarkę „biblioteka podpalenie fantastyka”. Jednak westchnęła tylko, bo choć liczba wyszukiwań prezentowała się dość dobrze, to jednak nic nie pasowała do masowych podpaleń. Wyłączyła laptopa, rezygnując z dalszych poszukiwań.

  – Lili! – usłyszała donośny głos Kasjana.

   Odłożyła gazetę na biurko, a potem otworzyła drzwi do kuchni.

 – Miałaś mi pomóc. – Spojrzał na nią spod czoła. Faktycznie, zapomniała.

 – A co chcesz zrobić? – spytała, nie mając serca mu odmówić, choć teraz chciałaby się zająć rozmyślaniem o tej bibliotece.

 – Może spaghetti? – Zerknął niepewnie. – Chciałbym w końcu je zrobić.

 – Dobrze. – Uśmiechnęła się. – To pójdę do sklepu, bo chyba już wszystko zużyłeś.

 – Potrzeba makaronu, sosu do spaghetti, pewnie jakichś przypraw – odezwał się żywo.

 – Widzę, że chociaż znasz podstawy. – Lili nie mogła się powstrzymać, aby się nie zaśmiać.

 – Będziesz uczyła gotować Kasjana? – Zaśmiała się Daria, wychylając głowę zza drzwi swojego pokoju. – Chętnie bym popatrzyła, ale z kimś się umówiłam. – Nadal patrzyła rozbawiona.

 – Tylko potem nie rzucaj granatami, jak z niej przyjdziesz – powiedział w odwecie szatyn. Daria chciała coś powiedzieć, ale zamiast tego trzasnęła drzwiami. – Teraz wiem, że nikt jej nie podmienił. – Zaśmiał się.

   Lili nie była tego samego zdania. Lubiła spokój, a teraz znów wszystko wróci do normy. Przypomniała sobie to, co ostatnio jej powiedziała Daria. Faktycznie, nie miała szczęścia do facetów, ale mściła się na innych i wsadzała wszystkich do jednego worka. Tak się nie powinno robić. Choć Sebastian zarzucał jej to samo, kiedy nikomu nie ufała, nie dopuszczała do siebie żadnej osoby, mówiąc, że nikt jej nie zastąpi zmarłego przyjaciela. Wzięła czym prędzej kurtkę i wyszła z domu, aby współlokator nie zobaczył jej łez, które niemrawo spływały po policzku.

   Kasjan zauważył jedynie smutek, który tak nagle zagościł na jej ustach. Nie wiedział czy powinien zareagować, bo przecież dopiero dzisiaj widział, jak częściej się uśmiecha. Nie był pewien czy coś się jej nagle przypomniało czy też ma zwyczajnie taki wyraz twarzy.

   Brunetka wybrała trochę dalszy sklep, ale tańszy. Chciała też trochę pospacerować się i ochłonąć. W końcu wczoraj udało jej się jakoś normalnie myśleć o Martinie. Bez łez, smutku. Miała nadzieję, że coś się zmieni. Może łatwiej będzie jej zaakceptować śmierć przyjaciela. Zrobi to chociaż dla brata, który tak bardzo chciał tego, aby się z tym pogodziła. Wczoraj zobaczyła jak wielki sprawia mu tym ból. W końcu zauważyła, że również zostawiła jego, a to przecież on był lepszym przyjacielem Martina. Dłużej go znał, a ona zamiast mu pomóc się z tym pogodzić, sama sprawiła mu kłopot, oddalając się od niego. Myślała, że to Bóg jest egoistyczny, zabierając jej przyjaciela do siebie, ale teraz wiedziała, że to ona liczyła się tylko ze swoimi uczuciami, emocjami, problemami. Nie pomyślała o Sebastianie, że mu też jest ciężko. Choć wielokrotnie jej to mówił. To on pierwszy się podniósł po tej stracie bez żadnego wsparcia z jej strony. Kolejne krople spłynęły po jej policzkach. Otarła je szybko, nie chcąc przyciągnąć spojrzeń innych ludzi.

   Zmieniła rękę, trzymającą siatkę z zakupami. Powinna wziąć dwie reklamówki i rozłożyć ciężar po równo. Nie widziała jednak sensu, aby wracać się do sklepu. Nagle poczuła wibracje w kieszeni. Od razu pomyślała, że to dzwoni jej brat.

 – Gdzie ty jesteś? – odezwał się Kasjan z wyrzutem. – Do sklepu jest przecież pięć minut. – Mimo, że właśnie na nią narzekał, to dziewczynie zachciało się śmiać. Widocznie współlokator nie może się doczekać gotowania.

 – Spokojnie, już wracam – odpowiedziała ze spokojem, któremu zabrakło Kasjanowi. – Poszłam do tego dalszego, bo jest taniej, a ma lepsze produkty – wytłumaczyła. – Chyba chcesz zrobić wrażenie na dziewczynie, prawda? – zawahała się nad określeniem, prawie gryząc w język, aby tylko nie powiedzieć „kwiaciarka”. Nigdy nie wiadomo czy ktoś obok, to nie jest jej znajomy. Nie chciała wydać Kasjana.

 – OK, czekam.

   Zaśmiała się, chowając telefon do kieszeni. Spojrzała przed siebie z lekkim uśmiechem. Chłopak przed nią wydawał się jakiś zdenerwowany. Lili odwróciła się, kiedy już koło niej przeszedł. Nagle do jej głowy wdarła się przeraźliwa myśl, która spowodowała, że dziewczyna aż stanęła.

 – Uważaj trochę! – wkurzył się mężczyzna za nią, który niemal nie wpadł na Lili.

    „Ten chłopak – pomyślała. – Ubrany na czarno i… to na pewno był on!”. Brunetka spojrzała za sobą, ale jego już nigdzie nie było. Jak na złość, szła długą ulicą, od której odchodziły mniejsze. „Zresztą, co ja mu niby powiem? – pomyślała. – Nie mam żadnych dowodów ani pomysłów na złapanie go”. Odrzuciła szybko tę myśl i przyspieszyła kroku. „Zresztą kto wierzy w swoje sny… – pomyślała, próbując ostatecznie odrzucić głupi pomysł”.

 – Wreszcie jesteś! – Ucieszył się Kasjan, ściskając zaskoczoną Lili. Wziął od niej siatkę i zaczął chować wszystko do lodówki. – Od czego zaczynamy? – spytał pełen entuzjazmu.

 – Od gotowania makaronu? – zapytała niepewnie dziewczyna. Wiedziała doskonale, jak się robi spaghetti, ale reakcja współlokatora trochę ją onieśmieliła.

   Szatyn wyjął garnek i oczekiwał na dalsze instrukcje. Lili wciąż ostrożnie przedstawiała mu instrukcje, które wykonywał bez skazy. Brunetka pomogła mu z mięsem, każąc dokładnie się przyglądać. Spoglądała czasem ukradkiem na współlokatora, który niczym pilny uczeń słuchał jej jak swojego mentora. Widać, że naprawdę mu zależało. Miała tylko nadzieję, że zdobędzie serce tej wesołej kwiaciarki. Nie przeżyłaby chyba drugiej osoby w domu, która wrzeszczałaby, bo każdej nieudanej randce.

   Lili myślała, że nauka gotowania przerodzi się w jakieś małe piekło. Bała się, że niepowodzenia Kasjana, tak jak jego pobudki, wyprowadzą ją z równowagi. Natomiast odkryła u szatyna umiejętność szybkiego uczenia. Tylko trzeba mu było zwyczajnie pokazać. Wcześniej myślała, że jest trochę niesamodzielny, niewiele umie, a potrzebował tyko tak niewiele, aby coś smacznego ugotować.

 – Nawet mi za pierwszym razem tak nie wyszło – odezwała się z uśmiechem, kiedy przeszli do konsumpcji. Pierwsza zaryzykowała, choć teraz wiedziała, że mogła spokojnie wyrzucić tę myśl z głowy o znalezieniu jakiejś dobrej kryjówki na wyplucie.

 – Cieszę się, ale pomagałaś mi, to pewnie dlatego. – Kasjan również sięgnął widelcem do talerza już dużo spokojniejszy. – Nie pamiętam, kiedy jadłem jakieś dobre spaghetti. – Lili wybuchła śmiechem, przypominając sobie ostatnie zmagania współlokatora.

 – Mi za pierwszym razem pomagał… – zatrzymała się. – Nieważne zresztą. – Uśmiechnęła się, chcąc ukryć zakłopotanie. Kasjan bez problemu zauważył zmianę w jej głosie. Nie wiedział tylko czy może zapytać…

 – Cześć wam! – krzyknęła od progu Daria. – Słuchajcie, ten gość jest niesamowity. – Zakręciła się wokół siebie, ściskając przy tym dłonie. Lili w duchu podziękowała współlokatorce. – Jest boski! – Cieszyła się jak nastolatka. – Mądry, inteligentny a do tego niesamowicie przystojny…

 – O to zupełne przeciwieństwo ciebie. – Zażartował Kasjan. Dziewczyna spojrzała na niego przez moment. – No śmieje się tylko. – Puścił do niej oczko, aby załagodzić atmosferę.

 – Jestem zajęta. Trzeba było wcześniej z takimi gestami do mnie. – Zaśmiała się, zapominając o tym, co przed chwilą powiedział. – Widzę, że coś jecie… i to nie z podłogi – odezwała się zaskoczona. Jej reakcja według Lili mogła naprawdę być realna, sądząc po tym, co ostatnio widziała w wykonaniu Kasjana.

 – Kasjan robił. – Uśmiechnęła się brunetka, dumna z współlokatora.

 – Na zawał padnę chyba. – Wystawiła język do chłopaka.

   Nałożyła sobie na talerz i pogratulowała szatynowi. Kasjan wychwalał Lili, że to tylko dzięki niej tak wyszło. Znów miała ochotę podziękować Darii, bo widziała jak Kasjan patrzy na nią niepewnie i chce coś powiedzieć, ale w tym momencie wyprzedziła go ich współlokatorka. Oczarowana dziewczyna mówiła o nowym chłopaku, wychwalając go co każde zdanie. Dokładnie opowiedziała im ich spotkanie, o tym, że zachowywał się tak kulturalnie i nie nachalnie Prawie rozpłynęła, jakby znów to przeżywała, kiedy złapał ją za rękę i delikatnie pocałował w usta. Kasjan zażartował, że może się już obudzić, ale i to nie wyprowadziło Darii z równowagi. W końcu mogli ponownie zobaczyć ją szczęśliwą. Lili zapragnęła, aby tym razem ten mężczyzna nie okazał się frajerem. Daria zasługiwała na szczęście. Każdy na nie zasługiwał. Lili zebrała wszystkie talerze, odkładając do zlewu. Usiadła z powrotem, słuchając współlokatorki. Nie mogła jednak szczerze się uśmiechnąć, mimo, że bardzo ucieszyła ją ta opowieść dziewczyny. Do jej głowy znowu wpadł Martin.

 – Hej! Muszę uciekać! – Daria nagle wstała i zanim ktokolwiek zdołał coś powiedzieć – już jej nie było.

   Kasjan uśmiechnął się lekko i spojrzał na współlokatorkę, która teraz jakby chowała się przed jego wzrokiem. Jakby jego oczy miały moc wypalania. Lili odwróciła głowę w bok i wstała.

– Położę się chyba. – Skierowała się w stronę swojego pokoju. Weszła do środka, ale tuż po zamknięciu drzwi usiadła na krzesło, przekręcając je tyłem do drzwi.

   Wpatrywała się w szybę, za którą już niewiele mogła zobaczyć oprócz ciemnoniebieskiego nieba. Pomyślała nagle, że może teraz patrzy na nią Martin. Może wciąż o niej myśli, wciąż żyje, tylko dalej od niej. To on ją uczył gotować. Tyle, że ona nie umiała się tak szybko uczyć, ale oboje mieli z tego sporo zabawy. Chociaż i kłótni, bo jej przyjaciel nie grzeszył cierpliwością. Nawet nie usłyszała, kiedy drzwi do pokoju otworzyły się lekko, nie powodując hałasu.

 – Lili, co się stało? – zapytał Kasjan z troską. Naprawdę martwiła go. Dopiero dziś dostrzegł ten smutek. Może już wcześniej się pojawiał, ale ona zawsze siedziała w pokoju albo poza domem. Kiedy nic nie odpowiedziała, zrobił kilka kroków w jej stronę i położył delikatnie rękę na jej ramieniu. Brunetka wzdrygnęła się na dotyk.

 – Przepraszam. Wyjdę na spacer. – Zmusiła się do uśmiechu. Wstała z krzesła, omijając Kasjana. Chłopak wolno za nią podążał, nie wiedząc czy ma iść z nią, czy zostać tutaj i dać jej pomyśleć.

 – Może pójdę z tobą? – zapytał spokojnie. – Nic nie powiem, ale zwyczajnie podrepcze obok. – Uśmiechnął się delikatnie, nie chcąc puszczać jej samej.

 – Spokojnie. Po prostu muszę pomyśleć. – Wzięła klucze z szafki i wyszła z domu.

   Kasjan walczył ze sobą. Nie chciał, aby szła sama, ale z drugiej strony nie miał zamiaru sie jej narzucać. Wiedział, że człowiek czasem musi pobyć sam i coś sobie przemyśleć. Martwił się tylko trochę, że niektóre myśli mogą podpowiedzieć jej coś niedobrego. Otrząsnął głowę z takich myśli. Przecież znał Lili. To mądra dziewczyna i na pewno nic sobie nie zrobi. Przynamniej miał taką nadzieję.

   Spięła niesforne włosy w kucyk. Denerwowało ją, kiedy co chwilę jakiś kosmyk muskał jej twarz, powodując delikatne łaskotanie. Żałowała, że nie miała ze sobą swojej ulubionej mp3 z dzieciństwa. Mogłaby spokojnie zagłuszyć swoje myśli i choć na chwilę oderwać się od wspomnień. Przecież obiecała sobie, że już nie będzie tonąć w morzu łez na myśl o Martinie. Nie chciała brać ze sobą Kasjana, bo wstydziła się, kiedy ktoś widział ją bezsilną. Nie mogła mu powiedzieć, co się stało, bo wiedziała, że się rozpłacze. Przy Sebastianie czuła się bezpiecznie. To przy nim mogła się rozpłakać, bo on znał ją od zawsze. Nie wstydziła się. Chociaż ostatnim razem bardzo go unikała. Przypomniała sobie o tym, co napisała mu ostatnio. Sięgnęła po telefon. Odszukała Sebastiana na liście kontaktów. Wpatrywała się, dotykając przycisk z zieloną słuchawką. Nacisnęła. Szybko kliknęła klawisz z czerwoną słuchawką. „Nie będę mu zawracać głowy – pomyślała”. Kilka łez spłynęło po jej policzkach. Nie umiała być zawsze silna. „Nie umiem, nie umiem! – wykrzyczała jak mała dziewczynka. – Czemu mnie zostawiłeś?”. Teraz już nie kontrolowała łez.

 – Teraz mi się uda – usłyszała nagle głos, który wprawił ją w osłupienie. Schowała się za grube drzewo. Miała szczęście, że zaczynał się tu park. Przed sobą widziała mężczyznę, którego sylwetkę zapamiętała z poprzednich spotkań. Nie musiał mieć tych swoich czarnych ubrań, aby go poznała. Chłopak niósł w ręce chyba karnister z benzyną. Lili przeraziła się, kiedy połączyła ze sobą fakty. Musiała zapobiec kolejnemu podpaleniu. Szybko przeczesała w głowie mapę najbliższego terenu. Nie przypominała sobie, aby w pobliżu znajdowała się jakaś biblioteka. Czyżby ma zamiar iść gdzieś dużo, dużo dalej? Mężczyzna szybko przebierał nogami. Może to dlatego, że się spieszył, a może nie chciał zostać zauważonym? Brunetka ostrożnie wychyliła się zza drzewa i skryła się za wielkim dębem. Lili nie musiała się trudzić nad zachowaniem bezpiecznej odległości. Chłopak swoim szybkim chodem umożliwiał jej to. Nie chciała go jednak zgubić. „Co też właściwie robię? – spytała samą siebie.” Jednak jakaś iskierka w jej głowie zapragnęła dowiedzieć się, gdzie idzie ten tajemniczy człowiek i co właściwie zamierza zrobić. Nie pomyślała nawet o tym, co zrobi, kiedy on już się zatrzyma. Chyba powinna zadzwonić po straż pożarną i policje.

   Lili schowała się w ostatniej chwili za starą ciężarówką. Myślała, że mężczyzna jeszcze gdzieś pójdzie, ale kiedy ona właśnie miała się za czymś schować – przystanął. Brunetce mocniej zabiło serce. Może widział ją? Zerknęła zza ciężarówki. On nadal tam stał i patrzył się na… muzeum. Nie miała wątpliwości, że właśnie to obrał sobie za kolejny cel podpalenia. Ten biały budynek powstał dawno temu, więc na pewno miał dużą wartość i tylko wewnątrz. Przed wejściem stały cztery kolumny, które podtrzymywały budowlę. Lili lubiła biblioteki, ale nie przepadała za zwiedzaniem, dlatego jeszcze nie wybrała się do muzeum. W końcu mieszkała tu dopiero od września. Chciała miesiąc wcześniej przed studiami, zaaklimatyzować się w nowym miejscu. Wolała jednak poznać otoczenie z zewnątrz.

 – Lilka! – Usłyszała nagle czyjś znajomy głos. Mężczyzna w czarnych ubraniach też go słyszał. Brunetka skryła się za ciężarówką, nie chciała, aby ktoś ją tu znalazł. A już na pewno nie podpalacz. – Lili! – Teraz poznała, że to krzyk Kasjana. Tylko, co on tutaj robił?

   Głos dochodził od strony, od której znajdował się podpalacz. Lili zabiło mocniej serce. W jej głowie bębniły myśli, że zamiast budynku, dziś zapłonie Kasjan. Walczyła ze swoimi głosami w głowie. Słyszała jak Kasjan pyta się czy nie widział dziewczyny. Nie usłyszała jednak jego odpowiedzi. Wkrótce słyszy silnik, jakby motoru? Ktoś odjechał w przeciwną stronę.

 – Lili! – wydzierał się coraz głośniej. Dziewczyna zapomniała na chwilę o współlokatorze.

 – Hej, hej tu jestem – wyszła zza samochodu, strasząc szatyna.

 – Jezu… – głośno odetchnął. – Co ty tu robisz? – spytał zaskoczony.

 – Siedziałam na krawężniku – odpowiedziała, po tym jak się obróciła za siebie. – Bardziej mnie zastanawia, co ty tu robisz. – Chciała szybko zmienić temat, bo miała wrażenie, że Kasjan znowu coś zacznie podejrzewać.

 – Szukałem cię wszędzie. Doszło do mnie, że nie powinienem cię samej zostawiać. Martwiłem się trochę. – Szatyn głośno oddychał. Widocznie trochę się nabiegał, zanim w końcu ją znalazł.

 – Przecież nie jestem małym dzieckiem – obruszyła się, przekręcając oczyma. Zastanawiała się czy nie chce czasem być jak jej brat.

 – Lili, nie wyglądałaś na spokojną, jak wychodziłaś. – Chciał się usprawiedliwić.

   Dziewczyna westchnęła głośno.

 – Nieważne, chodźmy do domu – odezwała się, siląc się na niewielki uśmiech. Nie miała ochoty się teraz kłócić. Zastanawiała się czy właśnie przeszkodziła podpalaczowi. – Kasjan, gdzie właściwie podział się ten gość?

 – Kto? – spytał zaskoczony. – Aaa… odjechał motorem. – Lili mocno się zdziwiła. Ukradł go? A może wyczarował? „To chyba jakaś paranoja – skwitowała w myślach”. Kto to właściwie jest? Obejrzała się za siebie, jakby chciała znaleźć odpowiedź na swoje pytanie, ale jak przewidywała, tak nikogo nie ujrzała za sobą.

   Wzięła szybki prysznic i położyła się do łóżka. Miała szczęście, że Kasjan znów nie poruszył drażniącego jej tematu. Przekręciła się na bok, ale wciąż nie mogła usnąć. Jedna sprawa nie dawała jej spokoju. „Trzeba będzie kogoś powiadomić o tym, że ktoś czai się na to muzeum – pomyślała. – Może to tylko moje domysły, ale z anonimowego źródła mogę o tym donieść. W końcu ostatnio grasuje jakiś podpalacz”. 

-------

 Jestem tak miesiąc później. Nie jest chyba tak źle, prawda? ;P Postaram się pisać nie rzadziej niż raz na miesiąc. Pozdrawiam i idę czytać coś u Was ;).

 Sylwester się udał?

PS Taki mały problem z odstępami się zrobił...