Czy to na pewno nieznajomy? (1)

   Przekręciła się na bok, a do jej oczu dostało się ostre światło. Przymknęła powieki, a potem znów otworzyła, aby przyzwyczaić się do jasności. Ciepła kołdra otulała jej ciało. Lili nie należała do śpiochów, ale w ponure dni pozwalała trochę dłużej zatrzymać siebie miękkiej pościeli. Zamknęła na chwilę oczy, żeby rozkoszować się spokojem, kiedy jeszcze nie musiała słuchać swoich współlokatorów.

  Nagle rozległ się dźwięk, który wskazywał na to, że oskarżony o spadniecie jest jakiś metalowy garnek...  

 - Kasjan! - usłyszała dobrze jej znany głos Darii. Dziewczyna miała pokój obok niej, więc pewnie również dopiero wstała albo chłopak wymusił to na niej.

 - Na twój widok garnki same spadają - odezwał się wesołym głosikiem Kasjan.

  Warknięcie Darii. Śmiech szatyna. Moment przerwy.

 - Daria! - Krzyknął Przypadek. Coś było nie tak. Chłopak rzadko krzyczał. Usłyszała tylko tupot stóp dziewczyny, który oddalał się. Nie usłyszała żadnego plasku, wrzasku. Nie dała mu w twarz.

  Podniosła się z łóżka i wyszła z pokoju. Ujrzała metalowy garnek na podłodze, z którego wylewało się coś czerwonego. Nie chciała wiedzieć, co Kasjan właśnie robił. Chłopak w porównaniu do Darii, miał na sobie codzienne ubranie, a dziewczyna tylko satynową koszulkę. Oboje zakrywali coś, co chyba się gotowało a może przypaliło? Trzymali to coś nad kranem, z którego lała się woda. Lili, korzystając z tego, że jej nie zauważyli, podeszła w ich kierunku najciszej jak potrafiła.

 - Zgaś to szybko - rozkazała Daria.

 - No a co robię? - zapytał Kasjan - To twoja wina.

  Lili zajrzała im przez ramię. Poduszka, która niegdyś leżała na ich kanapie, pierwsza kupiona przez nią, doczekała się wreszcie swojej kąpieli. Niestety i spalonej części poszewki.

 - Lili... - zaczął powoli Kasjan, odwracając głowę w stronę dziewczyny. - To ona zaczęła. - Wskazał bez wahania na Darię. - Rzuciła we mnie poduszką, schyliłem się i trafiła w palący się ogień na kuchence.

 - Mogłeś dostać, to nie byłoby całej sytuacji - warknęła Daria,odwracając się od niego. Poszła do swojego pokoju tylko na chwilę, aby zaraz wyjść z ciuchami. Gdy zamknęła drzwi od łazienki, Kasjan wziął głęboki oddech.

 - Skąd w niej tyle złej energii? - spytał Kasjan, wyjmując poduszkę ze zlewu. - Nie wiem czy to się jeszcze nadaje. - Popatrzył z powątpieniem i wrzucił ją do kosza. 

 - Co to? - Lili wskazała ze zniesmaczeniem na garnek.
 - To miało być spaghetti - odparł Kasjan, marszcząc czoło.
 - Następnym razem pomyśl o makaronie. - Dziewczyna uśmiechnęła się do niego i poszła w stronę pokoju.
 - Przecież wiem... - odezwał się szatyn, jakby z podirytowaniem.
    Lili nie była do końca pewna czy wiedział. Jej współlokator nie miał pojęcia o gotowaniu, ale cechowała go cenna zaleta: upartość. Gdy coś mu nie wychodziło, to nie poddawał się, tylko próbował dalej. Na szczęście jeszcze nigdy nie została poproszona o spróbowanie "smakołyku" Kasjana. Daria niestety nie miała takiego szczęścia. Chłopak wiedział, kiedy zadziałać - trafił w moment, kiedy brzuch koleżanki domagał się jakiegokolwiek pokarmu. Dostała prawie surowe ciasto z naleśników.
    Schowała potrzebne rzeczy na wykład do torby. Założyła jasne dżinsy, bluzkę i długi, zielony sweter oraz czarne adidasy. Zarzuciła na plecy jeszcze kurtkę i ruszyła w stronę uczelni. Na szczęście dziś już nie dostrzegała śladów po wczorajszej ulewie. Minęła jak zwykle jedną z kwiaciarni, choć nie przepadała za kwiatami, to wzbudzała w niej zainteresowanie. Może to ta przemiła sklepikarka wzbudzała u niej sympatię? Dziewczyna wyglądała na dość młodą, może niewiele starszą od Lili. Zawsze jej brązowe włosy skręcone w sprężynki, opadały na ramiona. Równie brązowe oczy zawsze biły radością. Nie trzeba patrzeć na jej uśmiech, aby można zauważyć, że jest zadowolona. Lubiła w niej tą szczerość. To chyba to, co przyciągało ją, aby zawsze spojrzeć na tę kwiaciarnie. W dzisiejszych czasach musiała znosić tą sztuczność. Wszędzie ktoś się uśmiechał na pokaz albo robił coś, aby tylko komuś zaimponować. Lili nie podobało się to i choć nie darzyła wielką sympatią swoich współlokatorów, to mogła zdecydowanie stwierdzić, że nie są sztuczni. Dzisiaj jednak na drzwiach kwiaciarni, widniała kartka "zamknięte". Lili spojrzała na godziny otwarcia, a potem na zegarek w telefonie. Grubo po dziewiątej, a kwiaciarnia powinna być otwarta już o ósmej trzydzieści. Może zachorowała? - spytała samą siebie. Przeszła ulicę dalej, aby skręcić i już miała odpowiedź na swoje pytanie. Przed nią stała biblioteka, w której czasem bywała, ale zazwyczaj wybierała tą bliżej uczelni. Wokół niej stał wóz strażacki, który już prawie ugasiły pożar. Teraz strażacy zajmowali się przeszukiwaniem budynku lub patrzyli na stan osób, wyprowadzonych z biblioteki. Lili dostrzegła w tłumie znajomą kwiaciarkę, która przygląda się całej sytuacji.
 - Kto mógł to zrobić? - zastanawiała się jakaś starsza pani, stojąca za Lili. - Dlaczego bibliotekę?
   Ta starsza pani zmusiła brunetkę do rozważań. Ją też zainteresowało miejsce pożaru. Może to tylko wypadek przy pracy? W końcu podobno w środku nastąpiło źródło tego całego ognia. Tylko, co ta osoba mogła robić? Przecież na pewno nikt mądry nie zapaliłby tam papierosa. Roi się tam od dobrego materiału na podpałkę. A może ktoś chciał zapalić świeczkę? Wczoraj na niektórych ulicach zgasły latarnie i światło w domach z powodu braku prądu, który wywołała wczorajsza ulewa. Od innej starszej pani dowiedziała się, że tylko jeden regał padł ofiarą ognia.
   Lili spojrzała na zegarek i prędko zostawiła to miejsce, aby ruszyć na zajęcia. Jeszcze nigdy się nie spóźniła. Lubiła punktualność i sama jej pilnowała. Uważała to za szacunek do drugiej osoby. Nawet jeżeli ta druga osoba nie miała nic ciekawego do powiedzenia, jak bywało czasem na niektórych wykładach...

   Lili już drugi raz dzisiaj przyłapała się na tym, że nie słucha wykładowcy i nie robi notatek. Zawsze ciężko jej go było słuchać, ale teraz jej myśli krążyły wokół tego pożaru. Pewnie nie przejęłaby się, gdyby to kolejny supermarket stanął w płomieniach, ale czemu właśnie biblioteka? Czy to przypadek? Przywołała się jeszcze raz do porządku, próbując skupić się tylko na wykładzie, ale wszystkie te nazwy części... czegoś tam, wypadały jej z pamięci i... A może to ten człowiek, co go wczoraj widziała? Pewnie upił się, wygadywał coś i to zrobił. Wydawało jej się, że po takim czasie alkohol już wylatywał z człowieka. Widziała przecież jak Kasjan czasem się upijał. Chłopak potrafił sporo wypić, ale rano już był trzeźwy. Chyba, że nieznajomy sięgnął po jakieś narkotyki? Lili im bardziej się zastanawiała, tym więcej znajdywała różnych wariantów, które niekoniecznie pasowały do pytania i mogły okazać się nieprawdziwe. Wciąż dziwne wydawało jej się miejsce pożaru. Kto chciałby podpalać bibliotekę? Może to chodziło o właścicieli? Czyżby komuś zaszli za skórę? Zazwyczaj jednak osoby pracujące w tym miejscu uchodziły za dobre, spokojne i raczej niesprawiające większych problemów, chociaż mogą to być tylko stereotypy. W końcu ile razy to ktoś spokojny okazywał się mordercą? Aby dobrze strzelać potrzeba spokoju, aby wcelować w odpowiedni punkt. Nie można być narwanym i tylko tego chcieć. Nie dopuszczalne jest, żeby trzęsły nam się ręce. Nie wystarczy tylko pragnąć kogoś zastrzelić, trzeba jeszcze to zrobić. Trochę łatwiej jest z pożarem. W końcu nic trudnego coś podpalić. Trzeba tylko jeszcze bezszelestnie uciec, aby nikt nas nie podejrzewał, a co gorsza samemu nie wpaść w sidła swojej pułapki.
 - Skoro nie ma pytań, to widzimy się na kolejnych zajęciach. Do widzenia - usłyszała głos wykładowcy.
    Mężczyzna na oko miał już za sobą pięćdziesiątkę. Włosy coraz chętniej opuszczały jego głowę, pozostawiając mu goły czubek głowy. Nosił okulary, które zasłaniały jego mało wyraziste oczy koloru jasnozielonego. Lili któregoś razu zauważyła, że wykładowca ma na policzku pewną bliznę. Może to ktoś znudzony chciał, aby w końcu przestał mówić? Dziewczyna sama miała jedną na ręce. Od zawsze lubiła coś sprawdzać, więc nie uniknęła zadrapań, ran itp. Mężczyzna był tęgi, równy z Lili. Nie lubiła o nic się go pytać, ani zdawać u niego egzaminów. Wykładowca miał wielkie mniemanie o sobie i lubił gadać. Nie przejmował się, że ktoś go nie słuchał i czy nie zajmuje komuś jego czasu. Lili unikała go jak ognia. Przychodziła tylko na to, co musiała.
  Zostały jej zajęcia w laboratorium i jeszcze jakieś praktyki. Potem wróci do domu... Miała nadzieję, że już nic dzisiaj się nie wydarzy. Może jej współlokatorowie oszczędzą jej kolejnych wrażeń. Często, aby się przegotować do egzaminów, zostawała w bibliotece, żeby mieć pewność, że na pewno zaliczy na dobrą ocenę. Z Kasjanem i Darią nie miała pewności. Zawsze byli skłonni do wymyślania czegoś nowego. Poza tym wiecznie się kłócili.
  Jedna z dziewczyn - Magda przysiadła się do stolika przy którym siedziała Lili. Musiała przyznać, że to nieliczna osoba, którą lubiła na swoim wydziale. Brunetka nie była skłonna do nawiązywania bliższych relacji. Zawsze to z bratem miała najlepszy kontakt, a teraz znajdował się daleko stąd. W końcu każde z nich musiało się usamodzielnić. Jeszcze jedną osobę obdarzyła zaufaniem, choć na początku wcale się na to nie zapowiadało. Przyjaciel jej brata wciąż się z niej śmiał i dokuczał. Lili to tylko prowokowało. Goniła go i często jej się to udawało. Jako mała dziewczyna potrafiła zadać parę ładnych ciosów, które kiedyś nauczył ją brat. Tamten chłopak jednak jakby zawsze się o to prosił. Dopiero, kiedy chłopak złamał nogę na podwórku, musieli działać razem. Trzeba było zaufać, zostawić jedną osobę z nim, aby druga pobiegła po pomoc. Brat Lili chciał pobiec wprost do mieszkania kumpla, a Lili musiała zostać z chłopakiem. Chłopak był straszną gadułą i nawet wtedy nie mógł wytrzymać bez mówienia. To Lili powinna go rozśmieszać, aby zapomniał o bólu, a tymczasem było na odwrót. Wtedy zaczęły się łamać pierwsze lody. Dziewczyna chętniej przebywała w ich towarzystwie, a brat zauważył, że jego przyjaciel zdaje się zdobywać zaufanie Lili. Nie mógł uwierzyć, że Martin, jego kumpel, kiedyś zaprzyjaźni się z jego siostrą. Niestety, kiedy chłopak miał dziewiętnaście lat zginął w wypadku samochodowym, do którego sam doprowadził. Nie miał jeszcze prawo jazdy, a za wszelką cenę chciał pojechać na imprezę do swoich znajomych. Niestety niczym innym nie dało się tam dotrzeć. Ewentualnie rowerem, ale na to Martin był za leniwy. Wjechał w drzewo, rozbijając nie tylko auto, ale i doprowadzając siebie do śmierci. Pogotowie zbyt późno dowiedziało się o wypadku. Martin trafił do szpitala, ale miał nikłe szanse na przeżycie. Choć Lili i jej brat czuwali nad przyjacielem, to nic to nie dało. Zmarł nad ranem. Rodzeństwo bardzo to przeżyło. Sebastian, brat Lili, jednak prędzej doszedł do siebie niż ona, a mogłoby się wydawać, że powinno być inaczej. Oboje odwiedzali go na cmentarzu, ale to Lili już nigdy więcej nikomu nie zaufała. Nie nawiązywała bliższych relacji. Nie docierało do niej, kiedy jej brat mówił, że Martin na pewno chciałby, aby jeszcze komuś zaufała. Lili nie potrafiła. To tylko Sebkowi i Martinowi potrafiła się wygadać.

 "Gdy ktoś, kto mi jest światełkiem.

Gaśnie nagle w biały dzień."

~Perfect - "Niepokonani"

 - Słyszałaś już o podpaleniu biblioteki? - zagadnęła Magda, przewracając kolejne kartki jednej z książek.
 - Tak, zastanawia mnie po co ktoś to zrobił - odezwała się, znów zanurzając się w swoich rozmyśleniach. Nie słuchała już prawie koleżanki.
 - Podobno został podpalony tylko jeden regał, ale nie pamiętam tego działu. - Podrapała się po głowie, jakby chcąc sobie przypomnieć.
 - Myślisz, że to specjalnie? - zapytała. - Komu miałoby zależeć na paleniu książek... - Wydawało się, że Lily bardziej mówi do swoich myśli niż do Magdy.
 - Może jakiś zdenerwowany analfabeta? - Uśmiechnęła się, zagłębiając się w kolejne strony podręcznika.
   Lili wzruszyła ramionami. Za chwilę musiała iść na następne zajęcia. Nie widziała dziś z siebie pożytku na nich. Zupełnie pochłonęły ją myśli o tym podpaleniu i dziwnej postaci z wczoraj.

  Wróciła prosto do domu. Nie miała nawet chęci na uczenie się w bibliotece. A co jeżeli ktoś seryjnie jepodpala? Nigdy nie wiadomo czy nie zrobi tego, kiedy ktoś będzie w środku. Wciąż jednak myśl, że ktoś robił to celowo, nie przebijała się przez ścianę absurdu.
  Nacisnęła na klamkę z nadzieją, że drzwi będą zamknięte, ale niestety, któryś z jej współlokatorów musiał być w środku. Zastanawiała się przez moment, kogo by wolała. Kasjana, który non stop wymyślał coś nowego i zagadywał ją, czy Darię - wulkan złej energii. Upadek patelni dał jej podpowiedź. Lili ściągnęła tylko buty i weszła głębiej, aby dostać się do kuchni.
 - Co znowu robisz? - zapytała, interesując się zawartością patelni.
 - Nic - mruknął Kasjan, podnosząc patelnię z podłogi i wyrzucając całą jej zawartość do kosza.
   Lily zastanawiała się, co też go napadło tak na te gotowanie. Od dwóch miesięcy próbuję co rusz, stworzyć coś dobrego. Jednak z marnym efektem. Czyżby Przypadek chciał zostać kucharzem?
 - Dlaczego nawet naleśniki mi nie wychodzą? - odezwał się zdenerwowany, patrząc na Lili. Nie zareagował na jej szerszy uśmiech.
 - Czemu ci tak zależy? - spytała z ciekawości, choć nie chciała wgłębiać się, jeżeli to była jakaś dłuższa sprawa. Zerknęła na niego podejrzliwie.
  Kasjan popatrzył chwilę na nią, ale nie zdecydowała się odpowiedzieć.
 - Nic. - Wsadził patelnie do zlewu i wyszedł do swojego pokoju.
   Lili rzadko widziała go zdenerwowanego... nie, może wkurzonego. Czasem się stresował, ale nigdy nie był zmartwiony ze swoich porażek. Skoro sam jej nie chciał powiedzieć, to ona nie chciała dociekać. Miała już wyjść, kiedy do mieszkania wręcz wpadła Daria. Trzasnęła drzwiami i niczym terminator ruszyła do pokoju.
 - Cześć - przywitała się Lili, mówiąc niepewnie. Nie dostała odpowiedzi. Akurat w tym wypadku to nie było nic nowego. Daria czasem wracała wkurzona, nie odzywając się do nikogo. Zdarzało się też, że krzyczała na Kasjana. Chłopak śmiał się, że jej nazwisko - Zamachowska, idealnie do niej pasuje. Bywało, że czuł się po jej przybyciu, jakby ktoś zrobił zamach na jego mieszkanie.
 - A tej co się stało? - spytał Przypadek, uchylając drzwi pokoju.
 - Nie wiem i chyba nie chcę wiedzieć - odezwała się Lili, siadając przed telewizorem. Należała jej się chwila odpoczynku. Dawno już nie ogląda telewizji.
   Kasjan popatrzył na drzwi pokoju Darii, ale nie ośmielił się zapukać. Co by się nie stało, to zawsze obrywał on. Jeżeli nie wyszła jej randka - to brunet, jako, że reprezentuje płeć męską, dostawał miano "sprawcy" wszystkich jej nieszczęść. Wrzucała wszystkich mężczyzn do jednego worka, chociaż mimo tego, umawiała się co jakiś czas, szukając tego odpowiedniego.
   Lili spojrzała na telewizor, ale szybko go wyłączyła, nie znajdując nic ciekawego. Nagle do jej uszu doszedł nieprzyjemny dźwięk tłuczonego szkła. Chwilę potem pisk Darii. Nie tylko zaciekawienie wyrwało Lili z kanapy, ale też odgłos w jej wnętrzu, który podpowiadał, że trzeba zajrzeć do współlokatorki. Gdy otworzyła drzwi do pokoju, Daria siedziała na dywanie, trzymając ręką swoją dłoń. Nie musiała się nawet domyślać, że dziewczyna się skaleczyła. Lili zobaczyła w jej oczach łzy, ale była prawie pewna, że to nie z bólu. Nie fizycznego. Wróciła się do salonu, aby dojść do łazienki i przyjść z apteczką. Akurat tego nikt nie naruszył. Zwierała wszystko, co powinni mieć. Przynajmniej o to Kasjan z Darią się postarali. Współlokatorka bez żadnego protestu dała sobie opatrzyć ranę. Nie była poważna, ale sporo krwi z niej ciekło. Lili odłożyła apteczkę na stół i spojrzała na rozbitą szklankę. Nie zauważyła żadnej plamy na dywanie, dlatego pewnie też nic w niej nie było. Już chciała wstać, kiedy Daria zaczęła mówić.
 - Dziękuję - odezwała się cicho. - Chyba jestem za naiwna. - Wbiła wzrok w dywan. - Liczę na kogoś wyjątkowego, a tymczasem chyba czekam na niemożliwe. - Odgarnęła włosy i spojrzała na moment na Lili. - Każdy kolejny okazuje się dupkiem - w jej głosie dało się słyszeć złość. - Lili, czy dla wszystkich liczy się tylko wygląd i seks? - zapytała, choć Lili nie miała wątpliwości, że Daria nie czeka na odpowiedź. - Mam wrażenie, jakby każdy chciał ze mnie coś wyssać i zostawić... - dodała znów wbijając wzrok w podłogę. - Jakby każdy mógł... to chciałby mnie po prostu wykorzystać i uśmiercić. - Dotknęła swoją dłonią, a jej palce zetknęły się z raną. - Mężczyźni to dupki. Prawda, Lili? - spojrzała na nią.
  Lili raczej unikała wyznań i nie tworzyła większych relacji. Trudno było jej słuchać Darii. Czuła się, jakby przeglądała komuś pamiętnik. Miała wrażenie, że naruszyła prywatność dziewczyny. Skoro jednak oczekiwała odpowiedzi, to Lili musiała coś odpowiedzieć.
 - Kasjan cały czas chce nas otruć jedzeniem - odezwała się Lili. Daria zaśmiała się cicho. Nagle smutek gdzieś znikł z jej twarzy, a raczej troszkę uszło z niej negatywnych emocji. Dziewczyna spojrzała na czarnowłosą z lekkim uśmiechem. Lili odwzajemniła gest.
 - Dziękuję - powtórzyła znowu Daria.
 - Nie ma sprawy. - Kąciki ust Lili powędrowały w górę. Zawahała się chwilę. - A facetami się nie przejmuj - dodała, decydując się na to, aby się odezwać. - Czasem boli, ale w końcu się trafi na tego odpowiedniego. Nie warto się zamykać na miłość z powodu jednej osoby - ostatnie słowa powiedziała przyciszonym tonem. - Tak samo jak w przyjaźni... - a te jeszcze ciszej. - Rana opatrzona, więc idę. Cześć. - Wymusiła uśmiech i wyszła.
  Daria powoli przetwarzała wypowiedziane przez Lili słowa. Miała racje, to pewne. Zaintrygowała ją jednak zmiana tonu głosu Lili i jej wyraz twarzy, gdy o tym mówiła. Dziewczyna nie musiała przeglądać dogłębnie swojej pamięci, aby wiedzieć, że jej współlokatorka nigdy się nie zwierzała. Mieszkała z nią od jakiegoś czasu, a ona zaledwie wiedziała, że nazywa się Lilianna Płomieńczyk... i studiuje coś z fizyką... Jeszcze to, że ma brata. Jednak tylko raz go widziała i nie pamiętała już jego imienia. Musiała nawet wtedy wyjść, więc nie miała czasu, aby poznać brata Lili. Doszła do wniosku, że wiedziała więcej o Kasjanie, choć z nim częściej się kłóciła niż rozmawiała. Tylko o co jej chodziło? O przyjaźń? Miłość? W czymś był problem...

   Przywitała się z miłą panią bibliotekarką i usiadła przy jednym ze stolików. Kobieta w podeszłym wieku, o krótkich, jasnych włosach i ciemnych oczach. Ubierała się zazwyczaj w długą spódnicę i zawsze cieńszy lub grubszy sweter, a do tego zazwyczaj jedną z koszul w stonowanych kolorach. Tak właśnie wyglądała pani za biurkiem. Lili lubiła tą bibliotekę, bo miała najwięcej interesujących ją pozycji. Nigdy nie wyszła z niej bez satysfakcji. Wybierała właśnie tę, choć znajdowała się dalej niż tamta, w której doszło do pożaru. Czarnowłosa usiadła przy jednym ze stolików. Zawsze na środku połączanych stołów, leżał stos gazet. W tym lokalna gazetka. Lili zazwyczaj nie była nią zainteresowana, ale dziś sięgnęła po nią, zostawiając na chwilę referat, który miała napisać na temat... jakichś maszyn. Data dzisiejsza, czyli może już zdążyli coś o tym napisać... Redakcja znajdowała się niedaleko tej biblioteki. Bibliotekarka cieszyła się, że zawsze dostawali jeden egzemplarz gazety gratis i to prosto z wydruku. Lili wertowała kartki, przyglądając się bardziej pierwszym stronom, ale nic o tym nie znalazła. Tylko informacje o braku prądu na kilku ulicach z powodu burzy.
 - No tak - pomyślała. - Przecież to stało się rano, nie mogli więc tak szybko o tym napisać. - Uświadomiła sobie.
   Wybrała te same książki, co wczoraj i dokańczała swój referat. Lili bardzo chciała mieć innego profesora, który opowiadałby ciekawie na ten temat. Dziś przecież prawie przysnęła. Jeżeli miała z czymś wiązać przyszłość, to chciałaby, aby ją to interesowało. Wykładowca powinien, więc mówić o tym z zafascynowaniem, jakąś werwą, a wydawało się jednak, jakby tylko wyklepywał formułki, których się nauczył...
   Lili założyła kurtkę i odłożyła na miejsce książki. Zbliżała się godzina zamknięcia biblioteki. Akurat zdążyła skończyć ten referat. Uśmiechnęła się do pani bibliotekarki.
 - Lili, słyszałaś o tym pożarze w tamtej bibliotece... na Goździkowej? - zagadała kobieta. Dziewczyna odwróciła się.
 - Tak, coś słyszałam - potwierdziła Lili.
 - Ciekawe czy to był przypadek - zastanawiała się. - Podobno podpalono regał z literaturą fantastyczną... Ech, może to jakieś dzieciaki.
 - Nie widziano tam nikogo? - dopytywała się Lili.
 - A gdzieżby tam... - Machnęła ręką. - Podobno jeden z czytelników krzyknął, że coś się pali. Wiesz, że ta biblioteka też jest oblegana od samego rana.
 - Tym łatwiej zauważyć, że ktoś mógłby to zrobić.
 - Łatwo się wmieszać w tłum, aby nie zostać zauważonym.
 - Nie mają tam kamer? - zapytała Lili.
 - Podobno nie. U nas też ich nie ma. - Lili właśnie sobie to uświadomiła. Widocznie nie doszło jeszcze do kradzieży żadnej z książek.
 - No dobrze, nie zatrzymuje cię już, bo i ja muszę zamykać. - Kobieta uśmiechnęła się, a Lili pożegnała się i wyszła.

  Wieczory stawały się już zimniejsze. Lili schowała ręce do kieszeni. Nie przepadała za samochodami, ale nie mogła zaprzeczyć, że nie było w nich ciepło. Może kiedyś sobie kupi. Ale na pewno za własne, zarobione pieniądze. Lubiła jeździć na rowerze, ale nie przywiozła go z rodzinnego domu, a teraz oszczędnie odkładała pieniądze. Jednak tu mogła studiować to, co lubi i chociaż tak się usamodzielnić, że mieszkać bez rodziców. Sebastian, co prawda dłużej niż ona zamieszkiwał z nimi.
   Po drodze miała tylko jeden autobus, który o tej porze jeździł tylko raz na godzinę. Lili wolała iść, więc na piechotę. Zawsze to jakiś ruch. Poza tym to było zdrowsze.
  Doszła do ulicy Goździkowej. Spojrzała jeszcze raz na bibliotekę, ale szybko odwróciła wzrok, bo przecież śladów pożaru nie widać z zewnątrz. Lili podkurczyła ramiona z zimna. Już tylko kilka minut i dojdzie do domu. Czas może zmienić kurtkę na zimową albo na jakiś płaszcz.
  Parę set metrów zobaczyła jakąś postać chyba ubraną na czarno, która wznosiła ręce do góry. Coś mówił. Lili stanęła. Jednak nie słyszała co mówiła. Wyglądało jej to na jakiś bełkot. A potem jakby nigdy nic... postać uciekła w prawo. Czarnowłosa spojrzała zaskoczona na przestrzeń, w której przed chwilą jeszcze stała. Zastanawiała się czy nie ma tu blisko jakichś monopolowych lub może nocnych klubów. W końcu po pijaku czasem człowiek robi różne rzeczy... Znów zaczęła podążać w stronę domu.
   Weszła do mieszkania. Usłyszała tylko "Cześć" i "Siema" od współlokatorów. Zdjęła kurtkę i poszła do pokoju. Zamknęła za sobą drzwi.
 - Zaraz... przecież ta postać... to ten sam gość, co wczoraj... - odezwała się cicho, opierając się o drzwi.
-----
   Jestem tak dumna, że coś w końcu opublikowałam. Mam nadzieję, że nie będę robić tak długich przerw, ale jestem w klasie maturalnej i tym razem zależy mi na tej wiedzy(oczywiście tylko z tego, co zdaje maturę):D. Zwłaszcza, że mam zamiar zdawać rozszerzoną fizykę.
  Zauważyłam, że mam trochę zaległości, a część osób mnie nie poinformowała o nowościach, ale nadrobię to w najbliższym czasie.
   Pragnę podziękować Rudej za ten cudny szablon, dlatego dedykacja dla niej ;). Również dlatego, że m.in. w te wakacje mogłam się z Nią spotkać na żywo.
 Do (szybkiego) zobaczenia!