Ten kto nie umie pytać, ten nie umie żyć

          Skąd się biorą talenty? Kto decyduje o naszych cechach charakteru? A kim jest ten, co wybiera, które cechy odziedziczymy po rodzicach? Jak to się dzieje, że każdy z nas ma inny gust, choć miejscami może podobny? Gdzie jest to miejsce, w którym decydują o tych sprawach? Wielokrotnie słyszy się, że w niebie. Ile razy ktoś mówił: „Nie stałem w kolejce po cierpliwość, tylko po lenistwo” albo „Widać, że nie byłeś tam, gdzie rozdawali rozum”. Zatem przenieśmy się do miejsca daleko nad nami. Do „Królestwa Niebieskiego”. Tam, gdzie podobno przebywają anioły. Ba! Nawet Bóg we własnej osobie. Nie zwlekajmy, więc dłużej…

           Lecimy, lecimy, lecimy… Uwaga! Uff to przecież chmura, a przez nie można zwyczajnie przechodzić.

           Cholera. Kłamali, że są puchowe. Wcale nie przypominają w dotyku tej ciepłej i miłej z rana kołderki, którą przykrywamy się zazwyczaj w nocy. To zwykła bujda! A mówili, że tam na górze jest jak w raju… To, co w takim razie ma znaczyć ta „przystawka”, która mocno mnie rozczarowała? Nie dowiemy się, jak nie wejdziemy do środka nieba…

          To wcale nie bajka, że bramy strzeże Piotr. Faktycznie siedzi tam i czeka. Nikt tylko nie wspomniał, że niezłe przysmaki mu tu przynoszą! No cóż… w końcu to raj. Kiełbasa podwawelska?! No, widzę, że mamy podobne gusta smakowe, to i pewnie temat do rozmowy by się znalazł. Podłoga wcale nie jest usłana z chmury, to tylko ich imitacja… Właściwie to jest to iluzja. Tak, oszukują nas. To zwykłe płytki, ale nas musieli zrobić w konia! Nie mogę jednak zaprzeczyć, żeby pałac jak i królestwo nie było piękne. Budynek w barwie błękitnej, mieszającej się z białą. Dość potężna budowla, choć dawała wrażenie lekkiej. Przed pałacem ciągnął się długi ogród, w którym zabawiała się garstka aniołów wraz z osobami, które trafiły do nieba? Chyba tak. Gdzieś w środku pewnie znajduje się Bóg, ale mieliśmy się zająć czymś innym. Trzeba przecież znaleźć odpowiedź na nurtujące nas pytania. W środku znajdowało się wiele drzwi. Muszę przyznać, że wnętrze pałacu było ładnie ozdobione. Szczególnie framugi wrót. Z niewielką nieśmiałością trzeba było nacisnąć pierwsze od brzegu drzwi.

 - To moje ósme wcielenie, mam prawo jeszcze do jednego! – Awanturowała się jakaś kobieta, mająca około czterdziestu lat.

To ludzie mają dziewięć wcieleń jak koty? Przynajmniej tak krążyła o nich pogłoska.

 - Proszę odejść i cieszyć się rajem. Mamy tu wszystko wyliczone, kim pani była – odpowiedział jej urzędnik zza biurka, przy którym siedział.

 Za panią w średnim wieku stało jeszcze parę osób z pewnością z podobnymi prośbami. Zastawiało mnie to, że woleli wrócić do świata ludzi, kiedy tu mogli mieć wszystko, czego chcieli! Chociaż… możliwe, że tęsknili za bliskimi, którzy zostali tam na dole. Jaka jest szansa, że ich odnajdą? A może jak bywa w niektórych historiach… mają coś jeszcze do załatwienia? Czym zazwyczaj w książkach zajmują pośrednicy? Nie wiadomo. Należy się jednak wycofać z tego pokoju.

 W kolejnym pomieszczeniu nikogo nie było. Dziwne.

  Następne miejsce miało na celu coś w rodzaju archiwum. Sporawego archiwum. Krzątało się tam mnóstwo aniołów-urzędników, którzy pisali coś. Udało mi się dojrzeć, że m.in. spisywany był tam los ludzi. Na jednym ze stolików… nie, to wcale nie był stolik. A może właściwie i był, ale na jego blacie był wielki ekran, który pokazywał ludzi. Z tego, co wyszło z moich obserwacji: mówiono nagłos dane człowieka i nagle pojawiał się. Grupa aniołów decydowała o losach człowieka, śledząc jego życie. Akceptować miał to podobno sam Bóg, ale jak jest naprawdę? Tego nie udało mi się sprawdzić. „Opuścić pomieszczenie! – krzyczał głos w głowie – zanim ktoś wyjawi, jak umrę…”

    Drzwi, które były naprzeciw drzwi wejściowych, skrywały to, czego szukamy. Określić można to jako sporawe pomieszczenie z mnóstwem innych wejść. Było gwarno i nie można było mówić tu o żadnej ciszy. Łatwo było się tu zgubić, patrząc na tłum, jaki się tu zrodził. Mnóstwo aniołów, niosących na rękach maleńkie dzieci. Wiele biurek, za którymi stali ci, co mieli wybrać, co dla tych dzieci najlepsze. Pierwsze stanowisko dotyczyło wyboru cech wyglądu.

 - Matka ma czarne włosy, ojciec ma brązowe. Rodzeństwo odziedziczyło kolor włosów po matce. Te dla równowagi niech będzie miało po tacie.

 - Niech będzie – zadecydowała anielica za biurkiem.

 - Rodzicielka ma blond włosy, a jej mąż kasztanowe. Więc może kasztanowe? – spytała kolejna osoba w kolejce.

 - Zapominasz, że ona nie była taka święta, więc to wcale nie jest dziecko jej męża, a pewnego innego pana, mieszkającego naprzeciwko – wtrąciła anielica zza biurkiem, patrząc na dane, mające przed sobą. – Biologiczny ojciec dziecka miał czarne włosy.

 - Więc dajmy czarne. Niech nauczy się, że nie powinno się zdradzać drugiej osoby. Do naszych bram na pewno nie wejdzie! – wzburzyła się anielica, trzymająca dziecko na rękach, które zareagowało płaczem.

 - Nie wiesz jeszcze o tym, że to nie była zdrada, a gwałt. Nie opijaj więcej własnych porażek tylko przykładaj się bardziej do roboty – urzędniczka prześwidrowała ją wzrokiem. – Niech nie będzie miała kobieta problemów, maleństwo będzie bardzo podobne do matki, mające blond włosy.

 - A gwałciciela ukoronować, tak? – anielica wciąż była w bojowym humorze.

 - Wiesz dobrze, że mamy specjalną umowę z piekłem. Jeżeli nie ukarze się takich przed pójściem do piekła, to tam usmażą się potrójnie… - odpowiedziała cierpliwie urzędniczka.

 - A co z kolorem oczu? – spytała jeszcze.

 - Matka miała zielone, niech będą takie.

 - A włosy kręcone, jak u mamy?

 - Nie, tego genu dziecku dziedziczyć nie musi – powiedziała urzędniczka. – Pamiętaj jednak, aby cechy charakteru brać bardziej od matki lub dawać nowe. Omijaj jak najwięcej cech biologicznego ojca.

 - To dziewczynka, nie powinna odziedziczyć po nim chęci gwałcenia chłopców. Będzie miała też swój rozum i nie będzie musiała…

 - Skończ już te swoje wywody i daj mi się zająć innym dzieckiem – urzędniczka była już zwyczajnie zniecierpliwiona.

 - Przepraszam – fuknęła tamta i poszła do innego stanowiska.

Kolejne stanowisko zajmowało się cechami charakteru. Było trochę bardziej rozbudowane od poprzedniego. Biurko z urzędniczką, co prawda znajdowało się tam, ale za nimi było niewielkie ogrodzenie z półścianek, gdzie znajdowało się właśnie dziecko w wieku trzech lat. Na blacie koło anielicy stało coś, przypominające komputer. Na ekranie znajdowała się podobizna dziecka i mnóstwo cech, które można było wybrać. Czyżby sprawdzono jak będzie się zachowywać z takimi cechami i jak je natężyć? Chyba tak… przynajmniej to z tego wynikało. Niektórym z trzymanych maleństw rosły już włoski, jakie przed chwilą zdecydowano im przydzielić. Maluch był obserwowany przez anielice, majstrującą przy komputerze.

 - Matka była cierpliwa, ojciec też – odezwała się osoba, której dziecko, które przyniosła, znajdowała się właśnie w niewielkim miejscu z ogrodzeniem. – Dziwnie by było, gdyby ich syn był nerwowy i zniecierpliwiony.

 - Będzie mniej cierpliwy od swoich rodziców, oczywiście nie przesadzając – odezwała się spokojnie urzędniczka. – Szczery, zdecydowanie tak. – szybkim ruchem wcisnęła tą opcję. – Nie cierpię, jeżeli ktoś jest cholernie miły, zawsze miły, że aż w ogóle nieszczery.

 - A co do wartości? Zdrowie, miłość, rodzina, przyjaźń, pieniądze? Co będzie bardziej cenił?

 - Jesteś tu nowa, prawda? – anielica przyjrzała jej się uważnie.

 - Tak, aż tak to widać?

 - Powiedzmy – mruknęła cicho, odwracając wzrok do komputera. – Ludzie sami decydują o tym, na czym im zależy. Mogą to zmieniać podczas życia. Nie możemy za wszystko za nich decydować. Zostawmy im trochę wolności.

 - Rozumiem – uśmiechnęła się ciepło.

  Trzecie już stanowisko, zajmowało się wyborem gustów. Tu także znajdowały się dzieci w różnym wieku. Dorastały, a potem znów się zmniejszały. Kilkoro siedziało przy stoliku i zajadało owoce i inne przysmaki. Były to głównie dzieci w wieku trzech lub może czterech lat. Ledwo starsze również zajmowały miejsca siedzące, ale trzymające już jakąś rzecz w dłoni. Wiele z nich właśnie coś rysowało. Dzieci w nieco starszym wieku oddzielono od reszty. Jedna grupa była przy wyborze ciuchów, druga zaś przyglądała się sobie. Z pewnością w tej ostatniej grupie chodziło o gust w wyborze partnera. A! Znalazła się też jeszcze jedna grupka, która była oddzielona od innych jeszcze bardziej, mająca słuchawki na uszach. Ach tak… to pewnie gust muzyczny.

 - Temu będą bardziej smakowało jedzenie słodkie, nie będzie przepadał za słonym. Od czasu do czasu, będzie potrzebował zjeść czegoś ostrego. Nie tknie w życiu oliwek.

 - A ten dla odmiany będzie lubił bardziej warzywa od owoców – zachichotał jeden z młodych aniołów, pomagając swojej koleżance. – Będzie unikał słodyczy, lubił mocno przyprawione jedzenie. Chłopak mało wybredny, więc zje prawie wszystko, co nie będzie szkodziło na zęby.

 - Nieliczni są tacy ludzie na świecie – uśmiechnęła się lekko jego towarzyszka. – Już wiem, kto je stwarza – chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Przeszli oboje do dzieci trochę starszych. Stała już tam jedna osoba, przechadzająca obok nich, chyba zastanawiając się, jakie zainteresowania, pasowałyby do cech charakteru. Składanie modeli samolotów – odradzamy osobom zniecierpliwionym! Do zdecydowanie nie będzie ich pasja. Granie na perkusji polecamy osoby, chcącym się wyżyć. Chyba, że mamy dobry słuch, poczucie rytmu. Tak, możemy wziąć wtedy pałeczki w ruch.

 - Ten chłopiec ma takie śliczne, nieuczesane włosy… - zachwyciła się anielica. – W sam raz pasuje mu granie np. na gitarze i malowanie… tak – w tym dziecku zdecydowanie widziała artystę.

 - Pamiętaj, że on może tego nie odkryć, że to właśnie będzie go interesowało.

 - Wcześniej czy później odkryje. Musi – anielica była tego pewna.

Chłopak stwierdził, że nie będzie się z nią o to spierał i poszedł dalej, zostawiając osobie obserwującej pole do popisu. Tuż za nim szła jego towarzyszka. Nastolatki już zdradzały, jakie to cechy im przydzielono, właśnie przez swoje zachowanie. Szczególnie dziewczyny pchały się do ubrań, niekiedy nie dając miejsca innym. Parę osób, w tym także dwie dziewczynki nie pchały się do odzieży i to wcale nie z powodu nieśmiałości, a z braku zainteresowania.

 - A myślałam, że nie ma takiej, która nie szaleje z powodu ubrań – odezwała się zaskoczona anielica, przypatrując się obu dziewczynkom.

 - Dla niektórych to nie dość ciekawe i ważne. Może umieją się szybciej zdecydować.

 - Ten chłopczyk – wskazała na tego z poprzedniej grupy, któremu wybrała zainteresowania – będzie uwielbiał kolor czarny, ale oczywiście nie tylko. Uważam, że wejdzie do subkultury metalowców. Tak. Ich zwykle charakteryzują ostra gra na gitarze, czasem i zdolności artystyczne, ale i talent do zapamiętywania informacji z historii.

 - W takim razie ten wysoki chłopak będzie punkiem. W przyszłości dojdzie do tego, że ładnie mu z irokezem, a w jego stylu ubierania będą przeważały rzeczy dżinsowe i z ćwiekami. No i może trochę obdarte… - zapisał to na kartce.

 - Ładny będzie, aż żałuje, że to ja nie będę żyć w ich świecie – chłopak uśmiechnął się do niej.

 - To dla odmiany, ta będzie uwielbiała kolor różowy, a może… po prostu jasne, pastelowe kolory. Rzadko będzie chodziła w spodniach, uwielbiać będzie spódniczki i sukienki.

- Zatem ta będzie pasowała do twojego punkowca – wskazała na dziewczynę, która średnio interesowała się ubraniami. – Styl taki jak mówiłeś. Jeszcze… Zdecydowanie nie będzie lubiła spódniczek i sukienek – zapisała szybko, jakby zaraz miała o tym zapomnieć. – Ja bym na ich miejscu nie lubiła.

 - A nasza biała szata ci nie przeszkadza? – zapytał z ciekawością.

 - Ech – westchnęła przeciągle. – Ty nie wiesz, jakie dziewczyny potrafią nosić krótkie spódniczki… - spojrzała na niego na chwilę, po czym odwróciła wzrok. – My, chociaż mamy długie te szaty.

 - Przecież nikt im w takich nie każe chodzić. Mogą nosić dłuższe – chłopak nie widział w tym żadnego problemu.

 - Ale ona po prostu nie będzie lubiła – upierała się przy swoim, nie podając już żadnego argumentu. Jej towarzysz nie pytał już o to, nie chcąc zezłościć anielicy.

 Przechadzali się tak jeszcze, nie omijając żadnego młodego człowieka. Każdemu musieli wybrać jego styl, do którego pewnie dojdzie właśnie w wieku nastoletnim. Tak to już musi być, że kiedy jest się małym, decydują o nas rodzice. Później mamy trochę swobody i rozumu. No może tego drugiego jeszcze nie tak wiele, ale ciupka być powinna. Potem się buntujemy… zazwyczaj. Rodzice pozwalają nam na więcej, chociaż to zależy i od człowieka, ale także od tych, którzy sprawują nad nami opiekę. Kierując się różnymi czynnikami w końcu mamy taki styl, jaki mamy. Poglądy też w tym czasie jakoś nam się kształtują.

 - A ty, mój drogi aniele, jakiej muzyki słuchasz? – anielica przybrała poważny ton, przechodząc do grupki z słuchawkami na uszach.

 - Jaa... – anioł zaciął się na chwilę, zdziwiony nagłym pytaniem.

 Hej! Ominęliście jedną grupę!

 - Tak, ty – zaśmiała się z jego zaskoczenia.

 Jak zwykle… Nikt mnie nie słucha.

 - Nie powiem.

 - Aniele… - przybrała miłą barwę głosu. – Przecież cię nie wyśmieje.

 - Hm... – zawahał się chwilę. – Muzyki klasycznej i odrobinę heavy metalu.

 Anielica przez chwilę nie wypowiedziała ani jednego słowa. Jakby ją zamurowało. Jej towarzysz przyglądał jej się, chcąc zapewne usłyszeć jakąś odpowiedź, na to co powiedział. Choć w głębi duszy bał się, że go wyśmieje.

  - No, ciekawe połączenie – ocknęła się po chwili.

  - Wiesz dobrze, że maluje – odezwał się, jakby to miało wszystko wyjaśniać. – Potrzebuje spokoju. Spokoju, którego ty nie rozumiesz – spojrzał na nią znacząco, trochę nawet karcąco. Anielica zaśmiała się, posyłając mu spojrzenie, które znaczyło, że zupełnie nie ma pojęcia o czym on mówi. – Dlatego słucham muzyki klasycznej, ona mnie uspokaja.

 - Spokojnie, nie musisz się wstydzić – zapewniła go. Był tym zdziwiony, chyba nie spodziewał się tego po niej. – Mnie za to denerwuje. Do heavy metalu nic nie mam.

 Szli chwilę w milczeniu. Bez słowa zapisywali wybrane gatunki muzyki dla nastolatków. Nie dzielili się swoimi wyborami. Anioł spojrzał na swoją towarzyszkę, a właściwie przejrzał ją całą. Długie, proste blond włosy, układały się na jej ramionach. Brązowe tęczówki w jej niewielkich oczach. Wzrostu średniego. Równa swojemu koledze, który jej się przyglądał. Długa szata zakrywała możliwość zobaczenia, jak karmią w niebie. Zatrzymując się jednak na jej twarzy i rękach można stwierdzić, że karmią tyle ile powinien człowiek… przepraszam, anioł, zjeść. Tak, oni też spożywają posiłki.

 - Wiedziałam, że nie oprzesz się mojemu urokowi zewnętrznemu – anielica wybiła chłopaka z zamyślenia. Spojrzał na nią zaskoczony, ale i zakłopotany – bo o wewnętrznym nie mówię – zaśmiała się.

Anioł nie odpowiedział nic. Jedynie spojrzał na nią spod podniesionych brwi. Jako reakcje mógł usłyszeć jej głośny śmiech. Jej towarzysz nadal nic nie mówił, ale jego policzki lekko się zaczerwieniły. Czyżby podobała mu się, czy to tak z zakłopotania, że go przyłapała? Nie tym się mieliśmy zajmować…

      Tak! Tak, zobaczyli ostatni, pominięty zresztą dział. Tu zajmowali się gustami. Ukradkowe spojrzenia, zaczerwienia na policzkach, nieśmiałe i bardziej żwawe rozmowy. Czyżby nasz anioł przygotowywał się specjalnie do tego działu?

      Odwaga wybrana, zainteresowania również. Wygląd też odhaczony. Gust muzyczny także, nie zapominając o charakterze. Można trochę zadecydować o tym, dla kogo nas człowiek zapomni o świecie, oderwie wzrok od swojego zajęcia, poświęci chwilę uwagi właśnie tej osobie.

 - To bezsensu – odezwał się anioł. Czyżby? A komu podobają się blond anielice? – Decydujemy za kogoś, a poza tym… gust się zmienia.

 - A co, masz doświadczenia? – zaśmiała się, spoglądając na niego podejrzliwie. Anioł jeszcze raz zignorował jej uwagę. – Tak, ale mówiłam ci, że przecież trzeba do tego dojść, co nam się najbardziej podoba. Nie od razu ma się wszystko.

 - No tak... – mruknął tylko.

 - Nie chcesz, to sama mogę im wszystkim wybrać, a zwłaszcza temu przystojniakowi, co będzie punkiem – ucieszyła się mocno. Kątem oka obserwowała kolegę, aby jednak zaprotestował.

 - Chciałabyś – uśmiechnął się lekko, nabierając optymizmu. – Pewnie wybrałabyś mu, aby lubił blondynki, wrzeszczące, głośne blondynki – zaznaczył. – Nie mające serce dla kolegów, nie rozumiejące ich potrzeby ciszy. Od czasu do czasu – dodał po krótkiej chwili.

 - Ech, przecież właśnie takie lubisz – zachichotała, klepiąc go po ramieniu. Odeszła lekko, aby przyjrzeć się swojej „ofierze”. – A ta – wskazała na jasnowłosą dziewczynę, która stała blisko rozgadanej parki, zerkająca nieśmiało na innych. – pokocha kogoś zupełnie odmiennego charakterem od siebie.

 -  To ten będzie uwielbiał dziewczyny, mające swoją pasje – zapisał na kartce w odpowiedniej kolumnie. – Może jeszcze trochę wrzeszczące.

 - A jednak! – niemal momentalnie zareagowała.

 - Spokojnie – zaśmiał się z niej. – Nie o tobie tu mowa. Chociaż nadawałabyś się pewnie…

 - Jak nie o mnie? – wzięła ręce pod boki i wbiła w niego swoje małe, brązowe oczka.

 - Znajdź mi dziewczynę, która na nikogo nie wrzeszczy, potem pogadamy – odszedł, przyglądając się bardziej wybranemu chłopkowi.

 Anielica nie ruszała się chwilę z miejsca. Jej małe ludziki w mózgu szukały pewnie właśnie takiej spokojnej osoby, która by rzadko krzyczała. Anioł chyba nie pierwszy raz spotkał się z osobą, która nie szczędziła na niego głosu. Po chwili jednak dotrzymała mu kroku.

 - Znam taką – powiedziała krótko. Kolega spojrzał na nią, ale nic nie powiedział. – Obserwuje świat ludzi. Zwłaszcza tych, którzy w jakiś sposób mi się spodobają – dodała tajemniczo. – Tak, są kobiety opanowane. Trudno uwierzyć, co? – zaśmiała się.

 - W twoim towarzystwie... – potarł palcami podbródek. – Tak – wyszczerzył się do niej.

 - Zabiję cię zaraz – teraz to on denerwował ją.

 - Spokojnie, bo trafisz do piekła! – zawołał, biegnąc przed nią. Muszę przyznać, że oboje mieli dobrą kondycje. Zresztą to młode anioły, jeszcze o wielkiej energii, którą leniwi ludzie nie wykorzystują, a dają jej odejść, przenieść się do kogoś innego. „Ja tu się lenie! Nie przeszkadzaj mi energio! Daj przetestować tą miękko kanapkę i ciepłe łóżko… Po co mam biegać za kimś albo za tym kawałkiem skóry, który zwie się piłką? Bezsensu. Tylko się zmęczę. Potem będzie trzeba odpocząć, a nie lepiej od razu oszczędzać energię? Kiedyś na pewno się przyda, a teraz się ją niepotrzebnie marnuje. Coś złego jest w leżeniu? Przecież czasem wstaje, nawet częściej…” Właśnie w tej sali można znaleźć odpowiedzi na wszystkie pytania zadane na początku.

   Ciemność za szybami. Na dziś koniec. Anioły czasem też muszą odpocząć. Biurka puste, urządzenie wyłączone. Zamieszanie wokół drzwi, bo każdy chce wyjść pierwszy. Po chwili zostaje tylko jedna osoba, która naciska przycisk, aby wyłączyć światło. Moment później już mało, co widać, a drzwi zostają zamknięte, odcinając kolejny dopływ oświetlenia. Słychać kroki z oddali, to jeszcze tych, co przed chwilą tu byli. Zaraz jednak nie słychać już nic. Zaledwie parę minut zza korytarza wyjrzały dwie osoby. Nie minął długi czas, a były już przy drzwiach. Chwila majstrowania przy zamku i dostają się do środka. Błysk światła z latarki, które pada na twarz jednej z postaci. Chłopak o czarnych włosach, sięgających mu za ucho. Ciemnobrązowe oczy, które pasują do opalonej skóry. Jasne usta, układające się w uśmiechu. Z powodu braku światła nie można było zobaczyć, co ma na sobie, ale był wyższy o pół głowy od osoby, z którą tu przyszedł.

 - Na pewno nikt tu nie przyjdzie? – słowa zostały wypowiedziane przez dziewczynę. To zdradzało, że osoba obok była płci żeńskiej.

 - Spokojnie – chłopak nadał swojemu głosowi, uspokajający ton. – Byłem już raz na takiej akcji, nikt nas nie przyłapał – próbował przekonać. – Będzie dobrze – poklepał ją po ramieniu. – No wyluzuj – jego klepniecie w plecy, spowodowało gwałtowny ruch w przód dziewczyny. Zaśmiał się, jednak pod wpływem jej złego spojrzenia, nie śmiał się nawet uśmiechnąć.

 - No to zaczynajmy – uśmiechnęła się lekko, próbując nabrać pozytywnego myślenia.

  Ich źródło światła nie było za duże, ale wystarczające na poruszanie się w przyciemnionym pokoju. Poruszali się nad wyraz cicho. Chłopak dotykał ekran, na którym wcześniej anielica wybierała cechy charakteru dla dzieci. Jego kąciki ust lekko się uniosły, kiedy urządzenie się wyłączyło prawie, że bezgłośnie. Nie chciano żadnego hasła, aby uruchomić system. Czy to było, aż tak łatwe? Anioły, aż tak bardzo wierzyły wszystkim, że nawet nie próbowały czegoś zabezpieczyć? Chłopak usiadł przy biurku. Dziewczyna zajęła miejsca na blacie, przyglądając się towarzyszowi. Światło z ekranu zastępowało te z latarki. Wyświetliły się imiona i nazwiska, zdjęcia poszczególnych osób. Ciemnowłosy kliknął w jedno z nazwisk.

 - Trochę niecierpliwy, jednak zazwyczaj miły, odrobinę tchórzliwy… ech – westchnął chłopak. – Niech będzie bardzo nie miły, odważny… zaraz... – dziewczyna przyjrzała się bliżej, reagując na zaskoczenie chłopaka. – Tu są wszystkie dane. Nie tylko te cechy charakteru – uśmiechnął się szeroko, spoglądając w stronę dziewczyny. – No to bardziej namieszamy. – Jego zainteresowanie… dręczenie ludzi, tak – zaśmiał się cicho. – Gust muzyczny… Muzyka klasyczna? No chyba jednak nie – przewijał pasek, szukając czegoś odpowiedniego. – Hehe, krzyk z powodu zdenerwowania – zaznaczył tą opcje.

 - Co? To anioły coś mogą takiego dać? – dziewczyna wyraziła głębokie zdumienie.

 - Nie – chłopak zaśmiał się. – Znaczy mogą, ale dzięki moim kolegom. Z pokolenia na pokolenie rosną pomysły, no i ataki tutaj. Dobrzy są w programowaniu, więc co to za problem dać jakiś wariant – wyjaśnił, obdarzając ją spojrzeniem.

 - Nie dziwi ich ta opcja? – zadała kolejne pytanie.

 - Pewnie tak, ale sytuacja się powtarza, nawet gdy usuną. Anioły słyną z anielskiej cierpliwości... – dziewczyna odwzajemniła uśmiech, który jej posłał. – No to wracamy dalej.

 - Weź tą – wskazała na jedną z wierszy. Kliknął bez żadnych protestów. – Chyba ktoś tu był przed tobą – zaśmiała się, widząc że dziewczyna ma wybraną cechę: złośliwa. – No to będzie jeszcze bardziej wybuchowa hehe – poklikała chwilę w ekran, po czym znów dała sterować swojemu koledze.

 - Duża wrażliwość? – przeczytał zdziwiony. Nie odzywał się chwilę, myśląc nad tym, jak to może jeszcze bardziej uczynić ją wybuchową. – Będzie się o wszystko wściekała? – spojrzał na nią wyczekująco.

 - Dobrze myślisz – pokiwała głową zadowolona z siebie.

 - Skoro wrażliwość, to i pewnie na dotyk? – chłopak powoli odkrywał, jaki dziewczyna miała zamiar, dając właśnie tą cechę. – Zza życia miałem strasznie wrażliwą przyjaciółkę… zwykłe przytulenie powodowało u niej łaskotki – uśmiechnął się na te wspomnienie. – Będzie miała zabawnie.

 - To takie pół na pół – odezwała się jego koleżanka.

 - Co masz na myśli?

 - Nie cierpię ludzi, którzy o wszystko się złoszczą, ciągle im coś nie pasuje…

 -…Będzie truć im życie, ale oni w razie czego mogą się odegrać – dokończył, wiedząc co dziewczyna ma na myśli.

 - Dokładnie – zachichotała.

 - A ten będzie wielkim leniem – zaznaczył jakiemuś dziecku.

 - O takich jest niemało – zaśmiała się, patrząc na swojego kolegę.

 - Masz na myśli mnie? – spojrzał na nią zły. Tak nagle zmienił mimikę twarzy. Z oczu już nie błyskała radość. Usta ułożyły się w prostą kreskę. Dziewczyna nie wypowiedziała żadnego słowa. Zaskoczyła ją nagła zmiana kolegi. – Żebyś widziała swoją minę – parsknął wesoło, a jego twarz diametralnie się zmieniła.

 - Uduszę cię – odezwała się i złapała go za szyję, lekko przyciskając.

 - Heh, no jeszcze chwila i ci uwierzę, nie złość się – ostatnie słowa wypowiedział, aby ją uspokoić. – Ja mam prawie tak anielską cierpliwość jak aniołowie…

 - Każda cierpliwość się kiedyś kończą – zagrzmiał poważny głos.

 Przez chwilę niemal znieruchomieli. Zostali przyłapani. Byliśmy za głośno – ta myśl błąkała się w głowie chłopaka. Co teraz będzie? – denerwowała się dziewczyna. – Wiedziałam, żeby z nim nie iść. Zorientowała się, że nadal trzyma jego szyję, już nie ściska. Szybko wzięła ręce z niego. Chłopak nieśmiało pogładził swoją szyję. Nie wiedział czy wolał, aby ta cisza trwała, a może lepiej by już się skończyła… Domyślał się, że to co zrobili, nie ujdzie im na sucho.

 - Widzieliśmy, co robiliście. Nie, nie jesteście tacy sprytni jak myśleliście – w świecie aniołów przed Bogiem stała jeszcze jedna istota – wódz aniołów. Właśnie z nim mieli do czynienia. – Tylko dzięki mojej cierpliwości udawało wam się tak szkodzić światu. Myślałem, że to tylko taki wybryk, ale nie był on pierwszy, a już robiliście to kilka razy – ciągnął swoją opowieść. – Ale tylko wy daliście się w taki prosty sposób złapać.

  Czy to możliwe, że ktoś może być lepszy od jakichś aniołów? Przecież oni umieją latać. Moi koledzy też umieją, myślał chłopak. Prawdopodobne jest to, że szybciej od władców?

 - Pójdziecie ze mną – położył mi dłonie na ramionach i zaprowadził w kierunku wyjścia. Nie sprzeciwiali się.

 - Gdzie teraz pójdziemy? – chciał wiedzieć chłopak.

 - Na razie do czyśćca – odezwał się krótko wódz aniołów.

 Tam pewnie rozstrzygnie się ich los. Czy można za takie namieszanie trafić do piekła? O tym pewnie się nie przekonamy, jeżeli tego nie doświadczymy. Ale czy ktoś chciałby trafić do piekła na własne życzenie? Może wcale nie jest tam tak ciepło, jak nam się wydaje? Czy to nie jest raj dla osób z niegrzecznym charakterem i nieczystym sumieniem? A jeżeli oni znów wrócą do nieba, aby namieszać?

 Jeszcze tu wpadniemy… pomyślał chłopak, a jego wargi ułożyły się w złowieszczy uśmiech. 

-------------------------------

Po półrocznej przerwie wracam :D. Jeżeli ktoś się z tego cieszy to może podziękować... Rudej Czemu właśnie jej? Bo zachciało się przejść z Onetu na blogspota, miała mały problem, a ja chciałam jej pomóc, przy tym zakładając swojego bloga. Tylko, że jak to ja... musiałam pomyśleć nad adresem, taki, żeby nadawał się też na mojego własnego. Owa Ruda wyszła szybciej z problemu zanim jej pomogłam, a blog pozostał, więc może spróbuję wrócić do blogowania :D. To, co macie pod moją... przemową ;D, to opowiadanie bez następnego rozdziału (pisane gdzieś w czerwcu). Będę pisać właśnie takie, czyli będą o przeróżnej tematyce. Jeżeli ktoś ma pomysł na jakiś wątek czy coś, to może pisać w komentarzu. Kto wie, może z tego skorzystam :D.

Jeżeli chodzi o napis na belce, no nie wiem jak go nazwać... to po prostu, no na razie nie wiedziałam, co tam dać ;D. Jeżeli ktoś bardzo lubi i umie tworzyć szablony, to ja jestem chętna na danie takiego "zlecenia" ;D