Początki zaufania (9)

     Siedział na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, patrząc się w notatki. Zawzięcie próbował je czytać i wkuć do głowy, ale one nieznośnie wiedziały o tym, że mogą w każdej chwili umknąć niezauważone. Potem znowu zostaną wpuszczone do głowy i ponownie będą mogły znaleźć z niej wyjście. Powodem, dla którego stało się to tak łatwe, był kalendarz, który absorbował całą uwagę Sebastiana. 24 listopada zbliżał się nieubłaganie, a on tak bardzo przeklinał ten dzień. Właściwie to również kilka przed nim i dużo, dużo po. Wiedział, że już nic nigdy tego nie zmieni, ale chciałby, aby kiedyś przyszło mu obejść ten dzień nieco łatwiej niż w ostatnich latach. Spojrzał jeszcze raz na zeszyt, ale w końcu zamknął go i odłożył na biurko. Za bardzo siebie znał, aby wiedzieć, że nauka na nic się teraz nie zda.
     Oparł się o ścianę i zamknął oczy. Jednak po chwili otworzył je i zaczął zastanawiać się, co powinien zrobić. Prychnął. Nie mógł sobie uświadomić, jak ten chłopak mógł zrobić takie wrażenie na jego małej siostrze, która przecież go nie znosiła. Między nimi były dwa lata różnicy. Dla innych mało, a dla jednych dużo. Nie chodziło jednak o wiek, a o osobę. W końcu Sebastian nigdy nie miał problemów z dogadywaniem się z Lili. Już od małego bardzo się polubili. Ona zawsze chwaliła się innym, jakiego opiekuńczego ma brata, jak lubi się z nim bawić i jak bardzo go kocha. Kiedyś nie wstydziła się mówić o swoich uczuciach. Trochę żałował, że tak wszystko się pokręciło. Nie obwiniał, jak inni, starszego wieku, bo nie o to chodziło. Śmierć Martina wydarzyła się nagle. Odszedł bez pożegnania i zostawił ich wszystkich na pastwę losu z tak wielkim bólem po jego stracie. Gdyby wiedział, że tak się skończy ten wyjazd na imprezę, nigdy by go na nią nie puścił. Ale o takich rzeczach nigdy nie wiemy. Sebastian nawet nie wiedział, że Martin w końcu się na nią wybierze. Nie miał prawka, a rodzice wcześniej dali mu szlaban. Jednak nieodpowiedzialnie zostawili go samego w domu, sami wybierając się na jakieś urodziny ciotki. Przyjaciel miał już styczność z samochodem, ale Sebastian nie powiedziałby, aby to był dobry dowód na to, że umie się nim poruszać. Zwłaszcza nie w ciemną noc, a listopad nie należał do miesięcy, gdzie słońce zachodziło późno. Zawsze chodzili na imprezy razem. Dziewczyna, która ją organizowała miała dobry kontakt z Gabi. Ta z kolei wpadła w oko Martinowi, chociaż nie chciał powiedzieć tego otwarcie. Jednak spojrzenia, którymi ją obdarowywał, mówiły jednoznacznie, że przyciągała jego uwagę. Zobaczył ją na poprzedniej imprezie, a doskonale wiedział, że Pola to jej dobra przyjaciółka, więc na pewno nie zabraknie dziewczyny. Jak dobrze pamiętał, Gabi  miała długie, ciemnobrązowe, gęste włosy, które pewnie przyciągnęły Martina. Nie przypominał sobie, aby sięgała więcej niż 165cm. Jednak nie wiedział tego dokładnie. Miała szerokie biodra, ale wąską talie. Pamiętał, że na jednej z imprez prawie cały czas szalała na parkiecie. Nie szczędziła też alkoholu. Sebastian czuł w niej coś, co trzymało go na dystans od niej. Martin jednak ten dystans chciał skrócić. Wpadli kiedyś dzięki zaproszeniu kolegi z klasy Gabi – Maksa. Razem grali w koszykówkę na boisku po lekcjach. Oboje polubili chłopaka, ale ich znajomość w większości ograniczała się właśnie tylko do meczów. Dopiero po jakimś czasie zaczęli spędzać ze sobą więcej czasu i zaczęły się też wspólne imprezy, a właściwie tylko ta jedna. Na kolejną Sebastian się rozchorował i Martin nawet nie miał serca, aby go ciągnąć. Nie wiedział, czy powinien iść sam czy też zostać z chorym przyjacielem. Jednak rodzice postawili sprawę jasno – zostanie w domu. A on zamiast do Sebka, pojechał na imprezę. Szatyn czuł się trochę winny, w końcu sam go namawiał. Odradzał mu siedzenie przy nim, bo kiedy był chory, prawie cały czas spał. Jednocześnie bał się o przyjaciela, że wpadnie w złe towarzystwo. A jak mieli wpadać, to tylko razem…
 – Hej, sorki że przeszkadzam, ale – zatrzymał się w połowie zdania i przyjrzał koledze. – Wszystko OK.?
 – Taa – odezwał się Sebastian, nie chcąc się rozwodzić nad problemami. 
 – Co się stało? – zagaił Kubę. – Nie będzie mnie dzisiaj wieczorem – poinformował. – Masz ochotę na piwko? – zapytał. – Zostało mi po jednym, a głupio pić samemu.
     Sebastian uśmiechnął się lekko. Dobrze to znał. Nigdy nie zostawiali siebie nawzajem z Martinem. Kiedy jedno piło – drugie musiało dla towarzystwa. Picie samemu jakoś przygnębiało. 


     Ulubiony dźwięk otwieranego piwa ukoił trochę nerwy Sebastiana. Właściwie pierwszy łyk. Obecność Kuby także podziałała na jego lepszy nastrój. Poznali się bardziej, kiedy zaczęli wynajmować mieszkanie, ale już wcześniej Sebastian lubił z nim spędzać czas, nie mieszkał z kimś przypadkowym. Cieszył się, że to właśnie Kuba szuka mieszkania do wynajęcia.  Na początku myślał nad tym, aby wyprowadzić się razem z Lili i to właśnie z nią zamieszać. Jednak po głębszym zastanowieniu stwierdził, że to byłby błąd. Kocha ją, a nadopiekuńczość w niczym by jej nie pomogła. Widział jak wrogo zareagowała na to, kiedy po raz kolejny przyjechał. Za bardzo się o nią martwił, a ona bez problemu to zauważyła. Chciałby ustrzec ją przed każdym napotkanym złem, ale wie, że nie jest w stanie. Jak dziecko nie upadając kilka razy – nie nauczy się jeździć na rowerze, tak i on powinien pozwolić jej robić coś samej. Chociażby zamieszkać z kimś innym i żyć na własną rękę. Potrzebował tylko wiedzieć, czy wszystko u niej w porządku. Nie chciałby, aby się przed nim ukrywała ani dusiła w sobie wszystkich emocji. Dobrze wiedział, jak ważne jest, aby w sobie tego nie dusić. Miał wielką nadzieję, że wszystko jakoś ruszy do przodu, zwłaszcza po ostatnich wydarzeniach. Nie chciał tego przyznać, ale kiedy ją ostatnio widział, łza radości zakręciła mu się w oku. Miał wrażenie, jakby odzyskiwał siostrę. Może nie powinien tak się przejmować? Chciał zobaczyć, jak w końcu bez łez powie coś o Martinie. Jak nie zamknie się w sobie po kolejnym wspomnieniu. Pragnął, aby czuła w nim wsparcie i nie wahała się poprosić o pomoc albo wypłakać się na jego ramieniu.
 – Stary, nie będę dociekał, ale coś ty taki przygnębiony? – zaczął Kuba, po dłuższej chwili wahania, czy aby na pewno powinien się odezwać. – Wybacz, że tak prosto z mostu, ale martwię się trochę – dodał. – Nie wyglądasz za dobrze. – Zmierzył go wzrokiem.
     Sebastian miał ochotę parsknąć śmiechem po ostatnich słowach kumpla. Nie wiedział, czy Kuba naprawdę tak przejął się jego stanem zdrowia, ale zrobił to w zabawny sposób. A może to on nie potrafił go sobie wyobrazić poważnego?
 – Dzięki za komplement – powiedział krótko. Zawahał się na moment, ale w końcu otworzył usta.
 – Nie chcesz to nie mów, ale jak chcesz to powiedz – rzucił pospiesznie.
 – Pamiętasz, jak mówiłem ci kiedyś o moim kumplu, co zmarł? Niedługo jest jego 6 rocznica śmierci.
    Widział, jak Kuba otworzył usta, ale po chwili je zamknął, nie wypuszczając z nich żadnego słowa. Sebastian domyślił się, że nie wie, co powiedzieć. Rozumiał takie chwile. W smutnych chwilach wolał, aby ktoś przy nim był, niż mówił. Czyjaś obecność znaczyła więcej niż jakieś słowa.
 – Może pójdę z tobą na cmentarz? Nie znałem go, ale może będzie ci lepiej? – zapytał cicho Kuba. – Chociaż może się wygłupiam. Przecież pewnie chciałbyś pobyć przy nim sam.
     Sebastian zastanowił się przez chwilę. Zawsze chodził z Lili. Tylko kilka razy poszedł na jego grób sam. Zarazem miał ochotę go przekląć, a z drugiej strony chciałby mieć możliwość z nim pogadać. Kiedy był z siostrą, skupiał się na weselszych wspomnieniach, chcąc wywołać na jej ustach uśmiech. Sam nie mógł zapomnieć o wygłupach, o akcjach, które wywołały w nim adrenalinę albo chciał zwyczajnie go walnąć w łeb. Jednak wszystko to składało się na to, że był przyjacielem. Choć bywały złe chwile, to nie zostawiali się nawzajem. Jasne, czasem chcieli dać sobie po ryju, ale tylko dla tego, aby któryś z nich się opamiętał. Zwykle, kiedy bywał tam sam, zastanawiał się na tym, czy gdyby teraz umarł, to mógłby powiedzieć, że skorzystał z życia? Chciał jeszcze wiele zrobić i wiele miejsc odwiedzić. Nie miał ochoty zostawiać tego wszystkiego tutaj, a zwłaszcza siostry i rodziców. Nie miał pojęcia, czy Martin mógłby powiedzieć, że w pełni skorzystał, ale on już nie miał wyboru. Czasem zastanawiał się, jak to jest, że ludzie nie naprzykrzając się życiu, umierają. Przez durne choroby, których objawów czasem nie można zobaczyć. Najgorzej, gdy dotykało młodych osób, które jeszcze nie miały okazji poznać życia i nacieszyć się jego smakami. Przeklinał w duchu, że Martin naprzykrzył się śmierci.
 – Nie, spoko. Jednak chyba chciałbym iść z siostrą. Ale, dzięki że pytasz.
 – Jasne, rozumiem.
 – To cholernie głupie – umierać.
 – Ktoś, kto to wymyślił chyba musiał mieć czarne poczucie humoru – skomentował Kuba.
     Sebastian w duchu przyznał mu rację. W dodatku jego przyjaciel sam wpadł w jej sidła, wcześniej igrając z nią. A ona nie miała dobrego humoru.
 – Dzięki. Chyba brakowało mi tego, aby z kimś od tak pogadać – odezwał się Sebastian z wdzięcznością. Pomyślał sobie, że chciałby, aby jego siostra także nie kryła się ze swoimi uczuciami i nie wahała się powiedzieć komuś o tym, co ją przygnębia. Nie miał pewności, jakie kontakty ma z Magdą, ale był prawie pewien, że Lili nigdy nie powiedziała jej o Martinie.

    Arkadius siedział na wielkim, miękkim krześle, zadowolony, że jego plan już wkrótce zostanie ukończony. Wcześniej miał wiele wątpliwości czy powinien wysyłać do niego, tego głupka Lefiego. Nie mógł mu jednak odmówić sprytu, który bardzo pomógłby w tej sprawie. Obawiał się, że jednak chłopak zacznie węszyć, sprzeciwi się, czy też odgadnie jego zagadkę i będzie chciał go ubiec, ale nie. Zostało mu tylko muzeum. Nie wiedział, czy powinien być z niego dumny, czy też sobie pogratulować, że potrafił pokierować kimś, aby wykonał zadanie, wyręczając go.
    Spojrzał na kartkę, na której zaświeciły się na czerwono pozostałe pozycje z jego listy. Musiał mieć chociaż po jednym zniszczonym egzemplarzu, aby móc zniszczyć je wszystkie. A może powinien pozmieniać w nich istotne rzeczy, aby nikt nie miał prawa odkryć jego tajemnicy? W dodatku nie wprowadziłby większego zamieszania. Musiał nad tym pomyśleć i znaleźć odpowiednie zaklęcie. Jednak zniszczenie kilku eksponatów w muzeum to konieczność.
    Wstał na chwilę, aby jego wzrok mógł odpocząć od liter. Tak bardzo pochłaniała go wiedza z książki, że nie zważał na to, że powinien odpocząć i nie męczyć oczu. Podszedł od okna i zobaczył jak na wielkim dziedzińcu bawią się roześmiane dzieci. Nienaturalna zieleń na trawie przykuwała wzrok. Mógł obserwować, jak najmłodsi uczą się latać, a ci starsi chwalą się przeróżnymi zrobionymi figurami w locie. Większość twierdziła, że najlepsza moc, to móc szybować nad podłogą, niezależnie od naszej miotły czy statku powietrznego. Arkadiusa jednak nie do końca to przekonywało. Wiedział, że może być coś lepszego.
    Ponownie otworzył swoją księgę i znalazł miejsce, gdzie ostatnio skończył. Z każdym kolejnym słowem, coraz bardziej go ciekawiła. Wierzył, że to naprawdę może zadziałać, a on to osiągnie. Już powoli zbierał wszystkie składniki, aby tego dokonać. Marzył jednak, aby być jedynym, który to osiągnie, dlatego kazał spalić wszystkie informacje, które mogą się z tym wiązać. Zastanawiał się czy po powrocie Lefiego, jeszcze raz wysłużyć się nim, aby zdobyć najpotrzebniejsze i najtrudniejsze do zdobycia składniki? Nie miał pojęcia czy może go wziąć to tak odpowiedzialnego zadania. Jednak tym sposobem nie będzie ryzykował swojego życia, a ten chłopak może sprytnie je zdobyć. W przeciwnym razie utraci życie, a Arkadius nie będzie go żałował.
 – Zrobi wszystko, aby nie umrzeć… naiwny dzieciak. – Zaśmiał się głośno.

    Klemena przechodząc obok komnaty ojca, przystanęła na chwilę pod uchylonymi drzwiami. Zaniepokoił jej szaleńczy śmiech ojca. Domyślała się, to Lefiego ma na myśli. Nie wiedziała jednak, co nowego może dla niego szykować. Jej ojciec nie krył nienawiści do chłopaka. W końcu Lefi sam mu dokuczał. Klemena uważała, że niektóre jego żarty naprawdę wywołały u niej sporo śmiechu i czasem wręcz cieszyła się, że ktoś potrafi utrzeć nosa jej ojcu. Zachowywał się czasem, jakby był nieomylny. Zapominał jednak, że również popełniał błędy. Zawsze wszystkim wychwalał swą córkę i czasem Klemena miała już tego dość. Nie cierpiała faworyzowania, a doskonale widziała, jak ojciec to robi. Cieszyła się, że jednak udało jej się wykorzystać to, że nie miał jej zdania gdzieś. Polubiła Lefiego i postarała się, aby ojciec dał mu jeszcze jedną szansę. Jednak nie była pewna, czy da mu możliwą szansę na przetrwanie i wyjście z tego cało. Musiała tego dopilnować.
    Jeszcze jedna sprawa nie dawała jej spokoju… Ojciec, jak dotąd nie powiedział jej, co takiego odkrył Lefi, a jemu bezwzględnie zakazał o tym mówić. W Klemenie budziło to ciekawość, a z drugiej strony niepokój. Skoro ojciec coś ukrywa, to znaczy, aby nie chciał, aby ktoś o tym wiedział. A to oznaczało tylko, to że knuje coś złego. Przynajmniej Klemena wiedziała, że z tego wszystkiego będą jakieś kłopoty. Inaczej już dawno powiedziałby jej o tym. Zajrzała jeszcze na moment przez szparę w drzwiach i zobaczyła, jak całą uwagę Arkadiusa absorbuje wielka księga. Przypomniała sobie, że wciąż chodzi z jakąś wielką księgą i nigdy nie zostawia jej samej. Nie miała pojęcia, czy to właśnie w niej znajduje się coś, co chce ukryć, ale chciała dowiedzieć, co też w niej jest.
     Odeszła w stronę swojej komnaty. Zastanawiała się jeszcze przez chwilę, czy jej ojciec w tym wszystkim nie traci ostrożności, że zostawił otwarte drzwi. Przeczucie podpowiadało jej, że to właśnie ta wielka księga skrywa tajemnicę jej ojca.

     Lili nie doczekała się Kasjana wieczorem, ani rano. Nie czuła też obowiązku, aby do niego zadzwonić. Miała tylko nadzieję, że Kasjan nie miał racji i żaden morderca nie chciał pozbyć się świadków. Pokręciła głową. „To jakaś paranoja – pomyślała”. Temu człowiekowi na pewno coś się stało, a oni pozwolili zwyczajnie mu tam leżeć. Mogła bardziej namawiać go na pójście na policję – wyrzucała sobie. Gdyby powiedział jej od razu, może dałoby się jeszcze uratować tego mężczyznę. Wytykał jej strach, a sam boi się bardziej niż ona.
     Nawet nie zauważyła, jak tuż obok niej, przysiadła się Magda. Lili od razu zauważyła jej podkrążone oczy i domyślała się, że to miało coś wspólnego z tym o czym mówiła jej przez telefon. Wpatrywała się w nią krótko, ale nie wiedziała, jak zacząć rozmowę. Wyręczył ją wykładowca, który właśnie wszedł na salę i zaczął wczuwać się w swój temat. Lili lubiła go słuchać, ale teraz nie potrafiła się skupić na jego słowach, bo zastanawiała ją sprawa Magdy. Czuła, że musi zapytać o co chodzi. Wahała się, czy to nie jest wkraczanie w jej prywatność. Najwyżej nie odpowie – stwierdziła w końcu po dłuższym zastanowieniu. Musiała tylko poczekać do końca wykładów.

     Siedziały na korytarzu, jak zwykle przy jednym ze stolików. Tym razem, jednak Magda nie odezwała się ani słowem, a to zazwyczaj ona prowadziła rozmowę, dlatego nastała cisza. Dla Lili była niezręczna. Kłóciła się z myślami i odwagą, czy powinna zapytać. W końcu chciała wiedzieć, co się stało. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że tak jak doradzał Kasjan, oszukałaby ją i wcisnęła jakiś kit. Przecież sama proponowała spotkanie. A może tylko z grzeczności? Może liczyła na to, że znów odmówi? Nie.
 – Magda… – zaczęła cicho Lili.
    Dziewczyna podniosła wzrok i na korzyść Lili, wiedziała, co ma powiedzieć.
 – Mama ma raka.
    Lili zastygła. Nie wiedziała kompletnie, co ma powiedzieć. W dodatku miała to na względzie, że żadne słowa: „będzie dobrze” wcale nic nie dadzą i nie pocieszą.
 – To znaczy ma dzisiaj operację i jest duża szansa, że całkowicie mogą go usunąć. Będzie musiała tylko, co jakiś czas chodzić, aby kontrolować to, czy nie ma przerzutów – dopełniła, a Lili zrobiło się trochę lżej na sercu. – Może to głupie, ale stanęła mi przed oczami, jakby umarła. Zawsze miałam z nią dobre kontakty i uważam za naprawdę kogoś bliskiego. Chyba pękło by mi serce. – Znowu schyliła wzrok na blat stołu.
    Lili chciała powiedzieć: „Jak dobrze to znam”, ale żadne słowa nie padły z jej ust. Nigdy nie zastanawiała się nad czyjąś śmiercią. A ta nagle dotknęła kogoś jej bliskiego. Wcale nie sądziła, że można się do tego przygotować. Zwłaszcza, kiedy to ktoś jej bliski musiał się pożegnać z życiem.
 – Bądź przy niej – odezwała się nagle, a Magda podniosła na nią wzrok. Lili zawstydziła się trochę, ale mówiła dalej. – Śpiąca, po operacji, przed czy nawet w trakcie choroby, potrzebuje cię. Bądź dla niej wsparciem.
 – Dziękuję, postaram się być. – Uśmiechnęła się lekko w podziękowaniu.
    Pamiętała, jak leżała przy łóżku Martina, jak mówiła do niego. Wiedziała, że istnieje szansa, że ją słyszy, że może się rozbudzi. Jednak żadne z tych nie nastąpiło, a ona i tak jeszcze przy nim była. Słyszała, jak kazali ją zabrać, jak namawiali do tego Sebastiana. On jednak nie miał serca zabierać siostry od przyjaciela. Pozwolił jej zostać tyle ile chciała. Nie wiedział czy dobrze robi. Za to czułby się podle, kiedy oderwałby ją od niego. Starał się być przy niej, jeszcze częściej niż zazwyczaj. Ale ona oddalała się od niego, chcąc coraz więcej czasu spędzać sama. Wiedział, że zrobił błąd, że jej na to pozwolił. Totalnie się w sobie zamknęła i straciła z nim kontakt. Czasem myślał, że może się targnąć na własne życie, ale łudził się, że jego siostra jest mądrą osobą i nie zrobi tego. Próbował jej pilnować, ale zdawał sobie sprawę, że gdy będzie chciała to i tak to zrobi. Lili na szczęście nigdy tego nie zrobiła. Jednak nie wykluczała myśli o tym. One same nachodziły ją znienacka. Brakło jej w życiu sensu, aby żyć. Żeby wstać rano i coś zjeść. Nie mówiąc już o rozmawianiu czy pójściu gdzieś.  Stała się osamotniona i przez długi czas myślała o przyjacielu, wspominała go i płakała po nim. W końcu odkryła, że gdy czyta, to nie myśli o tym. Nadrobiła swój upadek w szkole, kiedy nazbierało się sporo nieobecności i gorszych ocen. Zastąpiła je jeszcze lepszymi niż zwykle. Kosztem całego swojego wolnego czasu. Chłonęła każdą książkę z każdego przedmiotu. Dzięki temu zapewniła sobie dobre studia, ale za to nie zauważyła, jak traciła siebie i zaprzepaściła kontakt z innymi ludźmi. Wciąż nie mogła sobie wytłumaczyć, jak to się stało, że Magda była aż tak uparta, aby nie poddawać się, kiedy Lili zdawkowo odpowiadała na zadane jej pytania. Teraz jednak dziękowała jej. Poczuła ulgę, że może się do kogoś odezwać, a ktoś tolerował to, że tak mało mówiła. Potrzebowała czasem z kimś pogadać, nawet jeżeli jest się samotnikiem. Zwłaszcza, kiedy spędza się w jakimś miejscu pół swojego dnia.
    Uśmiechnęła się lekko do Magdy, chcąc dodać jej otuchy. Wierzyła w to, że lekarze usuną raka, a  mama Magdy będzie mogła cieszyć się życiem. Nie życzyła nikomu, aby ktoś musiał borykać się ze śmiercią bliskiej osoby.
 – Może spotkamy się w następną sobotę? – zapytała Magda, wyjmując telefon. Pogrzebała chwilę, aby znaleźć w nim kalendarz. – 24 listopada.
    Lili już chciała odpowiedzieć, że tak, ale nagle zastygła. Nie umknęło to uwadze jej koleżanki.
 – Coś nie tak? Możemy spotkać się w kolejną – zaproponowała dziewczyna.
    Płoniemczyk spojrzała na stół, aby nie musieć patrzeć w oczy koleżanki.  Kiedy miała wrażenie, że jakoś się z tym oswoiła, że obiecała Sebastianowi, że już nie będzie płakać, tak kilka łez uroniło się z jej oczu. Chciała odpowiedzieć Magdzie, że po prostu nie może, że w następną sobotę, ale nie potrafiła wydobyć z siebie opanowanego głosu. Nie chciała, aby Magda zobaczyła, że płacze. Ostatnie czego teraz pragnęła to rozpłakać się. Zawsze, kiedy próbowała powiedzieć o nim komuś, nie potrafiła. Łzy dusiły jej głos, a ona wstydziła się płakać. Zwłaszcza, kiedy ktoś na nią patrzył. Nagle poczuła, czyjąś dłoń, która obejmuje jej rękę.
 – Hej, pójdziemy gdzieś? Dzisiaj i tak już został tylko jeden wykład. Wykład, do którego mamy dostęp w necie.
    Lili dziękowała w duchu Magdzie, że nie zapytała: „Co się stało?”. Po takim pytaniu zawsze zaczynała jeszcze bardziej płakać. Nie czuła, że chce opowiedzieć komuś o przyjacielu, ale wiedziała, że nie chce tu siedzieć. Najchętniej chciałaby się teraz znaleźć w domu lub w jakimś miejscu, w którym nikt nie widziałby, że płacze. Wstała, a Magda poszła za nią. Poradziła jej jeszcze, aby weszła do łazienki i potem wyszły z uczelni. Dochodziła trzynasta, a to wyjaśniało brak ludzi na ulicy. Większość znajdowała się w szkole albo w pracy. Godzina zagrała na korzyść Lili. Magda nie pytała, gdzie pójdą, sama poprowadziła ją, a Lili było to na rękę. Nawet nie zauważyła, kiedy znalazły się w parku i Magda kupiła dla nich po kawie. Podała Lili, a ta napiła się, czując że potrzebowała się czegoś napić. Dziewczyna nie poganiała jej, przyglądała się tylko koleżance, mając nadzieję, że dowie się o co chodzi. Zareagowała tak nagle i Magda zastanawiała się czy może powiedziała coś nie tak. W końcu jeszcze przed chwilą to ona pocieszała ją. Pogładziła ręką plecy Lili. Jedynie ten gest przyszedł jej do głowy, kiedy nie wiedziała, co powinna powiedzieć. Kiedy nie znała sytuacji. Lili poczuła się trochę lepiej. Przytulanie sprawiało, że rozklejała się coraz bardziej, a to dodało jej otuchy i pozwoliło przemóc się z łzami. Trochę, jakby wziąć się w garść.
 – Przydała mi się ta kawa. Od rana chodziłam jak zombie. – Przerwała ciszę Magda. Poczuła, że wytworzył się napięcie na oczekiwanie, aż w końcu Lili coś powie. A Magda nie chciała jej zmuszać do tego.
     Lili spojrzała na nią, a Magda uśmiechnęła się lekko. Płoniemczyk poczuła się lepiej i sama zapragnęła odwdzięczyć się uśmiechem. Nie potrafiła jednak wydobyć z siebie tych słów, tej historii o Martinie. Nie chciała po raz kolejny znów się rozpłakać.
  – Dziękuję. – Uśmiechnęła się. – Chyba tego potrzebowałam – stwierdziła po chwili, rozglądając się po małym parku, który zapełniony był wieloma drzewami, z którym już co najmniej połowa zgubiła liście. Jednak kolorowy dywan zastąpił jej całą zieleń, w którą wcześniej przyodziały drzewa.
 ---------------------------
 Witam ponownie. Na razie dotrzymuje swojego postanowienia o dodawaniu rozdziałów, co miesiąc, także jest dobrze. Przynajmniej mam taką nadzieję. Obecnie sobie choruję na przeziębienie, choć już chyba jutro będę zdrowa po tym prawie tygodniu choroby. Jednak ma to swoje plusy, bo wtedy mam wenę i ogólnie mam trochę więcej ochoty na rzeczy, na które zwykle nie mam. Wszyscy się dziwią, ale nudzi mnie oglądanie filmów, chyba że mam ochotę jakiś obejrzeć, a przeziębienie jest dobrą na to porą. „Poranek kojota” - czas doliczyć do obejrzanych klasyków. W końcu musiałam obejrzeć film z tak fajnym i smacznym cytatem: „Zawsze chętnie opierdolę coś na ciepło”.
 Lubię wypełniać ankiety, dlatego jako że blogspot proponuję, tak i co rozdział postaram się umieszczać nową. Jako, że rozdział dodaje, co miesiąc, dlatego zwykle większość, jako że mam nieliczne, ale za to cenne grono czytelników, więc pewnie wszyscy zdążą się wypowiedzieć na czas. 

PS Wróciłam do zabawy htmlem, także jeżeli kogoś razi przesuwany napis, to go usunę, ale musiałam coś dodać z mojej nauki, wybaczcie :)