Stojąc przed wyborami (8)

     Starsza kobieta poprawiła długą spódnice i ruchem ręki wskazała mężczyźnie regał z szukanymi książkami. Po czym ponownie usiadła na krześle i odruchowo spojrzała na ekran, który swoim jasnym światłem drażnił jej wzrok. Rozejrzała się po bibliotece; niektórzy siedzieli przy stołach i zaznajamiali się z wnętrzem książki, a inni czerpali z niej wiedzę, wypisując ją na kartce – zapewne na zajęcia. Regały także cieszyły się obecnością czytelników. Wielu spędzało w nich czas, aby odszukać interesującą powieść. Bibliotekarkę cieszyło to, że rzadko, kiedy ktoś wychodził nieusatysfakcjonowany, nie biorąc ze sobą żadnej książki. Mężczyzna odgarnął długie kosmyki włosów i przeszukał alfabetycznie spis. Wręcz automatycznie znalazł wszystkie interesujące książki i podszedł do kobiety.
 – Imię i nazwisko, poproszę. – Kobieta obdarzyła go uśmiechem.
 – Le… onard Biecki. – Chrząknął, w ostatniej chwili, przypominając sobie o nowych personaliach.
    Nie musiał długo czekać, aż wyjmie jego kartę i zapisze numery książek. Na koniec ponownie uśmiechnęła się i życzyła miłego czytania. Lefi trochę zdezorientowany tak optymistycznym podejściem na wypożyczenie książek, opuścił bibliotekę. Całkiem nieświadomie potrącił średniego wzrostu brunetkę.
 – Przepraszam – odezwał się, nie zapominając o uprzejmości. Dziewczyna jednak spojrzała na niego uważnie i nic nie odpowiedziała. Lefi nie przejął się brakiem odpowiedzi i poszedł w swoją stronę. „Może oburzyła się na takie okropne zachowanie… – pomyślał ze śmiechem”. Wcale nie lubił osób, które obrażały się na cały świat za to, że niechcący się je potrąciło lub nadepnęło. W dodatku przeprosił. „Pewnie to kolejna snobka, która uważa siebie za wyższą klasę–stwierdził”. Pokręcił głową i ruszył przed siebie. Musi tylko jeszcze spalić te książki. A to już pestka.

     Lili wciąż patrzyła na znikającego tuż za rogiem chłopaka. Bez wątpienia to on. Zerknęła na drzwi ciemnobrązowe drzwi biblioteki, które właśnie zaraz miała przekroczyć. Jednak chęć pójścia za tym nieznajomym wygrała. Już miała przekroczyć kolejne stopnie schodów w dół, kiedy się zawahała. Obudziło się w niej racjonalne podejście, z którym nigdy się nie odłączała. „Po co mam za nim iść?”, „Kim jestem, aby go śledzić”, „To paranoja, przecież wypożyczył tylko książki”, „Co zrobię, jak go złapie?”. Lili zadawała sobie coraz to kolejne pytania, jednak z przerażeniem odnajdywała na nie odpowiedzi. „Nikt normalny nie stoi z benzyną i nie patrzy na muzeum po ciemku”. „Człowiekiem, który nie chce kolejny pożarów”. „Zadzwonię po policję”. Tylko to jedno stwierdzenie o tym, że po ludzku wypożycza książki, nie odnalazło żadnego argumentu, który dałby jej powód do tego, że na pewno coś knuje. Ponownie odwróciła się i spojrzała na zielone, wypukłe literki, które układały się w słowo: „Biblioteka”.
 – To jakaś paranoja, to na pewno nie on. Na pewno się upił… – usprawiedliwiała jego zachowanie, jednak nie zrobiła kolejnego kroku w przód. Za to cofnęła się i powoli zmierzała za nieznajomym.

 Dobry znak – nie odwracał się. Lili zachowywała sporą odległość między długowłosym chłopakiem. Nie wiedziała, co konkretnie kierowało nią, kiedy podjęła krok, aby śledzić tego mężczyznę. W jej głowie pojawiały się myśli, aby zawróciła, aby nie bawiła się w pieprzonego detektywa. Nie umiała walczyć i nie, wiedziała, do czeo zdolny jest ten mężczyzna. Jednak coś pchało ją w jego kierunku. Może nierozwiązana zagadka i przeczucie o tym, że na pewno robi coś niezgodnego z prawem. Lili podejrzewała go o podpalanie bibliotek, a nie chciała, aby jeszcze jedna ucierpiała przez niego. Zbyt bardzo uwielbiała pochłaniać wiedzę z książek. Internet uważała za coś gorszego. Szybszego, jasne, ale nie odnalazła wystarczających odpowiedzi, kiedy chciała poszerzyć swoją wiedzę. Wielokrotnie zastanawiała się nad tym, czy nie zawrócić. Czuła, że to co robi jest niebezpieczne. Jednak pomyślała, że w biały dzień nikt nie powinien jej zabić. Jeszcze większe wahanie dopadło ją, kiedy mężczyzna szedł przed nią, ona za nim, a nikt za nimi. Nawet wtedy nie zawróciła. Prawie podskoczyła, gdy w kieszeni zawibrował jej telefon. Zawsze, jak gdzieś wychodziła i ustawiła na profil bez głosu. Ceniła czyjąś prywatność i nie chciała wzbudzać u kogoś dekoncentracji. Dobrze wiedziała, jak czasem trudno zmusić się do czytania, łaknienia wiedzy, do czegokolwiek… choćby na gotowanym posiłku. Myśli czasem odbiegały daleko w głąb, wypychając wszystkie wspomnienia. Czasem przyjemne, czasem nie. Jednak zawsze odpychały uwagę.
 – Halo? – zapytała, nawet nie patrząc na to, kto dzwonił.
 – Hej Lili. Potrzebuję twojej pomocy… – ten żądny pomocy głos, należał do nikogo innego, jak do Kasjana. – Muszę ugotować coś dobrego…
Lili kątem oka zobaczyła, jak mężczyzna kieruje się w prawo i znika za bramą jednego z brzydkich, małych domków. Odruchowo schowała się za żywopłotem, aby jej nie zobaczył. Chyba nie widział.
 – Lili! – zniecierpliwił się, czekając aż w końcu coś powie.
 – Tak, przepraszam… już jestem – rzucała kolejne słowa. – Zaraz będę w domu – powiedziała tylko i się rozłączyła. Spojrzała na nazwę ulicy: Klonowa. Chciała ją zapamiętać. Jednak nie do końca sama propagowała swój pomysł, aby tu wrócić. Niewątpliwie jednak powstała w niej taka myśl. Na przekór całemu jej realistycznemu, ostrożnemu podejściu. Pokręciła głową z dezaprobatą, jakby chcąc odepchnąć od siebie ten pomysł.

 

     – Karolina zaprosiła mnie do siebie. Jej współlokatorka wyjechała na tydzień, więc ma wolną chatę – opowiadał Kasjan. – Zaprosiła mnie na kolację. Nie powinienem przychodzić bez niczego.

    Lili myślami wciąż była przy nieznajomym mężczyźnie. Dziwne wrażenie, że właśnie pozwoliła dokonać przestępstwa, ciążyło na niej nieubłagalnie. Nie mogła odmówić Kasjanowi, bo co miała powiedzieć na usprawiedliwienie? Przecież śledzenie obcego faceta jest niedorzeczne. Nie miała żadnej pewności, że jej przypuszczenia, choć w najmniejszym stopniu mogłyby być słuszne. Potrzeba dowodów. A tych ona nie miała…

 – Lilka, co jest? – zapytał podenerwowany Kasjan. W końcu zwróciła uwagę na niego. – Nie słuchasz mnie – wyjaśnił.

 – Przepraszam, zamyśliłam się trochę – odezwała się cichym, skruszonym głosem.

     Kasjan przypatrywał jej się, chcąc znaleźć odpowiedź na jej rozkojarzenie. W jednej chwili potwornie zrobiło mu się głupio przez zwój ostry ton, a z drugiej strony zastanawiał się nad tym, czy nie jest przypadkiem zbyt nudny. Może po prostu nie potrafił dotrzeć do niej, dopasować się do jej charakteru. Zawsze wydawała mu się osobą racjonalnie podchodzą do życia. Jednak niewyobrażalnie wrażliwą. Choć na początku wcale tego nie widział.

 – Chcesz pogadać?

    Zaprzeczyła ruchem głowy.

 – Nie powinieneś nic gotować, jeżeli przychodzisz do kogoś na kolacje – wtrąciła nagle, zaskakując Kasjana.

 – Faktycznie. Co ja bym bez ciebie zrobił? – Uśmiechnął się do niej. – To co powinienem przynieść? – zapytał po chwili.

 – Może jakieś wino?

    Kasjan pomyślał przez chwilę i potaknął głową z aprobatą.

 – Kasjan, wiesz że musisz zgłosić się na policję.

 – Lili, przestań. – Znudzony przewrócił oczyma. – Do tej pory nikt mnie nie zabił, nic się nie stało…

 – Czy ty siebie słyszysz? – Zareagowała zdziwieniem. – Mówisz, że nic się nie stało, kiedy ten człowiek leżał tam martwy...

    Podczas, kiedy ona produkowała się o tym, że nieznajomy już nigdy w życiu nic nie zrobi, a ktoś może na niego czekać i że Kasjan powinien już dawno zgłosić się na policję, on zastanawiał się czy to nie jest zwykły sen. Nie mógł uwierzyć, że ten człowiek… był istotą ludzką. Przekonywał się, że to może manekin, coś przypominającego człowieka. Jednak im bardziej wymyślał nowe pomysły, tym bardziej wydawały mu się nierealne. Dobrze wiedział, że gdyby ten człowiek leżał tam dłuższy czas, to powiliby się rozkładał, a on jedynie był pokrwawiony. Nie mógł sobie przypomnieć, aby czuł okropny zapach stęchlizny, a niewątpliwie taki powinien być. To dodatkowo go przeraziło. Ktoś musiał zrobić to niedawno, a oni niedługo po tym, go zobaczyli.

 – Lili, sprawca się o tym dowie. A nie masz szans, abyśmy dostali status świadka koronnego. Nie będę narażał życia na to, aby dowiedziała się jego rodzina – odezwał się poważnym głosem. – Prędzej czy później i tak się dowie. Bez nas czy z nami. A jemu już nie można było pomóc.

 – Sprawdzałeś puls? – zapytała nagle.

 – Nie – odezwał się cicho. – Mogłaś sama sprawdzić – odezwał się zirytowaną całą tą  sytuacją.

– Nie zapominaj, że powiedziałeś mi o tym dopiero w domu.

    Nie mógł temu zaprzeczyć. Bał się i chciał jak najprędzej opuścić tamte miejsce. Wciąż jeszcze czuł ten strach. Rzeczywistość zdecydowanie przewyższała wszelkie horrory, które oglądał. Choć śmiał się, kiedy to Lili się wystraszyła jego samego, to dobrze wiedział, dlaczego tak zareagowała. W takich filmach, które Kasjan nie chciał przywoływać, często wykorzystuje się motyw, kiedy ktoś się odwraca, a potem na niespodziankę zostaję zabity lub dostaję w prezencie spotkanie ze zjawą, mordercą lub czasem kimś niezwiązanym z tą całą grozą otoczki. Od tego momentu, choć czasem nagabywały go myśli, że ktoś wie o tym, co widział, to starał się nie patrzeć za siebie. Nie dość, że był osobą, którą bez problemu można było przestraszyć, to tym razem ten powód wciąż nie znikał i nie wiedział, kiedy dokładnie może się tego spodziewać. Czy w ogóle może na to liczyć. Wiedział, że po zeznaniach poczuje się jeszcze gorzej. Wyżali się im, ale ściągnie na siebie kłopoty.

 – Ciekawe, czy zrobiłbyś podobnie, gdyby leżał tam kogo kochasz… ktoś, kto jest dla ciebie bliski – ukłuła go nagle niewyobrażalnie wielką szpilką. – Przepraszam – zreflektowała się szybko, jakby nie chcąc wypowiedzieć tych słów, które właśnie wypłynęły z jej ust. Oczy Lili powędrowały na stół. Kasjan już otwierał usta, aby coś powiedzieć, ale Lili wstała i przeprosiła go ponownie. Poszła prędko do pokoju, aby jak najszybciej zamknąć drzwi i nie musieć słuchać współlokatora.

    Jak szybko otworzył usta, tak je zamknął. Sam nie wiedział, czy bardziej wprawiły go w osłupienie ostatnie słowa, czy pierwsze zarzuty. O ile umiał wytłumaczyć, dlaczego zapytała go o to pierwsze, to nie do końca mógł pojąć, dlaczego powiedziała „przepraszam”. Ponownie zaskoczył też jej ostry ton, którego prawie nie używała. Ostatnio słyszał go wtedy, kiedy postanowiła wytłumaczyć Darii, że nie jest pępkiem świata – zresztą słusznie. Przez chwilę analizował słowa dziewczyny i zastanawiał się, o co w tym wszystkim chodzi. Przywołał w myślach jej smutek i chęć szybkiego wyjścia do swojego pokoju.

     Spojrzał na drzwi jej pokoju, ale choć bardzo chciał jej pomóc, to coś nie pozwalało mu wstać. Właśnie jego propozycja skierowana do Lili. „Jeżeli będzie chciała to może pogadać, jeżeli nie to nie przyjdzie. A ja nie mogę jej zmuszać. – pomyślał”. Westchnął głośno. Z jakiegoś niewiadomego powodu bardzo chciał poznać troski i problemy, które dręczą tę spokojną dziewczynę. Czuł dług wdzięczności wobec niej. Nie zapomni do końca życia, jak nauczyła go robić naleśniki, które zawróciły w głowie Karolinie. Pragnął jej się odwdzięczyć, a ona tak zaciekle się przed tym broniła. Nie mógł zrozumieć tego, że woli pozostać ze swoimi myślami. W samotności zadręczać się problemami. On zawsze wolał z kimś pogadać. Niekoniecznie podejść do nowo poznanej osoby, ale usiąść obok, wyżalić się komuś, komu może ufać. Może mógłby okazać jej trochę więcej zrozumienia, kiedy wiedziałby, że nie ma nikogo. Jednak Kasjan widział Sebastiana i zdawał sobie sprawę, jak oboje bardzo się kochają. Niekiedy widział wstrzemięźliwość w ich kontaktach, ale to głównie Lili nie chciała okazać uczuć. Nie podejrzewał Sebastiana, aby ją skrzywdził. Wtedy rozumiałby jej opory. Oprócz brata miała także i jego, kogoś, kto zaproponował, że ją wesprze w każdej chwili. Może to w nim było coś nie tak i właśnie dlatego nie chciała powiedzieć mu o swoich troskach? Jedyne, co wiedział, to że ten chłopak na zdjęciu, to ważna osoba dla Lili. Tylko, co się stało, że płacząc, to właśnie jego zdjęcie dzierżyła w dłoni? Wiedział, że za nim tęskniła. Zwyczajnie to czuł i na to wskazywało jej zachowanie. Jednak nie mógł być do końca pewien, co się stało. Pierwsze, co sunęło mu się na myśl to, to że chłopak ją zostawił. W gruncie rzeczy miał rację, ale nie wiedział jak b a r d z o.

     Założył ciemnoniebieską koszulę i czarne spodnie na kant. Zastanawiał się nad krawatem, jednak uznał, że to za wiele. Chciał wypaść elegancko, ale tamten dodatek zdecydowanie odbierał jego pewność siebie i wręcz dusił go. Przeczesał jeszcze krótkie włosy i zabrał portfel. Miał iść od razu do wyjścia, ale spojrzał jeszcze na pokój Lili. Znów dopadło go jakieś przeczucie, że powinien tam wejść, pogadać z nią i jeszcze raz zapewnić, że jakby chciała to może się wygadać. Zostało mu jeszcze trochę czasu do wyjścia. Zapukał do drzwi, ale nie usłyszał żadnego „proszę”.

 – Lili, wychodzę – odezwał się głośniej i nadsłuchiwał odpowiedzi, ale żadnej nie dostał. Serce zabiło mu mocniej, oddech przyspieszył tempo. Z lękiem nacisnął na klamkę. Leżała na łóżku, przykryta kołdrą. Nie widział jej twarzy, którą skierowała w stronę okna, naprzeciw drzwi. Ostrożnie podszedł od strony okna. Powieki zakrywały jej oczy. Zaniepokojony i z wielką nadzieją sprawdził jej puls. Oddychała. Odetchnął z ulgą. Skarcił siebie w myślach za głupi pomysł, że mogłaby się targnąć na własne życie. Przecież to mądra dziewczyna. Gdyby naprawdę potrzebowała pomocy, to zwróciłabym się do kogoś, choćby do brata, którego tak kochała. Pogłaskał ją po głowie, a jego ręka otarła się o kawałek mokrej kołdry. Spojrzał na jej twarz i dopiero teraz dostrzegł zaczerwienione oczy. Domyślił się, że płakała. Teraz wcale nie był pewien czy spała, czy chciała uniknąć z nim rozmowy. Jeżeli nie jest pogrążona w snach, to zdecydowanie musiała poczuć się dziwnie, kiedy sprawdzał jej puls. Miał jednak wielką nadzieję, że pozwalała na odpoczynek swojemu organizmowi. Przecież mogła się poczuć, jakby w nią nie wierzył, nie wierzył w jej siły. A chciał okazać jej wsparcie i móc wreszcie zobaczyć, jak się uśmiecha. Dłużej niż tylko jakiś marny dzień lub chwilę. Wierzył, że kiedyś mu się to uda, o ile właśnie teraz tego nie spieprzył.

     Siedział na kanapie obok Karoliny. Musiał przyznać, że strasznie zniewalała go jej uroda. Długie, gęste, kręcone włosy i ten uśmiech, który wzbudzał w Kasjanie same pozytywne uczucia. Uważał nawet, że gdyby miał skrzydła, to nawet nie musiałby niby machać, aby wzlecieć w powietrze. Był niemal pewien, że bez względu na to, jakby się ubrała, to i tak wyglądałaby świetnie. W czerwonej bluzce i czarnej spódniczce również wyglądała zjawiskowo, jednak… Kasjan skarcił się w myślach, za to, że już zastanawiał się, jak wygląda bez tego.

     Rozglądał się po mieszkaniu, kiedy ona sprawdzała, jak ma się ich kolacja. Kiedy wszedł do mieszkania, od razu przywitała go kuchnia z niewielką wyspą. Obok pokój z telewizorem i stolik, przy którym jak się domyślał, zwykle jadły. Po bokach zobaczył dwie pary drzwi, które prawdopodobnie należały do lokatorek i obok mały korytarz, który prowadził do łazienki. O ile w ich mieszkaniu przeważały jasne kolory, tak u Karoliny raczej ciemniejsze. Granat, brąz, a czasem nawet ostra czerwień. Meble w mieszkaniu były nowoczesne i raczej by je osądził jako eleganckie. Czuł się, jakby zaprosiła go do restauracji, a przecież siedział na kanapie w jej domu. Nie minęło wiele czasu, a mógł się rozkoszować kolacją. Wprawdzie nie miał pojęcia, co to za mięso, które podała, ale ładne podanie zastąpiło jego ciekawość. Nie chciał też wyjść na kogoś, kto się nie zna na gotowaniu. Przecież to mogło być coś łatwego, a on nie poznał. Wprawdzie uraczył ją jedynie naleśnikami i to wcale nie musiało nie musiało świadczyć o tym, że jakoś zna się na gotowaniu, jednak nie chciał, aby się z niego śmiała. Strzelanie też nie byłoby odpowiednie. Wzdrygnął się na samą myśl, przypominając sobie ostatnio napotkanego trupa.

 – Zamknąć okno? – Karolina od razu to spostrzegła.

 – Taak – odpowiedział po chwili. – Zimne są już te jesienne dni.

     Zamknęła je i wróciła z powrotem.

 – Prawda, ale lubię jesienne spacery. – Uśmiechnęła się. Kasjan wyczuwał w niej, że jest aktywną duszą.

 – Jak będziesz mi tak gotować, to nie wiem, czy mnie na jakiś zapędzisz. Spasę się tak, że będziesz musiała mnie siłą wyciągać. – Zaśmiał się, a wtedy usłyszał jej perlisty śmiech. Uśmiechnął się.

 – A kto ci powiedział, że ci będę gotowała? – rzuciła mu wyzywające spojrzenie. Kasjan pogroził jej nożem, a ona uśmiechnęła się lekko.

    Pomyślał, że miło byłoby spędzić z nią trochę czasu. Wcale nie miał oczekiwań, że będzie mu gotowała, choć robiła to naprawdę świetnie. Podoba mu się w niej ta szczerość i beztroska. Również inicjatywa, że miała własne pomysły, aby razem spędzić czas. Słyszał czasem od koleżanek, jak narzekały na facetów, że każą im zaproponować jakąś rozrywkę bądź narzekania, że im się to nie podobało. Z kolegi od kolegów, że mają dość ciągłego zapewniania dziewczynom atrakcji i chcieliby, a to one w końcu coś wymyśliły. Patrząc na Karolinę, czuł, że zapanuje miedzy nimi pełen równouprawnienie. Nie mógł jednak dopuścić, aby to ona była stroną dominującą, a teraz była o krok dalej od niego.

 – Pamiętasz ten ostatni zamek, do którego cię przyprowadziłam? – zapytała, kiedy skończyli już jeść. A teraz trzymali po kieliszku czerwonego wina. Kasjan kiwnął głową, nie chcąc zdradzać swoich uczuć odnośnie tego miejsca. – Babcia mówiła mi, kiedy jeszcze żyła, że podobno mieszkało tam wiele szlachciców, ale tylko z jednej rodziny. Każde pokolenie zamieszkiwało ten budynek. Jednak, kiedy status człowieka tak bardzo nie różnił się od reszty, to w końcu zamek pozostał niezamieszkiwany. Podobno ostatni szlachcic nie miał syna, ani córki. Nikogo, kto mógłby zająć ten budynek. Dziwne.

    Kasjan jednak myślał o tym, że wcale nie tak dziwne. Od tej pory te miejsce stało się dla niego ponure, w które już nigdy nie zajrzy. Chciałby jak najprędzej o nim zapomnieć. Na spacerze z Karoliną słuchał jej za niemałym zaciekawieniem, chociaż nie miał bladego pojęcia o historii, jednak to miejsce przestało go interesować, wraz z momentem, kiedy ujrzał w nim trupa. Karolinie jednak nie mógł o tym powiedzieć. Co prawda przestałby mu pewnie opowiadać o tym miejscu, ale z pewnością zaciągnęłaby go na policję.

 – Skoro tak lubisz historię, to dlaczego twoje meble nie są historyczne? – zapytał nagle, chcąc zmienić temat.

 – Mama pracuję w sklepie z meblami. Ma całkiem niezłą zniżkę na nie stąd takie nowoczesne meble – wyjaśniła od razu. – Tata natomiast jest ochroniarzem w bibliotece – dodała jeszcze. – Ostatnio ma dość sporo roboty, bo pewnie słyszałeś o podpaleniach, prawda? – zapytała.

 – A tak – coś tam słyszał od Lili, a raczej Darii, kiedy przyniosła jej któregoś dnia gazetę.

 – Chociaż właściwie to jest ochroniarzem, a że jest w tym całkiem dobry, to wysłano go właśnie na pilnowanie biblioteki wraz z jego kolegą. Wierzę, że w końcu uda im się złapać tego podpalacza. Kto wie, co jeszcze ma zamiar podpalić…

 – Trochę to dziwne, że podpala akurat biblioteki. Gdyby podpalał chociaż księgarnie, to jeszcze miałoby to jakiś sens.

 – Myślisz, że kierują nim pieniądze? – zapytała, zamyślając się na chwilę. – A może właścicielem jest ktoś, komu zaszedł za skórę? Chociaż sprawdzano, że żaden właściciel nie ma tych wszystkich bibliotek.

 – Może tam jest coś cennego?

 – Tak też sugerują media, jednak zbyt wiele książek podpalonych jest takich samych. Palono działy, a nie pojedyncze książki.

 – Ciekawe co też może być takiego cennego w dziale fantastycznym…

 – Nie wiem, przecież z tytułu wskazuje na fikcję.

 – A może ktoś chciał, aby nikt nie zaglądał do bibliotek? Ten dział podobno ma sporą popularność wśród ludzi.

 – Ale po co miałby tego chcieć? – zapytała sceptycznie nastawiona Karolina.

 – Nie wiem… – mruknął cicho.

     Kasjan stwierdził w myślach, że to może jakiś psychopata, któremu coś wskazuje na to, że biblioteki są złe i trzeba je spalić. Może to zwykły piroman, który lubi podpalać i patrzeć na ogień. Same biblioteki go nie interesują i wie, że sprawiłby najmniej szkód właśnie to je paląc? Nie miał pojęcia, co kierowało tym człowiekiem.

 – Może obejrzymy jakiś film? – zaproponowała dziewczyna. – Horror? – Zaśmiała się, wiedząc że chłopaki właśnie najczęściej to je lubią oglądać.

– Nie –Starał się zareagować spokojnie, ale nie wiedział czy mu się to udało. Nie chciał wyjść przed dziewczyną na boi dudka, ale w ostatnim czasie horrory zajmowały ostatnią pozycje jego ulubionych filmów. Prędzej chyba obejrzałby jakąś operę mydlaną. – Może komedia? – zapytał.

 – Czemu nie. Jakieś propozycje? – Niewzruszona jego nagłym zaprzeczeniem.

 – Oglądałaś „Jestem na tak”? Gra tam Jimmy Carrey.

 – Nie miałam okazji i wprawdzie mówiąc, nie znam tego aktora – wyznała szczerze. Nie miała jednak nic przeciwko.

     Kasjanowi potrzeba było trochę śmiechu i pozytywnej energii, a ten film dawał mu niezłego kopa. W dodatku od zawsze lubił tego aktora. Już od Ace Ventury. Miał nadzieję, że Karolinie także się spodoba i nie uzna tego filmu za porażki. Kto wie? Może tak samo, jak on polubi tego aktora.

     Z uśmiechem oglądał po raz kolejny poczynania zniechęconego bohatera, który po jednym wydarzeniu dostaje, jakby umowę, której musi przestrzegać, a los jakby chciał tego dopilnować. Choć jego życie nabiera także różnych nieciekawych sytuacji, to bohater nie może narzekać, że jest nudne. Po raz kolejny stwierdził, że mówienie „tak” jest dużo lepsze niż „nie” i także, że to od nas zależy, jak potoczy się nasze życie. Nie wiedział, że Karolina zerkała na niego z lekkim uśmiechem. Widziała, jak na ekranie również ma miejsce wątek miłosny, a Kasjan nie odrywał wzroku od telewizora. Z pewnością był jednym z nielicznych mężczyzn, którzy przyznawali się do tego, że spokojnie mogą oglądać takie sceny. Zawsze u swoich kolegów widziała znużenie i wzrok, który nie mógł się skupić na ekranie.

 – Jej, jest już tak późno? – zapytał, kiedy zobaczył końcowe napisy i godzinę pierwszą w nocy  na zegarku.

 – Widocznie tak. W miłym towarzystwie, czas leci bardzo szybko. – Uśmiechnęła się do niego, a on odwzajemnił jeszcze szerszym uśmiechem. – Może chcesz zostać u mnie na noc?

    Na początku pomyślał o ciemnych ulicach, które będzie musiał mijać samotnie. Przecież nie będzie prosił Karoliny, żeby go odprowadziła. Wyszedłby na mięczaka. Poza tym nie chciał i jej narażać na nieprzyjemności mroku. Z drugiej strony nie wiedział, czy powinien u niej zostać. Nie wiedział, czy liczy na coś więcej, chociaż nie podejrzewał jej, żeby przespała się z nim po drugim spotkaniu.

  – Gdzie też pytam, zostaniesz. Od wczoraj jest awaria lamp i nie będziesz nic widział – zadecydowała i w jednej chwili rozwiała wszystkie drogi wyboru Kasjana. – Pościele ci u Poli, podobno ma całkiem wygodne łóżko . – Zaśmiała się i ponownie rozwiała wątpliwości chłopaka. Odetchnął z ulgą, że nie jest pierwszą lepszą. Znów skarcił się, że mógł tak pomyśleć.

     Ustawił na środku pokoju kosz. Wrzucił do niego kilka wypożyczonych książek. Wyrwał jedną kartkę i podpalił ją zapalniczką, a potem wrzucił do pojemnika. Powoli zaczęły się palić. Wpatrywał się, jak płomień leniwie rozciąga się na powierzchni, absorbując całe książki, okładka po okładce. Na początku zawijały się ich końce, aby w końcu odpaść, przemieniając się w proch. Czasem paliły się nieregularnie, pozostawiają części napisów. „Kta mie zo czny” – tyle zostało na jednej z nich. Lefiemu nagle przyszło do głowy, że zawsze palił te książki, ale nigdy nie wziął się nawet za przeczytanie chociaż kawałka. Może to jego brak skłonności do czytelnictwa tak bardzo go od tego odpychały, że nawet nie zajrzał do jednej z nich. „Ciekawe, co też chciał ukryć Arkadius – pomyślał nagle”. Jednak nie mógł już zajrzeć do żadnej z książek, ponieważ żadna nie pozostała w całości, a on nie wierzył, że jakiś strzępek informacji, który tam pozostał akurat będzie tym, co powinien znaleźć. Poza tym, dobrze wiedział, że ten dziad go obserwuje i być może tylko czeka, aż po raz kolejny powinie mu się noga. Z drugiej strony Lefi wiedział, że zależy mu na wykonaniu tego zadania. Nie chciałby, aby ktoś inny musiał je dokańczać. Zrobił dużo, ale zostało najistotniejsze. Był świadom swojego sprytu i Arkadius również. Ciążyła mu jednak myśl, że on nie da mu kolejnej szansy, bo nie troszczył się o ludzi.  Machnął tylko ręką. Odwali to, co musi i spada stąd. Pozostało mu przecież jeszcze tylko muzeum. Uśmiechnął się do siebie. Już wkrótce powróci do swojego świata, a stary Arkadius będzie mógł go jedynie ucałować w pośladek. Wzdrygnął się na samą myśl. Nie, zdecydowanie nie tego chciał po powrocie. 
---------------------
   Łohoho dawno się nie widzieliśmy. Chociaż w sumie to i tak wcześnie, jak na mnie :D. Cóż chcę powiedzieć tylko, że mam świadomość zawitania nowych czytelników na bloga i już niebawem powinnam coś skrobnąć na Waszych blogach, ale obecnie słońce tak bardzo mi na to nie pozwala. Ucieszyłam się tymi wolnymi dniami... i choć nie kończę wakacji, idąc do szkoły, bo moja zaczyna się prawie od października, to jednak jakiś to nowy etap w życiu. Ten rok mam wrażenie, że był chyba jednym z istotnych. Minął rok od momentu, kiedy poznałam Rudą i też mojego najlepszego przyjaciela :).