Odnaleźć dawny smak (7)

     Przekręcał się z boku na bok. Gdy w końcu zatrzymał się na plecach, otworzył oczy. Spojrzał przed siebie na zegarek, który wisiał tuż naprzeciw niego. Trzecia w nocy. Wszystkie pożary szły mu dość gładko, nie zahaczając o jego własne sumienie. Teraz jednak coś się w nim odezwało. W dodatku jeszcze niepokój o to, czy sprostał zadaniu. Odpowiednie regały pochłonęła złocista barwa, ale również i jego torbę. Starą, niedrogą, którą kupił niedawno w małym sklepiku niedaleko swojego domu. Arkadius nie dał mu dużo pieniędzy. Właściwie to dawał jedynie na potrzebne rzeczy. Miał całą moc do wykorzystania, aby mu pomóc, a używał jej zaledwie minimum. Z początku Lefim targała złość, ale zrozumiał, że to on musi się wykazać. Od powodzenia tego zadania zależy czy wróci do swojego świata. Próbował zrozumieć swojego szefa i chyba całkiem nieźle mu to wychodziło. Nowa, ładna torba mogła rzucić się komuś w oczy. Stara, brązowa nie powodowała żadnych zainteresowanych spojrzeń. Nie wyglądała na zniszczoną, ani zabytkową. Lefi wiedział, że Arkadius jest oszczędny i wolał stracić mniej niż więcej. Komu przydałaby się wielka, ładna torba, kiedy w ich świecie mogli wszystko nosić magią? Chłopak otrząsnął się z własnych przemyśleń, karcąc siebie za tak głupie rozważania nad błahym przedmiotem. Nie lubił Arkadiusa, nie powinien go usprawiedliwiać. Jedynie, co mu ciążyło, to to że musiał go tolerować. Nie znalazł do tej pory żadnego sposobu, aby uwolnić się od bycia jego poddanym. Walnąłby pięścią, gdyby mógł, ale miękki materac nie dał satysfakcji z uderzenia o niego. Dlaczego tak głupio dał się złapać? Gdyby tego nie zrobił, to wciąż byłby w swoim świecie, leniąc się gdzieś na wielkim tarasie lub obmyślając kolejny plan na urozmaicenie życia.

    Arkadius jak zwykle prowadził swoje zajęcia w bibliotece. Tłumaczył coś o historii ich świata, który znajdował  się pomiędzy ziemią, a niebem. Niewidoczne dla ludzi ani nikogo innego. Lefi choć bardzo przekonywał się do tego, aby dowiedzieć się, czegokolwiek o powstaniu swojego świata, to nie mógł się zmusić do słuchania Arkadiusa. Miał taki nudny głos i Lefi strasznie za nim nie przepadał. Uwielbiał mu robić dowcipy i nigdy nie dawał się złapać. Chociaż chłopak wiedział, że Arkadius doskonale wie, kto podkłada mu szpilki do łóżka albo na krzesła, skleja kartki zeszytu, chowa klucze do sal i wyrywa kartki z książek, podmienia jedzenie i wrzuca robale do kawy. Z czasem jednak z tym zaprzestał. W końcu stał się dorosły i choć wciąż pozostał w nim instynkt urwisa, to już nie pozwalał na tak dziecinne zagrywki. Może czasem tylko jeszcze coś podrzucał.  

     Lubił sprawdzać swoje umiejętności sprytu, zwinności. Nie raz gdzieś się skradał, podsłuchiwał, aby tylko stwierdzić, że wciąż jest w dobrej formie, że nadal nikt nie jest w stanie go złapać. Nawet ten stary Arkadius, który pomimo pewności, że to Lefi, to nie miał dowodów. Chłopak nigdy ich nie zostawiał. Kiedy znów naszła go ochota na małe psoty, Arkadius jakby sam dał mu powód. Chłopak widział, jak ten staruch wszędzie taszczy ze sobą, jakąś wielką księgę. Nie otwierał jej, jednak przy nich, dlatego na pewno nie mógł z niej uczyć. Dopiero, jak wszyscy wychodzili na przerwę, odprowadzał ich wzrokiem i wtedy otwierał tajemniczą księgę. Zawsze zabierał ją do tajemniczego pokoju w bibliotece. Któregoś dnia, Arkadius miał wybrać się w sprawie załatwiana jakichś spraw pomiędzy światami. Lefi wiedział, że taka okazja może się nie powtórzyć. Obserwował w oknie, jak Arkadius znika za bramą i dopiero wtedy Lefi zakradł się do biblioteki. Rzadko ktokolwiek jej pilnował. Korzystając z tego, chłopak przechodził, pomiędzy regałami, aby w końcu przez labirynt z książek, dojść do czerwonych, dębowych drzwi. Zerknął jeszcze za siebie, ale nikogo nie było. Może liczył na łut szczęścia, łapiąc za klamkę, licząc na to, że będą otwarte, ale i rozbrojenie zamka nie sprawiło mu wielkich trudności. Wsuwki jednej z jego koleżanek, kilka przekrętów, dociśnięć i mógł już znaleźć się w środku. Uśmiechnął się tylko pod nosem i zaczął rozglądać po pomieszczeniu. Wielkie biurko na środku pokoju, a na nim stosy książek. Na środku leżała gruba, brązowa księga, którą… którą Arkadius zawsze nosił ze sobą. Lefi znów się uśmiechnął. Ciekawiło go, co też tak zawzięcie czytał ten staruch. Podszedł do biurka i zobaczył, że księga ma zamknięcie. Ponownie wyjął wsuwki i zaczął nimi dłubać w zamku, ale na nic się to zdało. Chłopak próbował ponownie, ale wciąż nic nie chciało zadziałać. Usiadł zmęczony w wielkim, obrotowym fotelu. Zastanawiał się, w jaki sposób może je otworzyć. Popatrzył na książkę na prawo: „Przydatne zaklęcia”. Lefi dopiero teraz pomyślał, że książka może być zamknięta dzięki magii. Czym prędzej złapał za nią i otworzył. „3000 zaklęć… – przeszło mu przez myśl. – Nigdy tego nie skończę…”. Wiedział, że Arkadius nie będzie siedział tam wiecznie i w końcu przyjdzie. Lefi też nie wiedział, jak automatycznie znaleźć to, czego chce. „Przydałoby się zaklęcie wyszukiwarki – stwierdził”. Magiczne rozdziały nie były w kolejności alfabetycznej, co jeszcze bardziej utrudniało chłopakowi. Zdjął bluzę i nakrył nią zamkniętą księgę. Wziął ją w ręce, ale po chwili namysłu położył ją z powrotem. Przecież ktoś się zaraz zainteresuje, co chowa pod bluzą.

 – Jakie to było zaklęcia na zrobienie czegoś niewidzialnym? – zastanawiał się głośno.

    Niestety, już nie musiał się zastanawiać. Usłyszał tylko szemranie klucza, szarpnięcie za klamkę, znów szemranie klucza i zamek puścił, a w przejściu zobaczył Arkadiusa. Rozeźlonego Arkadiusa. A potem już nie chciał pamiętać, co było… Kompletnie nie spodziewał się, że wróci. Zapomniał czegoś i Lefi właśnie znalazł to, czego nie wziął. Właściwie to tylko dzięki Klemenie mógł zostać przy życiu. To ona się za nim wstawiła. Wcześniej wątpił, a teraz zrozumiał, co znaczy mieć przyjaciela. Zwłaszcza, że Akadius z wielkim wysiłkiem musiałby się sprzeciwić własnej córce. Kochał ją jak nikogo innego i to właśnie ona absorbowała całą jego uwagę.

     Gdy tylko zamknął oczy, widział te okropne wytrzeszczone oczy. Wielkie, białe gałki oczne. Nieruchome. Nic nie wskazywało na to, aby miały się ruszyć. Chociaż drgnąć. Potem bezwładne ciało i ręce.. Jednak najgorsza była czerwona plama krwi na czaszce mężczyzny. Nie wierzył, aby coś przypadkiem go walnęło. Podejrzewał, że to musiał być czyjś cel.

     Otworzył oczy, aby oderwać się od tego widoku. Zawsze, kiedy był mały i kładł się już spać, to zaraz po zamknięciu oczu, ukazywały mu się najgorsze obrazy z horroru. Nigdy jednak nie przyznawał się do strachu. Chyba, że ktoś zauważył jego niepewność i niesamowitą podatność na lęk. Nawet jego starsza siostra śmiała się z niego i nie omieszkała wytykać mu tego przy kolegach lub rodzinie. Walczył z tym, ale strach już chyba na zawsze się go uczepił. Zdawał sobie sprawę z tego, że powinien stanowić oparcie dla Lili, a tymczasem sam nie mógł uporać się z własnym lękiem.

     Przekręcił się po raz kolejny, nie mogąc zasnąć. Zamykał oczy, ale zaraz ponownie je otwierał. W końcu spojrzał w sufit. Ta czysta biel nie pozwalała mu zawiesić na niej wzroku. Nawet żyrandol, który sam wieszał na środku, już znudził jego wzroku. Doskonale pamiętał te trzy jasnozielone klosze powieszone w górę. Choć miejsca było na trzy żarówki, to i tak zawsze wszystkie nie świeciły. Dopóki jedna wciąż biła żółtym blaskiem, dopóty Kasjan nie kupował nowej. Zastanawiał się, czy nie iść do Lili, ale szybko wybił sobie tę myśl z głowy. Nie powinien jej przeszkadzać w spaniu.

     Ostrożnie wszedł do kuchni, nie chcąc się natknąć na żadną ze współlokatorek. Na szczęście nie zobaczył żadnej w pomieszczeniu. Nastawił czajnik pełen wody i stanął przy nim, aby szybko go wyłączyć, kiedy się zagrzeje. Ten świst mógłby je obudzić.  Nagle, jakby niedźwiedź odezwał się w jego brzuchu. Zły z głodu. Kasjan spojrzał na patelnię, ale zaraz odwrócił wzrok. Nie może. Na pewno w końcu wylądowałaby na ziemi. Nie miał też najmniejszej ochoty na robienie kanapek. Tego nie potrafi  przełknąć rano. Jego organizm buntował się i z wielką siłą wypychał całe jedzenie, które mu dano. To zdecydowanie utrudniało Kasjanowi jedzenie śniadania. Wszędzie mu mówili, że jest okropnym łakomczuchem i jego apetyt nigdy się nie kończy, to też miał problem z najedzeniem się. Właśnie najgorszy z rana. Nie miał ochoty znów rozmawiać z Lili na temat tego trupa. Przecież nie powie o tym policji. Nie ufał im. To tylko ściągnie na nich podejrzenia; policji albo mordercy. Gdyby chociaż dawali status świadka koronnego albo ochronę…

    Usłyszał, jak drzwi do pokoju którejś z dziewczyn, otworzyły się. Teraz postać stała przez chwilę nieruchomo, bo nie słyszał żadnych kroków, ale nie miał odwagi się odwrócić. Liczył, że to nie będzie Lili. W tej sytuacji chyba wolał Darię. Chociaż ona mogła zacząć się dopytywać o wczoraj… Przecież widziała ich przerażenie… Przynajmniej jego.

 – Cześć – ten miły, cichy, spokojny głos to na pewno Lili.

 – Cześć – odpowiedział, nie odwracając się. Zastanowił się przez chwilę czy wpłynął na pobudkę dziewczyny. Jednak czajnik wciąż nie gwizdał, a on starał się najciszej poruszać.

 – Dużo wody nalałeś?

 – Tak. Starczy dla ciebie.

    Usłyszał dźwięk odsuwanego krzesła i domyślił się, że Lili właśnie usiadła. Czuł wzrok na sobie, więc podejrzewał, że patrzy wprost na niego.

 – Kasjan, musisz iść na policję – odezwała się cicho.

 – Nie, nie muszę! – zareagował trochę zbyt gwałtownie, odwracając się w jej stronę. Speszył się trochę, jednak z pomocą przyszedł mu gwiżdżący czajnik, który akurat musiał wyłączyć. Zalał kawę i nasypał jedną łyżkę cukru. Nalał także wody do kolejnego kubka i podał Lili. Dziewczyna wsypała dwie łyżki cukru, zamieszała i spróbowała. Ponownie zanurzyła łyżkę w cukrze i dodała jeszcze jedną. Gdyby tylko spojrzała na wzrok Kasjana, to prawdopodobnie w końcu zrozumiałaby, że to za dużo. Jednak ona nawet na niego nie zerknęła, a chłopak zajął się swoją kawą.

 – Powinieneś im powiedzieć. Może ten mężczyzna ma rodzinę? Być może znajdą jeszcze jakieś odciski palców, ślady, które mogą im pomóc? – próbowała go przekonać, ale Kasjan wciąż miał swoje zdanie o tym.

 – Przecież policja zaraz zacznie nas podejrzewać. A jak nie to, zrobi to morderca. Nawet nie dostaniemy ochrony! – sprzeciwiał się pomysłowi Lili.

 – Za dużo się chyba filmów naoglądałeś – stwierdziła, otwierając szeroko oczy, zadziwiona jego argumentami.

 – Życie czasem jest jak film… albo na odwrót – dodał po chwili zamyślenia. – Po prostu tam nie pójdę – uparł się.

    Lili westchnęła ciężko.

 – A nie pomyślałeś, że jak znajdą twoje odciski i jakimś cudem do ciebie dojdą, to pomyślą, że to ty jesteś mordercą? – zapytała, czekają na odpowiedź współlokatora.

    Kasjan musiał przyznać, że postarała się o naprawdę cenny argument. Wcześniej myślał, że w przeciwną stronę zostanie oskarżony o zabójstwo. Teraz jednak musiał spojrzeć na to z drugiej strony. Lili uśmiechnęła się nieznacznie.

 – Czyli i tak zostanę oskarżony. Teraz jednak na nikogo nie zakablowałem, więc nadal mogę cieszyć się życiem. – Ta odpowiedź odebrała cały triumf z ust Lili. Nie mogła pojąć, dlaczego tak bardzo nie dawał się przekonać.

 – Kasjan, ten mężczyzna mógł mieć dzieci. Kogoś, kto wciąż na niego czeka…

 – To, jak im powiem, że nie żyje i odbiorę całą nadzieję, to będzie to lepsze wyjście? – spytał, uśmiechając się cynicznie.

     Lili nie zdążyła odpowiedzieć, bo gdy już otwierała usta, do kuchni wkroczyła Daria. Podążyła za nią wzrokiem, zazdroszcząc jej tej codziennej energii. Tak bardzo chciała mieć tyle siły i zawsze kroczyć pewnym krokiem. Wstawać, nie myśląc o tym, co dawno już powinno pójść w niepamięć. Nie. Nie powinno jedynie odciskać takiego piętna na jej codziennym życiu. Choć wielokrotnie słyszała wrzaski Darii, to jednak nigdy nie powiedziałaby o niej, że się poddaje. O nie, tego zdecydowanie nie robiła. Lili czasem traciła wiarę i uciekała od problemu. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę i zgadzała się w tym z Sebastianem, ale trudno od tak się przyznać do swojego błędu… słabości. Nawet nie zauważyła, jak Kasjan uciął sobie pogawędkę z Darią. Obyło się bez krzyków, a wręcz całkowicie odmiennie: z uśmiechem i wymianą sympatycznych spojrzeń. Żadnych wyzwisk ani rzucania się sobie do gardeł. Widocznie tego dnia Zamachowska się wyspała. Dopiero, kiedy zniknęła za drzwiami łazienki, odezwała się do Kasjana.

 – Chętnie bym komuś zapłaciła, aby tylko wstawała tak zadowolona – szepnęła z uśmiechem. Kasjan zaśmiał się równie cicho.

 – A ja komuś, aby… – zatrzymał się na moment. Lili zaciekawiona wpatrywała się w szatyna, licząc że powie coś ciekawego. – Czy ty czasem nie chcesz jej kupić dziwki? – zapytał z rozbrajającą szczerością, która wysunęła wniosek z przetwarzania informacji.

    Brunetka na początku otworzyła aż usta, ale kiedy Kasjan zaniósł się śmiechem, tylko spojrzała na niego karcąco.

 – Strasznie głupi jesteś – skwitowała, upijając łyk kawy.

 – Może trochę, ale trochę tak to zabrzmiało… – usprawiedliwił się. Siedzieli w milczeniu, aż ponownie się odezwał. – Męska dziwka? W ogóle są takie? Chyba powinny… W końcu równouprawnienie, no nie? – Lili nie wiedziała jak ma zareagować: śmiechem czy może powinna powiedzieć coś, co przywróciłoby go do porządku. W ostateczności tylko się uśmiechnęła.

    Lili lubiła siedzieć w bibliotece, otoczona setkami książek. Uwielbiała czytać, dowiadywać się czegoś nowego. Częściej jednak stawiała na realizm, dlatego wolała poznawać jakieś konstrukcje budowy, czy na jakiej zasadzie działają różne urządzenia. Czasem zaglądała jeszcze do pozycji z działu fantastyki naukowej, ale reszta działu raczej nie zdobywała jej uznania. Dziś jednak kalendarz wskazywał na niedzielę, a to oznaczało, że nie dostanie się do żadnej biblioteki, a już zwłaszcza nie do swojej ulubionej.

    Postanowiła dać chwilę wytchnienia współlokatorowi i nie dręczyć go ciągłym namawianiem na zgłodzenie się na policję. Siłą nie mogła go zaciągnąć, a wiedziała, że w chłopaku krąży dużo wątpliwości i powinien w końcu się zgodzić. Nie mogli już go przecież uratować. Lili powątpiewała, aby ten mężczyzna padł ofiarą seryjnego mordercy, dlatego nieco spokojniej podeszła do odleżenia tego tematu. Zabrakło jej pomysłów, aby przekonać Kasjana. Musiała przyznać, że mimo jego wątpliwości, był dość uparty. Liczyła, że jednak się opamięta i w końcu pójdzie na komendę.

    Czarna bluza, spodnie i adidasy nie stanowiły kompletnego stroju dla Lili. Zwłaszcza w taką jesienną pogodę. Zabrała jeszcze cienką, nieprzemakalną kurtkę. Miała nadzieję, że to jej wystarczy, a pogoda nie spłata jej figla. Tuż po wyjściu z autobusu wyjęła jeszcze raz karteczkę z zapisanym adresem.

Bajkałowa 13/5, Dobrybce

    Na jej szczęście tabliczka z nazwą miasta dumnie stała tuż przed Lili. Do miejscowości trafiła, musiała jeszcze odnaleźć ulicę. Chłopaki zawsze wiedzieli, że jeżeli się zgubią, a wokół nie będzie człowieka, którego można na moment zatrzymać i spytać o ulicę, to będzie Lili, która zawsze zabierała ze sobą mapę w nieznane jej miejsca. Nie ufała mapom w telefonach, wolała trzymać się starszych sposobów. Zawsze mógłby skończyć się Internet, a telefon rozładować. W mapie mogłyby, co najwyżej odlecieć kartki, ale prędzej to właśnie technologia by zawiodła. Przynajmniej Lili tak uważała. Bez problemu znalazła stronę z miastem i z niewielkim trudem odnalazła krótką uliczkę, do której powinna dojść. „Prosto, w drugie skrzyżowanie w prawo, potem w lewo… i znaleźć numer 13 – przygotowała w myślach plan drogi”. Przystanek, na którym się znajdowała, umieszczono obok małego lasku i można by pomyśleć, że wysiadło się na jakimś odludziu. Jednak sklepik dwieście metrów po lewo rozwiewał trochę wątpliwości. Lili szła lewą stroną, aby widzieć, co przed nią jedzie. Chodnik, choć z cegły, stanowił niewielki fragment ulicy. Krocząc przed siebie, czasem zerkała na lewo, aby spojrzeć w stronę lasu i zagarnąć ciut świeżego powietrza. Przed sobą widziała, że skrzyżowanie, do którego się zbliża wskazuje na to, że na pewno nie znajduje się na żadnym odludziu. Kilka sklepów i co chwilę dźwięk samochodu. Nie musiała patrzeć, aby wiedzieć, że istnieje tam życie. To dodawało jej trochę otuchy. W końcu, jednak mogła zabłądzić. Nikt nie dawał jej gwarancji, że dojedzie tam, gdzie chciała. Zwłaszcza, że rzadko wybierała się na samotne podróże. Miała jednak cichą nadzieję, że zastanie osobę, do której się wybrała i nieuprzedzenie jej o przyjeździe, stanie się miłą niespodzianką. Lili stwierdziła, że tym razem, to ona musi zadziałać, a nie czekać na czyjś krok. Wprawdzie wiedziała, że co by się nie stało, to nie zostanie sama, ale ciążyła jej myśl, że ostatnio trochę zaniedbała swoją inicjatywę w rozwijaniu relacji. A nawet bardzo zaniedbała…

    Ulica Bajkałowa – przeczytała w myślach. Spojrzała na pierwszy numerek bloku: 3. Powędrowała przed siebie, mijając kolejne bloki. Jedne miały kolor biały, drugie jasny żółty, a trzecie pomalowane na jasny róż. Zauważyła, że każdy jest ogrodzony małym ogródkiem zadbanych kwiatów. Choć Lili kompletnie nie znała się na rozpoznawaniu kwiatów i nie umiała poczuć tego zachwytu, kiedy ktoś ją nimi obdarowywał, to przyznała w duchu, że taka ozdoba wokół domu, stanowi idealny dodatek do niego. Skręciła w blok z numerem trzynastym. Zastanowiła się przez moment, czy aby nie zadzwonić do kogoś innego, aby wpuszczono ją do bloku, ale starszy pan, który właśnie wychodził, otworzył Lili drzwi. Nie zastanawiając się długo, posłała mu uśmiech i weszła do środku. Doszła do jasnych, dębowych drzwi. Chciała zapukać, ale zawahała się. „Może powinnam uprzedzić? – pomyślała”. Jednak odruchowo uderzyła w drzwi. Od razu usłyszała szmery za drzwiami i kroki.

 – Cześć – padły pierwsze nieśmiałe słowa z ust Lili, kiedy znów ujrzała dobrze znaną jej sylwetkę. Brązowe włosy ciut dłuższe od ostatniego spotkania. A może tak tylko jej się wydawało? Za to zarost uznała za coś nowego. Odkąd pamiętała, Sebastian zawsze pilnował, aby mieć zawsze gładką brodę.

 – Hej – przywitał się, a Lili lekko uśmiechnęła, widząc jak nie zamknął jeszcze ust i patrzy na nią nieruchomo. – Co ty tu robisz? –zapytał, trzeźwiejąc nagle. Przycisnął ją do siebie i uściskał.

 – Pomyślałam, że wpadnę do ciebie. W końcu powinno się odwiedzać rodzeństwo, prawda?

    Odsunął się lekko i uśmiechnął szeroko. Zamaszystym gestem zaproponował wejście do mieszkania. Na początku przywitały ją białe ściany na wąskim korytarzu, który prowadził do małej kuchni. Po bokach znajdowało się po dwie pary drzwi. Kątem oka, podczas zdejmowania butów, zauważyła na ścianach średniej wielkości obrazy, przestawiające morze. Zawsze je wolał... Sebastian przeszedł do kuchni, a Lili podążyła jego krokiem. Zaskoczyła ją ilość szafek kuchennych. Lili nawet nie pokusiła się o ich policzenie. W połowę nie wiedziała, co by wsadzić. Jednak ich granatowy odcień przypadł jej do gustu. Naprzeciw szafek stał drewniany stół, zakryty jasnożółtą ceratą w niebieskie dzbanki. Lili usiadła na jednym z drewnianych krzeseł. Rozejrzała się po kuchni, dostrzegając, że tutaj ściany również są białe. Tylko jasnożółte kafelki pozwalały na odskocznie od nudnej bieli. Trochę zaskoczona, a bardziej dumna, patrzyła na czystą kuchnię, w której wszystko miało swoje miejsce. Znała swojego brata i wiedziała o tym, jak schludnie utrzymywał swój pokój, ale myślała, że to głównie przez rodziców, którzy o to nalegali. Jednak po wyprowadzę jego rzeczy nie dostały pozwolenia na bezpieczne hulanie po mieszkaniu. Nawet nie zauważyła, kiedy szklanka z ciepłą herbatą, o ciemnoczerwonym odcieniu, wylądowała tuż przed nią, a Sebastian tuż po drugiej stronie stołu. Kiedy upiła pierwszy łyk, od razu poznała wiśniowy smak soku, który jej brat zawsze nalewał. Nigdy nie zapominał o kupieniu go. Lili czasem się śmiała, jak nie potrafił wypić żadnej herbaty bez tego soku. Nie mogła jednak zaprzeczyć, że nie trafił w jej gusta. Ta herbata zawsze wprawiała ją w taki ciepły nastrój. Często uspokajała i przede wszystkim kojarzyła jej się z rodzinnym domem.  

    Kilka przekręceń kluczyka, spowodowało otwarcie zamku i do mieszkania wszedł szczupły chłopak, średniego wzrostu o gęstej, czarnej czuprynie. Klasycznie blada skóra kontrastowała z ciepłymi, miodowymi oczami. Położył klucze na komodzie i zdjął buty, przypominające martensy. Dopiero, kiedy wstał i spojrzał w stronę kuchni zauważył, że ktoś go obserwuje. Lili od razu przeniosła wzrok na Sebastiana. Za to nowy chłopak wszedł do środka, nie przejmując się tymi dwoma nowymi oczami, które jeszcze przed chwilą go tak bacznie obserwowały.

 – Hej Seba, nie znam tej nowej pani. Możesz mi powiedzieć, jak to możliwe? – zapytał i stanął bliżej Lili, czekając na odpowiedź od Sebastiana.

     Płoniemczyk zdała sobie sprawę z tego, że przecież nigdy nie poznała współlokatorów brata. Poczuła wstyd, że zaniedbała relację z Sebastianem. Przecież on widział jej mieszkanie, pomagał w przeprowadzę, a jedyne, co pamiętała to, to że z niechęcią znosiła jego towarzystwo, przebąkując coś na koniec, że dziękuję za pomoc.

 – Masz język, to się przestaw – powiedział wesoło Sebastian, upijając łyk swojej ulubionej herbaty.

 – Cześć, jestem Kuba – podał rękę w stronę Lili, która uścisnęła ją zapominając się przedstawić. – Właściwie to Kubek, bo tak mnie nazywają przyjaciele – dodał, przewracając oczami. Lili uśmiechnęła się szerzej, słysząc ksywkę nowego kolegi.

 – Kubek, bo chlejesz, jak nikt inny! Do ciebie się tylko wlewa – wytłumaczył Sebastian, a Kuba choć chciał, to nie potrafił zaprzeczyć.

 – A ty? Jak masz na imię?

 – Lili – odezwała się cicho.

 – Całkiem ładnie – przyznał Kuba, poświęcając całą swoją uwagę ciele Lili. Speszona znów upiła kolejny łyk herbaty. Nie lubiła być w centrum uwagi, a uporczywy wzrok Kuby, zdecydowanie stanowił dla niej niemały dyskomfort. – OK – otrząsnął się i wyszedł z kuchni. Nagle odwrócił się. – Nie będę wam przeszkadzał, pewnie macie do obgadania ważniejsze kwestie… pocałunków. – Wyszczerzył się zadowolony ze swoich słów.

    Sebastian zaśmiał się cicho i zwrócił w jego kierunku.

 – To moja siostra, pacanie. – Spojrzał na niego z politowaniem. Kubie trochę zrzedła mina. Zapewne z nieudanego żartu, jednak na usta ponownie wrócił dobry humor i pędem zajął miejsce przy stole.

 – Siostra, mówisz? – zapytał, znów przyglądając się Lili.

    Sebastian zauważył, jak jego siostra coraz bardziej kuli się, jakby chcąc schować się za kubkiem. Byleby tylko nie znosić spojrzenia nowego kolegi. Od zawsze nie lubiła ciekawych spojrzeń w jej kierunku. W dużej mierze mogła podziękować za to swojej nieśmiałości.

 – Siostra, a ja to jej straszny, obronny brat – trochę kąśliwie zwrócił się do Kuby. Chłopak, jakby zrozumiał, co Sebastian chciał przekazać, jednak nie wiedział dlaczego potraktował go oschłym tonem. – Widziałem, że tutaj jest mały las niedaleko. Może chciałabyś ze mną się przejść? Kuby jakoś nie mogę zaciągnąć.

 – Nie jestem pułapką na komary, przykro mi – odezwał się oburzony. – Twój brat wyczaił, że te wstrętne stworzenia lepią się tylko do mnie, kiedy z nim idę.

    Lili znów zaśmiała się cicho.

 – Przesadzasz. – Sebastian przekręcił oczyma, próbując zakryć swój uśmiech.

 – Dobra, spadam. – Wstał i znów się odwrócił w stronę Lili. – Miło było poznać. – Puścił do niej oczko i zniknął za jednymi z drzwi.

     Sebastian popatrzył chwilę na siostrę, oczekując jakiejś odpowiedzi na jego propozycję, jednak z jej ust nie padło żadne słowo. Nie był pewien, czy nie miała ochoty na spacer po lesie, czy to milczenie spowodował Kuba, przy którym Lili nawet się nie odezwała.

 – Hej, to chcesz iść do tego lasu? –zapytał w końcu, nie oszczędzając uśmiechu.

 – Ach, jasne. Czemu nie – zgodziła się, dopijając herbatę.

 – To daj mi chwilę, ja pójdę się ogolić. – Wstał i przejechał dłonią po brodzie. – A jednak nie potrafię żyć z zarostem – powiedział do siebie. – A, po prawo jest mój pokój – dodał, zachęcając do przeczekania w nim.

    Jasna zieleń zaskoczyła, kiedy w pozostałych wnętrzach, to biel przeważała na ścianie. Nie umiała nazwać z jakich tworzyw są meble, ale miały kolor jasnego brązu. Po lewo szafa, komoda. Naprzeciw dwa regały, w których wszystko schludnie stało. Tak, jakby wiedział o tym, że ktoś go odwiedzi. Lili naprawdę nie mogła uwierzyć, że jej brat nie jest bałaganiarzem. Zawsze myślała, że młody mężczyzna nie potrafi utrzymać porządku we własnym pokoju, a co dopiero mieszkaniu. Po prawo dwa duże okna, przy których wisiały niebieskie zasłony,  a pod oknami biurko i podwójne łóżko, umieszczone w prawym kącie. Lili z przyjemnością weszła dalej. Naprawdę podobało jej się to wnętrze. Nie mogła narzekać na swój pokój w mieszkaniu, ale ten… ten należał do jej brata. Chyba od nowa czuła tą rodzinną więź, która zawsze między nimi krążyła. Tylko Lili nie potrafiła jej zauważyć.

     Sebastian niósł ze sobą mały koszyk, który także podarował siostrze. Zaplanował, że oprócz jesiennego spaceru, może uda im się dorwać jeszcze jakieś grzyby. Lili odkąd pamiętała, nie potrafiła rozróżniać grzybów. Zawsze, gdy razem chodzili z dziadkiem. Latała po lesie, szukając ich, ale gdy jakiegoś napotkała, zrywała i szła do dziadka, pytając czy dobry. Z początku podobno znajdywała same muchomory i dziadek śmiał się, że nie powinna chodzić sama na grzyby. Za to Sebastian miał do nich smykałkę. Lili oburzała się, że ma niewiarygodne szczęście, że trafia na same kanie. Czasem ciężko je było znaleźć, a ona zdecydowanie je uwielbiała. A zwłaszcza kotlety, które robiła z nich babcia. Porównywała je nawet do schabowych, co strasznie pochlebiało starszej pani.

    Lili znów poczuła się, jak za młodych lat i chyba podobnie odczuwał to Sebastian, który odetchnął głęboko, napawając się świeżym powietrzem i widokiem, który oddzielał ich od miasta. Tłoku i problemów, nie pozwalających czasem skupić się na niczym innym. Brakowało im tej ciszy, aby usłyszeć własne myśli. Nawet Lili, która choć trochę zamknięta, sama nakładała na siebie nawał obowiązków na uczelni i czasem miała ochotę od niego odejść, ale przedtem sprawiało to jej jedyną ulgę po stracie bliskiej osoby. Taki wir nauki pozwalał zapomnieć i nie wracać do wspomnień, które jak na złość próbowały się przebić nawet kilofem.

     Szatyn wędrował po kolejnych ścieżkach lasu, co rusz zdeptywał jakąś szyszkę, czy gałąź. Rozglądał się w poszukiwaniu grzybów, ale pogoda ich trochę poskąpiła albo ludzie już wszystko zabrali. Lili, choć bardziej napawała się leśnym powietrzem, to zerkała na dół, w poszukiwaniu małych roślinek.

 – Patrz, Lili. Twoje ukochane muchomorki – pokazał palcem przed siebie, a Lili zgromiła go wzrokiem. Po chwili uśmiechnęła się lekko, przypominając sobie dzieciństwo. – A może teraz powinnaś mieć ksywkę muchomorek, co?

    Po minie siostry, mógł domyślić się, że nie spodobało jej się nowe „imię”. Zaśmiał się i rozglądał się dalej.

 – W takim razie ty żwirek – wtrąciła po kilka minutach. Sebastian stanął i popatrzył na nią pytająco. Lili wbiła wzrok w ziemie, a potem zakręciła prawą stopą parę znaków na ziemi, które jednak nic nie oznaczały, ale zawstydzenie samo dyktowało jej reakcje. Dopiero po chwili zdołała wypowiedzieć kilka słów. – Bo… bo ty jesteś moim przyjacielem, a skoro ja jestem muchomorkiem, to ty żwirkiem. – Sebastian przez chwilę nic nie mówił, a Lili ganiła się w myślach za to, że zachowuje się jak mała dziewczynka.

    Szatyn bez wahania podszedł do niej i delikatnie objął, a później mocno przytulił. Lili z przyciśniętą głową do jego klatki piersiowej, nic właściwie nie mogła powiedzieć. Za to Sebastian cieszył się jak głupi.

 – Moja, mała, niedobra Lili. – Uśmiechnął się jeszcze, głaskając ją po włosach, w których już trochę plątała mu się ręka. 

---------------------

*Ucieka przed spojrzeniami czytelników, aby znowu nie wspominali jej, że się opierdala i nadal nie jest w stanie dodać dwóch rozdziałów w miesiącu. Podsuwa rozdział z ponad 4000 słowami, myśląc, że to trochę ukoi ich nerwy*.