Prolog

Wyjątkowo informacja na początku. Mówiłam coś o nowym opowiadaniu. Właśnie przemyślałam je trochę i zaczynam je tutaj. Zapraszam, więc na prolog. W sumie nie wiem jak mi się udało to napisać, bo jestem na wsi i moja wścibska siostrzenica rzadko mi daje chwilę wolności ;P

----------

Miasto niknęło w ciemnościach. Tylko w niektórych oknach świecił płomień świecy. Burza spowodowała problem z prądem i ludzie musieli sięgnąć do metod sprzed kilkuset lat. Grzmienie już dawno ucichło, ale pogotowie energetyczne nadjedzie dopiero rano. Ciśnienie wydawało się być niskie, przez co większość osób już spało. Nieliczni nie pozwolili pogodzie zawładnąć nad sobą.

            Wysoka kobieta o kruczoczarnych, falowanych włosach za ramiona, patrzyła śpiącymi, brązowymi oczyma przed siebie. Gdyby mogła, to nie mrugałaby powiekami, ale musiała dać odpocząć i nawodnić się także oczom. Ślęczenie nad książkami w bibliotece, tak ją wymęczyło, że odpuściła sobie zakładanie tej granatowej, cienkiej kurtki, która ochroniłaby ją teraz przed zimnem. W zamian jej ręce pokryła gęsia skórka. Marzyła tylko o tym, aby zdjąć adidasy. Choć wygodne, to jej stopy chciały wreszcie odpocząć. Jeansy zamienić na wygodne dresy, a bluzkę na ramiączka zastąpić wielką koszulką, którą kiedyś zabrała bratu.

            Nagle ciemna chmura rozerwała się na dwie części, a z nieba coś spadło. Właściwie to ktoś. Dotknął dłonią ulicy i spojrzał przed siebie. Powstał. Osobnik miał czarną, skórzaną kurtkę oraz ciemne spodnie i pantofle. Z ciemności można było dostrzec tylko, że ma czarne włosy do ramion i jasną karnację skóry. Wzniósł dłonie do góry.

 – Karakwa... – odezwał się, wbijając wzrok przed siebie.

            Kobieta gwałtownie podniosła głowę do góry na odgłos wypowiadanych słów i z zaciekawieniem wpatrywała się w niego. Wydawał jej się trochę przerażający w ogarniającym miasto mroku. Na szczęście on jej nie widział w tej ciemności. Zresztą... on mówił, jak w transie.

            – Zniesie płomień i żar – wypowiedział spokojnie. Brunetka zastanawiała się do kogo on mógł mówić. Jego głos całkowicie wybudził ją z wcześniejszych rozmyśleń. Nie wiedziała jednak, że dziwna postać pojawiła się z nieba... – Iskry i ludzi gwar! – zaakcentował ostatnie słowo, wypowiadając je doniośle. Pstryknął palcami. Nie zniknął. Pobiegł za to w ciemną uliczkę. Jego całe ubranie nikło w tej barwie. Stało się dla niego niezłym kamuflażem. Zresztą dziewczyna i tak nie zamierzała go gonić.

  Lili – kobieta, przyglądająca się jemu wcześniej, patrzyła na miejsce, gdzie przed chwilą stał chłopak. Mrugnęła powiekami.

 – To pijak – stwierdziła, mówiąc do siebie. – Albo naprawdę zaczynam przysypiać...

  Do domu pozostało jej jeszcze kilkaset metrów. Na samą myśl nie pojawiał się na jej ustach żaden objaw radości. Dzieliła mieszkanie wraz z dwoma lokatorami. Jedyne, co nie stanowiło w nich problemu, to dokładanie się do czynszu. Chociaż i to czasem zawodziło. Rzadko sprzątali po sobie. Lili nie znosiła bałaganu i choć nie wiadomo, jakby się starała im przetłumaczyć, że nic im się nie stanie, kiedy czasem posprzątają, to zawsze robiła to ona. Gdy skończy studia i znajdzie dobrą pracę, to w końcu się wyprowadzi. 

            Pociągnęła za klamkę, weszła do środka. Przywitał ją swąd spalonej jajecznicy. 

 – Oho, Kasjan chce zagazować sąsiadów – odezwała się Lili, zdejmując buty. Chciała zrobić to cicho, ale jeden wręcz huknął przy zbliżeniu z podłogą. – Albo odstraszyć jakąś natrętną wybrankę. 

 – Lilka. – Wyjrzał zza rogu ściany. Nie miała problemu, aby mu patrzyć w oczy. Chłopak nie przerastał jej ani o centymetr. Lili stwierdziła kiedyś, że gdyby jego brązowe włosy sięgały dalej niż za ucho, to na pewno zginęłyby po którejś kulinarnej próbie Kasjana. Nie wiedziała czy ten fartuch, który miał na sobie, zdołał uchronić jego ubranie. Pan Przypadek zdecydowanie górował w pozycji „potrafię wszystko”, ale niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu...

            – Nowe perfumy? – Do mieszkanie weszła Daria. Jej fioletowe włosy, zakończone czarnymi kosmykami wzbudzały zainteresowanie. Miodowe oczy czasem hipnotyzowały. Niestety zdarzało się, że nie tych, co trzeba. Pomimo niskiego wzrostu posiadała dużo siły i umiała się obronić. W jej buntowniczej naturze było to wskazane. – Tak dziewczyny nie poderwiesz – zwróciła mu uwagę. Rzuciła klucze na komodę i poszła do łazienki tuż obok drzwi wejściowych. 

            – Znowu coś nie poszło. – Kasjan zignorował jej uwagę. – Czyżby kolejny chłopak okazał się dupkiem? – zapytał głośniej, uśmiechając się lekko. 

 – Zamknij się! – Automatycznie otworzyła drzwi i wymierzyła w niego palcem. – Ty jesteś największym idiotą – odezwała się i powędrowała w stronę swojego pokoju. Zniknęła za czarnymi drzwiami.

Lili i Kasjan zobaczyli tylko morski kolor ścian w jej pokoju i zarys plakatu jej ulubionego zespołu. 

 – Idę spać – odezwała się brunetka do Kasjana. 

            – Zmęczona nowymi doświadczeniami? – dopytywał Kasjan. – Czyżby i tobie coś nie poszło? – Zmrużył oczy i patrzył w jej kierunku, jakby chciał ujrzeć w niej odpowiedź na swoje pytanie. – Pani Płomieńczyk nie w sosie? 

 – Płoniemczyk – poprawiła go. – Jestem śpiąca – warknęła na niego i poszła do swojego pokoju. 

 – Przynajmniej nie dostanę w twarz, jak czasem od Darii. – Zaśmiał się Kasjan. 

 – W ryj chyba chciałeś powiedzieć – Daria otworzyła szeroko drzwi. Nie czekała na odpowiedź, zamknęła je z powrotem. 

            Lili nie chciała ich słuchać. Przebrała się tylko i położyła do łóżka. Nie miała siły na prysznic. Na cokolwiek. Chyba musiała przystopować, ale... nie potrafiła. Zaśmiała się na wspomnienie tego pijaka. Co on musiał wypić? A może to pierwsza oznaka, że nie powinna brać na siebie tyle, bo zaczyna widzieć jakieś... zjawy? Nie miała siły się zastanawiać. Zasnęła.